ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Κάποτε το καλοκαίρι ήταν συνυφασμένο με την ξεγνοιασιά, τα θερινά σινεμά και το παγωτό χωνάκι.

Τα τελευταία χρόνια πολλά έχουν αλλάξει. Η ανυπόφορη ζέστη και η πνιγηρή ατμόσφαιρα κάνουν δύσκολη τη ζωή όλων και κυρίως των μεγάλων ανθρώπων και αυτών που δεν πηγαίνουν

διακοπές... Έξω ο αέρας από τα κλιματιστικά επιβαρύναν την υπάρχουσα θερμοκρασία και κόβει τα πόδια και την ανάσα...Και σε όλα αυτά προστέθηκε και κάτι άλλο: Ο φόβος... Φόβος για τις ανεξέλεγκτες, τρομακτικές φωτιές...

Προσωπικά φοβάμαι και να ανοίξω τηλεόραση μήπως και ξαναδώ τις αδηφάγες φλόγες να κατασπαράζουν τα πάντα... Φωτιές απρόσμενες, ξαφνικές, ισοπεδωτικές... Πολλοί έχουμε φτάσει στο

σημείο να αναρωτιόμαστε ποιο άλλο δάσος θα καεί εφέτος, ποια άλλη βουνοπλαγιά έχει σειρά, ποια άλλα ζώα θα εξαφανιστούν... Πόσα άλλα δέντρα θα καρβουνιαστούν, πόσες άλλες μαύρες σιλουέτες θα υψωθούν σκελετωμένες στον ορίζοντα... Πόσοι άλλοι άνθρωποι θα γίνουν στάχτη...

Τα συναισθήματα είναι πόνος πολύς, οργή απέραντη, αβάσταχτη, ατέλειωτη. Πως είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που θα ξεκινήσει την πυρκαγιά με όλα τα ολέθρια αποτελέσματα της. Μα σίγουρα είναι δολοφόνος ο εμπρηστής... Σκοτώνει τη φύση, τα ζώα, τα δέντρα, τη γη μας σκοτώνει αθώους συνανθρώπους μας πυροσβέστες και απλούς πολίτες...

Δεν το χωράει ο νους ένα τέτοιο έγκλημα και όμως να που γίνεται... Το θέμα είναι ότι ελάχιστοι συλλαμβάνονται και πρέπει να έρθει μια μέρα που το «Ανοχύρωτη πόλη η πατρίδα μας» θα πάψει

πια να ισχύει...

Ο πολίτης δεν πρέπει να νιώθει μόνος... Δεν πρέπει να νιώθει ότι κανείς δεν του εγγυάται ένα - τουλάχιστον - συμβατικό αύριο.

Θα πρέπει να ζούμε σε μια κοινωνία όπου η πολιτεία θα μπορεί να μας παρέχει τις πιο απλές βάσεις για μια ήσυχη, προστατευμένη ζωή.

Είναι ωραίο να ξυπνά ο καθένας μας νιώθοντας ασφαλής, να μην τριπλοκλειδώνεται στο φτωχικό του, να μην τρέμει η ψυχή του για τους συνανθρώπους του, τα ελάφια, τα δελφίνια, τις ελιές.

Ο πολίτης πρέπει να νιώθει κυρίαρχος στη ζωή του και όχι έρμαιο διαφόρων καταστροφικών συγκυριών.

Αυτά όμως χρειάζονται παιδεία συνεχή που πρέπει να δίδεται από το σχολείο και από το σπίτι ώστε ο αυριανός άνθρωπος να είναι μια σωστά συγκροτημένη προσωπικότητα με ηθικές βάσεις και

αρχές…

Ο άνθρωπος πρέπει να ξαναβαπτισθεί στις αιώνιες διαχρονικές αλήθειες που πολλοί παραβλέπουν σαν παρωχημένες...

«Σεληνιακό τοπίο η Αθήνα»

«Η Αθήνα μας κι όπως την καταντήσαμε»

Και ποιο φταίει για την κατάντια της Αθήνας; Εμείς...

Και ποιος φταίει για την τρύπα του όζοντος; Εμείς ...

Και ποιος φταίει που πολλά είδη του πλανήτη μας τείνουν προς εξαφάνιση; Εμείς...

Και ποιος φταίει που μπερδεύουμε τη Δημοκρατία με την

ασυδοσία; Πάλι εμείς...

Οι άνθρωποι, η κορωνίδα της Θεϊκής δημιουργίας που -

αλίμονο - χρησιμοποιούν τον εγκέφαλο τους πλείστες φορές αντί

για το καλό, για ό,τι βάρβαρο τρελό και κακό... Από συνομωσίες, δολιοφθορές, απιστίες, ραδιουργίες, μέχρι βασανιστήρια, εμπρησμούς, πολέμους, δολοφονίες...

Πριν λίγα χρόνια κάηκε η Πελοπόννησος. Η μαύρη κορυφογραμμή, εκτεινόμενη πολλά χιλιόμετρα, σφίγγει την καρδιά του επισκέπτη και ξαναφέρνει θύμησες τρομερές....Καμένα ένα

σωρό καταπράσινα, δροσερά χωριά. Ένας τρομακτικός αριθμός αθώων πανικόβλητων, λαμπαδιασμένων ζώων... Ένας τραγικός αριθμός χαμένων με φρικιαστικό θάνατο, αβοήθητων συνανθρώπων μας... Κι ένα τοπίο κόλασης... Δέντρα , σοδειές, μελίσσια, πουλιά, πρόβατα, σπίτια, πολίτες, καμένοι ζωντανοί,

καμένα ζωντανά, η κόλαση του Δάντη επί γης...

Πολλοί είπαν ότι βρήκαν στουπιά, βουτηγμένα στη βενζίνη, φυτίλια...Ανθρώπινο χέρι δηλαδή πίσω από όλα αυτά... Όμως δεν καταλογίστηκαν ευθύνες όσες περιμέναμε... Ο αίτιος, οι κύριοι αίτιοι ελεύθεροι...

Η κοινή ευχή όλων είναι μετά από αυτό η πολιτεία να λάβει τα κατάλληλα μέτρα ώστε στα επόμενα χρόνια ποτέ να μην ξαναζήσουμε τέτοια φρίκη, τέτοιο σπαραγμό...

Μακάρι οι κρατούντες να ανασκουμπωθούν, να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν μια παρόμοια κατάσταση, γιατί δεν επιτρέπεται να δείχνουν αδιαφορία αυτοί που έχουν ορισθεί να οδηγούν τη χώρα μας μπροστά.

Ευχή από καρδιάς, ο Θεός να μας κάνει να ενδιαφερθούμε αληθινά ο ένας για τον άλλον... Να απαιτήσουμε εμείς οι μικροί της γης να γίνουμε κύμα ψηλό όπου θα σαρώσει την αδιαφορία - όποτε υπάρχει - των ανθρώπων της εξουσίας.

Αλίμονο στις κοινωνίες που δεν έχουν παιδεία και κοινωνική συνείδηση...

Ο άνθρωπος μπορεί να φτιάξει υπέροχα πράγματα... Να πετάξει στη σελήνη...

Να καταδυθεί στα βάθη των ωκεανών... Να βρει εμβόλια,

φάρμακα... Να απαλύνει τον πόνο, να σβήσει αρρώστιες, να σώσει

ζωές...

Να γράψει «Οδύσσεια», «Ιλιάδα», «Πόλεμο και Ειρήνη»,

«Όνειρο θερινής νύχτας», «Πινάκιο».

Να γίνει Μ. Αλέξανδρος, Κάλβος, Αριστοτέλης, Κολοκοτρώνης, Παστέρ, Παπανικολάου, Κάλλας, Κυβέλη, Σπόρος Λούης, Κοραής, Κοσμάς ο Αιτωλός, Βέρντι, Μπετόβεν... Μπορεί, αρκεί το πνεύμα του να το χρησιμοποιεί πάντα για το κοινό καλό... Για το καλό της ανθρωπότητας όλης...

Έχει τρομερή δύναμη στα χέρια του και μακάρι αυτή η

δύναμη να διυλίζεται πάντα στις αχτίνες της αρετής, της συγνώμης

και της ισονομίας...

Αλίμονο αν την δύναμη του μυαλού του τη θέσει στην

υπηρεσία σκοτεινών δυνάμεων, χάνοντας έτσι ο ίδιος κάθε ένδυμα

ευνομίας, συνείδησης, ανθρωπιάς...

Αυτός που μπορεί να βλέπει το πρόβατο να καίγεται ζωντανό

μες στις φλόγες που ξεπηδούν σαν φίδια απ' το πλούσιο μαλλί του...

Αυτός που μπορεί να βλέπει αιωνόβια δέντρα να γίνονται

κάρβουνο στη στιγμή.

Αυτός που μπορεί να βασανίζει στα κελιά φυλακής έναν άνθρωπο...

Αυτός που μπορεί να σκοτώνει για 100 € αφήνοντας ορφανά

και στερώντας μια ζωή...

Αυτός που σπέρνει τον όλεθρο γερά, το μίσος και τον φανατισμό.

Αυτός που κακοποιεί τα ζώα...

Αυτός που δεν σέβεται τη Γη...

Αυτός που αδιαφορεί για όποιο πλάσμα πονάει, διψάει,

κρυώνει, φοβάται.

Αυτός που θυσιάζει σε εκατόμβη συνανθρώπους του για το

κέρδος και την ίδια στιγμή τρώει ήσυχος με την οικογένειά του,

Αυτός σίγουρα δεν είναι άνθρωπος

------------

(Εμφανίσεις filonas.gr: 301)