Σε τόνο ανάλαφρο για ένα πολύ πολύ συγκινητικό πρόσωπο,
τον ακρογωνιαίο λίθο της ύπαρξής μας, τη ΜΑΝΑ μας…
«Επειδή ο Θεός δεν είχε τόσους αγγέλους να φυλάνε τα παιδιά, έστειλε τις ΜΑΝΟΥΛΕΣ!»…
Έτσι έλεγε ο μεγάλος συγγραφέας Δουμάς κι είχε απόλυτο δίκιο. Υπάρχει πιο προστατευτικός άγγελος για κάθε παιδί από την μάνα του;
Η μάνα είναι όνομα ιερό σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Πρόσωπο καθαγιασμένο από την απύθμενη αγάπη που καίει στα στήθη της για το σπλάχνο της, με κορωνίδα όλων την Παναγία, την Μάνα του Χριστού μας. Σ’ αυτήν στρέφουν τα μάτια όλες οι μητέρες για να εκλιπαρήσουν το θεϊκό κοίταγμα πάνω στα παιδιά τους.
Και μέσα σε όλες τις μάνες, η Ελληνίδα Μάνα κρατά την πρώτη θέση. Η ατρόμητη μάνα του Σπαρτιάτη, η σεμνή μάνα της Αθήνας, η θεϊκιά μάνα του Ζαλόγγου, η ακούραστη γενναία μάνα του φαντάρου το 1940, η σημερινή αγωνίστρια μάνα, η δικιά μου, η δικιά σου, η δικιά μας μάνα, είναι ο σταθμός της ζωής μας, η πηγή της χαράς, της γνώσης και του φωτός,
Από την στιγμή που η μ ά ν α σε βαστά στα χέρια της, έχει υπογράψει ένα αόρατο συμβόλαιο που την κρατά με την θέλησή της αιώνια αιχμάλωτή σου.
Από δω κι εμπρός το Άλφα και το Ωμέγα στην ζωή της, είναι το παιδί της. Του μαθαίνει κάθε τι το ωραίο και το ιδανικό. Και του δίνει τ’ απαραίτητα εφόδια – η σωστή μάνα – για ν’ ανοίξει κάποτε τις φτερούγες του και να πετάξει μακριά της κτίζοντας μια ζωή ανεξάρτητη, με αρχές, οράματα και ψυχική δύναμη.
Ποιητές, ζωγράφοι, συγγραφείς, έχουν υμνήσει την ΜΑΝΑ αναγνωρίζοντάς της τον καταλυτικό ρόλο στην ζωή μας.
Εμείς Σήμερα θα τιμήσουμε έστω και κατ’ ελάχιστον την μητέρα μας, με λόγια απλά, ως δώρο σε α υ τ ή ν που στέκεται ακοίμητος πάντα φρουρός δίπλα μας.
Στην τάξη μου, ως δασκάλα, έλεγα στους μαθητές και στις μαθήτριές μου, πως δεν θα καταλάβουνε ποτέ πόσο τους αγαπάει η μητέρα τους, παρά μόνον όταν κρατήσουν – μετά από χρόνια – το δικό τους παιδί στα χέρια τους. Μα και πάλι, ενώ τότε η αγάπη θα φουντώνει μέσα τους, θα είναι για το δικό τους σπλάχνο. Βλέπετε, έτσι είναι η μοίρα των μανάδων. Να αγαπούν με μια απέραντη αγάπη τα παιδιά τους, τα οποία ποτέ δεν θα μπορέσουν να την αγαπήσουν το ίδιο... Όπως κι εκείνες δεν αγάπησαν με την ίδια ένταση την δική τους μάνα, γιατί έτσι είναι ο νόμος της φύσης. Τα παιδιά τους, μ’ αυτόν τον μοναδικό, μεγαλειώδη, απροσμέτρητο τρόπο, θα αγαπήσουν τα δικά τους παιδιά... Και κείνα τα δικά τους... Και πάει λέγοντας…
Η αγάπη της μάνας δεν έχει πουθενά την ίδια ανταπόκριση. Διότι μόνον μία μάνα μπορεί ν’ αγαπάει τόσο απόλυτα, ολοκληρωτικά, ανιδιοτελώς, δίχως να προσμένει ποτέ τίποτα σαν ανταπόδοση, με μια αγάπη που μπορεί να φθάσει στα όρια της θυσίας.
Το μητρικό ένστικτο υπάρχει σε απίστευτα μεγάλο βαθμό στα ζώα. Ποιος θα ξεχάσει την γατούλα αντιπρόπερσι στην Αγγλία που έπεσε στις φλόγες τρεις φορές για να σώσει τα παιδιά της και τελικά συγκινημένοι οι πυροσβέστες έσωσαν και την ίδια; Ή την πελαργίνα που, αφού έσωσε με τον άνδρα της τα τρία μικρά τους, καθώς είχε πιάσει φωτιά η φωλιά τους, έκατσε ήρεμη να καεί αγκαλιά με το τέταρτο πουλάκι της, αφού δεν πρόλαβε να το σώσει;…
Όσο για τις εκφράσεις που συνηθίζουμε να λέμε, όπως: «Αυτή η γυναίκα πάλεψε σαν ύαινα για τα παιδιά της» ή «Σκύλα έγινε για προστατέψει το σπλάχνο της» ή «Όρμησε να σώσει τα βλαστάρια της όμοια με λύκαινα», τι άλλο φανερώνουν από το άφθαστο μητρικό ένστικτο των υπέροχων αυτών ζώων – μητέρων;
Τώρα, με τον δικό μας τρόπο, θα σας ευχηθούμε μητερούλες μας «ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΤΡΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ» και θέλουμε να ξέρετε ότι σας ευχαριστούμε που είστε δίπλα μας, που μας αγαπάτε και ότι το γνωρίζουμε πως είμαστε πολύ τυχεροί που σας έχουμε κοντά μας και ευχαριστούμε τον Θεό γι’ αυτό.
Βέβαια, μεγαλώνοντας, οι έγνοιες που θα έχετε για μας, θα είναι μεγαλύτερες. Μια γιαγιά σοφή λέει: «Η μάνα πρέπει να έχει μεγάλη κοιλιά για να τα χωνεύει όλα». Κι αυτό, γιατί η μάνα ξέρει να συγχωρεί, να υπομένει, ν’ ακούει, να «καταπίνει» και να αγαπά.
Κάντε λοιπόν υπομονή, μαζέψτε δυνάμεις, γιατί κάποτε, εσείς οι νέες μανάδες – γύρω εκεί στο Λύκειο – θα λέτε: «Πού είναι τα χρόνια της Τετάρτης Δημοτικού; Τότε που νόμιζα ότι είχα προβλήματα επειδή ο Χάρης δεν διάβασε καλά τα αποτελέσματα των Περσικών πολέμων»;…
Η δική μου μητέρα έλεγε ότι τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ήταν όταν είχε την αδελφή μου κι εμένα μικρούλες ακόμα, να πηγαίνουμε βόλτα πιασμένη η κάθε μια από το στοργικό της χέρι . Μία δεξιά, μία αριστερά. Βλέπετε, μεγαλώνοντας τα παιδιά, μεγαλώνουν και οι έγνοιες. Η μάνα δεν παύει όμως π ο τ έ να αγωνιά για τα παιδιά της, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ογδόντα χρονών να είναι αυτή και 60 η κόρη ή ο γιος της, πάντα θα τους βλέπει σαν μικρά παιδιά και θα έχει την έγνοια τους…
Μάνα, μητέρα, μαμά… Σε χρειαζόμαστε ήρεμη στα δύσκολα, γεμάτη κατανόηση στα παραπατήματά μας. Γαλήνια να μας δώσεις θάρρος, να μας καθοδηγήσεις, να μας συγχωρήσεις. Ακούραστη μπροστά σε επαναλαμβανόμενα λάθη μας, με βλέμμα πεντακάθαρο και γεμάτο στοργή.
Φρόντιζε τον εαυτό σου… θα σ’ έχουμε ΠΑΝΤΑ ανάγκη. Και μόνον η παρουσία σου, ομορφαίνει τη ζωή μας. Αύριο μάλιστα, θα ομορφύνει και τη ζωή των μικρών εγγονιών σου! Άσε που όσο υπάρχεις εσύ, εμείς νιώθουμε πάντα παιδιά!... Εξηντάρηδες; Ναι! Αν έχουμε τη μάνα μας, είμαστε ακόμα… νέοι! Γιατί κάποιος μας λέει ακόμα «παιδί μου»…
Υπάρχει πολλή θλίψη γύρω στον κόσμο, πολλές θλιβερές ιστορίες, τις ξέρουμε, αλλά σήμερα δεν θα τις πούμε. Για τα λάθη της φύσης τα φοβερά, για τις εξαιρέσεις στον κανόνα, για τα πλάσματα εκείνα που κατά λάθος γίνανε μάνες, δεν θα μιλήσουμε αυτή την ημέρα. Γνωρίζοντας όμως όλα αυτά, καταλαβαίνουμε πόσο είμαστε τυχεροί που μας αγαπάς μητέρα και μας προσέχεις.
Η σχέση μας έχει περάσει από πολλές διακυμάνσεις. Μικροί σε θεοποιήσαμε. Έφηβοι σε απομυθοποιήσαμε. Παντρεμένοι σε νιώσαμε, σε καταλάβαμε, σε αγιοποιήσαμε.
Δεν θέλω να μιλήσω τέτοια μέρα, ούτε και για αχαρακτήριστη και αγνώμων συμπεριφορά παιδιών προς τον γεννήτορά τους. Δεν θέλω να σκιάσω το φως τούτης της γιορτής που στραφταλίζει από μυριάδες χαμόγελα, γαρνιρισμένα με την ευωδία μαγιάτικων αγριολούλουδων. Και η δυνατότερη μυρωδιά, το μαγευτικότερο άρωμα μανούλα, το δικό σου… η ύπαρξή σου όλη…
Μητερούλες… Να φυλάτε τις παιδικές μας αφιερώσεις αγάπης. Κάποια εποχή που δεν θα γράφουμε τόσο εύκολα καρτούλες, να τις ανασύρετε από το συρτάρι και να τις διαβάζετε!
Όχι ότι δεν θα σας αγαπάμε πια... Αλλά θα έχει αλλάξει μεγαλώνοντας το στυλ επικοινωνίας μας. Και τότε ένα φύλλο τετραδίου με μια άτεχνη ζωγραφιά και τις αυθόρμητες λέξεις «Μανούλα σ’ αγαπώ πολύ πολύ πολύ! ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ!» με αστέρια και καρδούλες και χρονολογία 2001, 1995, 1980, θα σας φέρνει στο νου άλλες εποχές, θα σας θυμίζει ότι πρόκειται για το ίδιο παιδί και θα σας αναζωογονεί με πνοή χαράς και νέα δύναμη για να συνεχίσετε τον αγώνα της απέραντης μητρικής συμπαράστασης!
Πάντως, με σημειώματα ή χωρίς καρτούλες, στην αθωότητα του δημοτικού ή στην τρέλα της εφηβείας, στην ανεμελιά των είκοσι χρόνων ή στην ωριμότητα των τριάντα και στις έγνοιες των σαράντα, στο άγνωστο των πενήντα και στην ανησυχία των εξήντα, εγώ θα είμαι πάντα το ίδιο παιδί που σου έφτιαχνα στην γιορτή σου ζωγραφιές με αστέρια και εσύ στο διάβα των χρόνων, είτε ξανθομάλλα, είτε μαυρομάλλα ή ασπρομαλλού, θα είσαι πάντα η δ ι κ ι ά μου, αγαπημένη μανούλα!
Χρόνια σου Πολλά, Μαμά!
Πολυάνθη
(Εμφανίσεις filonas.gr: 530)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου