Η ζωή σίγουρα είναι ένας κύκλος. Και δεν εννοώ μόνον τον βιολογικό κύκλο, αλλά και όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζήσης μας… Πόσο σοφό εκείνο το αρχαίο ρητό: «Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ’ρθεις»… Μία ρήση που ταιριάζει γάντι σε όλες τις εκφάνσεις του βίου μας…Σκέψεις που τις κάνεις καθώς μεγαλώνεις και νομίζεις ότι κάποια καίρια γεγονότα τα αντιμετωπίζεις μόνον εσύ… Μόνο που δεν είναι έτσι… Πριν από εσένα τα είχαν αντιμετωπίσει οι γονείς σου, πριν από αυτούς οι δικοί τους γονείς και πάει λέγοντας.
Όταν παντρεύτηκα το έκανα με ελαφρά τη καρδία αν και αρκετά συγκινημένη καθώς το φέρυ μπωτ μ’ έπαιρνε μακριά απ’ το νησί μου, βλέποντας απ’ την κουπαστή πέρα στην προβλήτα, τον πατέρα μου να λυγίζει με λυγμούς στην αγκαλιά της μάνας μου και της μικρότερης αδελφής μου, πρόσωπα αγαπημένα που άφηνα πίσω μου.
Το τι ένιωσαν τότε οι γονείς μου, δεν με στιγμάτισε. Άρχισα όμως να τους καταλαβαίνω σιγά σιγά, όταν ήρθε η ώρα να μετακομίσει η πρώτη μου κόρη με τον καλό της, πολύ κοντά μου είναι αλήθεια, για να μου έρθει η αποχώρηση μαλακά - μαλακά… Όταν όμως μετακόμισε και η δεύτερη κόρη μου τα πράγματα αγρίεψαν. Στην δουλειά ήμουν ακόμη πιο δραστήρια, στην προσωπική μου όμως ζωή άρχισε μια αντίστροφη πορεία. Βλέπετε, είχα συνδέσει όλες τις στιγμές του χρόνου με τις θυγατέρες μου. Οι ωραιότερες γιορτές, τα σημαντικότερα γεγονότα υφαίνονταν γύρω από τα δύο παιδιά μου. Πολύ δύσκολο όταν για διάφορους λόγους είσαι και μόνος σου στο σπίτι και πρέπει όχι μόνον να πάρεις όλες τις αποφάσεις εσύ, αλλά δεν έχεις και κάπου να γείρεις το κεφάλι και να ξεκουραστείς ψυχολογικά από τα τόσα που συμβαίνουν στην ζωή καθημερινά. Περνώντας τα χρόνια και μεγαλώνοντας τότε νιώθεις την έλλειψη ενός σωστού συντρόφου που θα απάλυνε την σιωπή των δωματίων…Τι κι αν ανοίγεις ραδιόφωνο; Τι κι αν ανοίγεις την τηλεόραση αμέσως μόλις μπαίνεις στο σπίτι; Συχνά δεν ακούς τι λέει, αρκεί όμως ο ήχος της για συντροφιά. Μεγάλη παρηγοριά τα κατοικίδια ζωάκια, αλλά κάποιες στιγμές, θες να μιλήσεις, να ανταλλάξεις απόψεις, να πεις ένα παράπονο.
Η μοναξιά από την αποχώρηση των παιδιών συνέβη κάποτε και στους γονείς σου και σκέφτεσαι ότι έτσι είναι η φύση. Σήμερα εγώ, αύριο εσύ, προχθές οι παππούδες…Φανταστείτε, ότι όταν κράτησα την πρώτη μου κόρη στην αγκαλιά μου, μόλις γέννησα και ένιωσα εκείνον τον ωκεανό της μητρικής στοργής να με κατακλύζει, κάποια στιγμή δάκρυσα σκεπτόμενη ότι έτσι ακριβώς θα είχε νιώσει και η δική μου μανούλα, κρατώντας με νεογέννητη στην αγκαλιά της. Και θυμήθηκα συγκινημένη τα λόγια που είχα κάπου διαβάσει και τα λέω συχνά στην τάξη μου:
«Το πόσο σας αγαπούν οι γονείς σας, θα το νιώσετε μόνον όταν κρατήσετε το δικό σας παιδί στην αγκαλιά σας. Και θα νιώσετε περίεργα γιατί θα συνειδητοποιήσετε ότι ποτέ δεν θα αγαπήσετε τους γονείς σας όπως αυτοί αγάπησαν εσάς, καθώς και ότι τα παιδιά σας – τόσο δυνατά – θ’ αγαπήσουν μόνο τα δικά τους παιδιά. Κι αυτό θα διαιωνίζεται στους αιώνες, γιατί αυτός είναι ο νόμος της φύσης».
Από τότε και μεγαλώνοντας τα παιδιά μου, μπορούσα να δικαιολογήσω και να εξηγήσω την συμπεριφορά των γονέων μου απέναντι στα διάφορα προβλήματα της ανατροφής μας που παρουσιάζονταν, γιατί απλούστατα είχα γίνει κι εγώ γονιός και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις φερόμουν πιο αυστηρά από εκείνους.
Ευτυχώς που είχα ένα μπαούλο με θησαυρούς το οποίο κληροδότησα και στις κόρες μου. Μίλα συνεχώς στα παιδιά σου για όλα τα θέματα έστω κι αν αντιδρούν στην περίοδο της εφηβείας. Όταν ωριμάσουν και έρθει η ώρα να στήσουν την δική τους οικογένεια ή να πάρουν μια οποιαδήποτε σημαντική απόφαση, θα ανοίξουν το πολύτιμο σεντούκι της παρακαταθήκης και θα αντλήσουν από τα δικά σας παραδείγματα, στοιχεία για την δική τους ζωή. Αλλοίμονο στα παιδιά που δεν είχαν πότε κάποιον να τους μιλάει για να φτιάξουν το δικό τους μοναδικό μπαούλο.
Το ωραίο είναι, ότι μεγάλωσα δυο ανεξάρτητα παιδιά με προσωπικότητα. Ψέγω πάντα τους γονείς που αγκιστρώνονται πάνω στα βλαστάρια τους, στερώντας τους το οξυγόνο και γεμίζοντάς τα ενοχές. Συνήθως, αν όλα βαίνουν σωστά, τα παιδιά θα βοηθήσουν και θα παρασταθούν στους γονείς τους, χωρίς να τα συνθλίβουμε με τις συνεχείς απαιτήσεις μας.
(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.182)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου