Φορτισμένη με μνήμες ιστορικές και εθνική υπερηφάνεια, ξημερώνει κάθε χρόνο η ηρωική 25η Μαρτίου 1821. Την ζούμε πολύ έντονα οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές στα σχολεία και στις παρελάσεις. Τι υπέροχη στιγμή όταν περνάει ο/η σημαιοφόρος και οι παραστάτες με την γαλανόλευκη ν’ ανεμίζει εμπρός τους και πόση συγκίνηση όταν τα ελληνικά νιάτα παρελαύνουν! Την ίδια συγκίνηση νιώθεις όταν περνούν οι λεβέντες εύζωνες, τα επίλεκτα πεζοπόρα τμήματα καθώς και τα άρματα μάχης. Κοιτάζεις τα αγέρωχα νεαρά πρόσωπα, τα τόσο νεανικά που σου φέρνουν συνάμα και μια τρυφεράδα στην καρδιά, το λεβέντικο παράστημα και θαυμάζεις τους άψογους σχηματισμούς, τον ομοιόμορφο νευρώδη βηματισμό, τις γαντοφορεμένες άσπρες γροθιές που ανεβοκατεβαίνουν σαν κρουστοί κεραυνοί, συνοδεία γνωστών, ξεσηκωτικών εμβατηρίων.
Στρατευμένα νιάτα και μαθητιώσα νεολαία, συγκλίνουν στον παλμό που δονεί την ατμόσφαιρα: Σε κάνουν να νιώθεις άφατη υπερηφάνεια για την καταγωγή σου και απροσμέτρητη ελπίδα για το μέλλον. Νιώθεις σιγουριά, γαλήνη, συγκίνηση, ψυχική και εθνική ανάταση.
Πολλοί κατηγορούν τον θεσμό της παρέλασης, λέγοντας ότι είναι απομεινάρι δικτατορικής νοοτροπίας… Προσωπικά διαφωνώ κάθετα. Για πολλούς άλλους και για εμένα, η παρέλαση είναι ένας τρόπος για να εκφράσει ο λαός την ευγνωμοσύνη του σε κείνους που θυσιάστηκαν για την Λευτεριά ανά τους αιώνες. Είναι ώρα ιερή, είναι πράξη ιερή με αποδέκτη την μνήμη όλων εκείνων που πολέμησαν για μια δοξασμένη, λεύτερη πατρίδα. Λόγια ίσως χιλιοειπωμένα μα πέρα για πέρα αληθινά.
Ο κάθε δάσκαλος πρέπει να εξηγεί τι εστί σημαία – τι αντιπροσωπεύει – ώστε να την αντιμετωπίζουν οι σημερινοί μαθητές και αυριανοί πολίτες με όλον τον απέραντο σεβασμό που της αρμόζει.
Αν δεν εξηγήσεις σ’ ένα παιδί την σημασία αυτού του γαλανόλευκου ιερού πανιού, πώς θα έχουμε απαίτηση να την αντιμετωπίζουν ευλαβικά; Αν δεν του πεις πόσο μεγάλης σημασίας είναι η θέση του σημαιοφόρου σε καιρό ειρήνης ή πολέμου, αν δεν οδηγήσεις τους μαθητές στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και δεν τους μιλήσεις για τις χιλιάδες των ανώνυμων παλικαριών και γυναικών που έπεσαν για την πατρίδα μας, πώς θα έχουμε απαίτηση να καταλάβουν τα παιδιά το βαθύτερο νόημα των παρελάσεων και να απαιτούμε να φέρονται με τον ανάλογο, πρέποντα σεβασμό;
Μόνον με την σωστή μόρφωση ο λαός θα γαλουχηθεί σωστά και θα φέρεται σωστά σε κάτι τέτοιες ιερές στιγμές.
Τελευταία το σκηνικό άλλαξε. Ένεκα της φοβερής οικονομικής κατάστασης που βαραίνει όλους μας και ένεκα της απώλειας βασικών ιδανικών και αρχών, η παρέλαση άλλαξε μορφή. Οργισμένοι πολίτες εισβάλουν στον χώρο της παρέλασης επιτιθέμενοι στους πολιτικούς, δυσκολεύοντας ή και διαλύοντας την εκδήλωση.
Η ζωή μας έχει αναστατωθεί. Η οικονομία έχει διαλυθεί. Οι μισθοί έχουν καταστραφεί. Πολλοί παλεύουν πλέον για την επιβίωση. Και το χειρότερο, οι υπαίτιοι μένουν ατιμώρητοι διαλέγοντας την μοίρα που θα μας επιβάλουν για το καλό μας, «δουλεύοντας» για εμάς, χωρίς όμως να ρωτήσει ποτέ εμάς κανείς. Κάποτε υπήρχε ένας Άλφα μισθός. Βάσει αυτού του μισθού πορευτήκαμε. Πήραμε δάνεια, ανοίξαμε δουλειές, επεκταθήκαμε. Τώρα, οι μισθοί κόπηκαν, οι απαιτήσεις όμως μένουν οι ίδιες, οι τράπεζες δεν συμβιβάζονται και τα προϊόντα αντί να φθηνύνουν άλλα πήραν την ανιούσα και άλλα παραμένουν στις παλιές, υψηλές τιμές. Τι πιο απλό; Κόπηκαν οι μισθοί; Επομένως να φθηνύνουν τα πάντα. Όμως όχι, λες και κάποιοι θέλουν να εξαθλιώσουν τον Ελληνικό λαό, να μας στερήσουν την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπειά μας. Κι εγώ τα ζω αυτά. Οπότε καταλαβαίνω το άχτι του κόσμου και το δικαιολογώ απόλυτα. Δεν συμφωνώ όμως αυτό το άχτι να βγαίνει την ημέρα της εθνικής μας γιορτής. Θα μου πείτε, ότι το κάνουν διότι τότε μπορούν να έρθουν αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο με τους πολιτικούς που τους ψήφισαν και τους πρόδωσαν. Επίσης γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να εισακουστούν, οπότε την ώρα της παρέλασης επιτίθενται λεκτικά ή με χειρονομίες σε αυτούς που μας έφεραν σε αυτή την θέση, ερχόμενοι σε κατά μέτωπο αντιπαράθεση.
Τους καταλαβαίνω αλλά δεν συμμερίζομαι την βία σε ώρα παρέλασης. Θεωρώ ότι έτσι ασεβούμε προς τους ηρωικούς νεκρούς μας, στους οποίους αξίζει πλήρης κατάνυξη.
Άλλος θα πει, ας περιμένουν αυτοί οι οργισμένοι να δείξουν την οργή τους την ώρα των εκλογών. Να ψηφίσουν σωστά, διώχνοντας με το αποτέλεσμα της κάλπης, όλους εκείνους που έφεραν στην ζωή μας τα πάνω κάτω. Αν και πολύ φοβάμαι ότι την ώρα εκείνη κάτι παθαίνει ο λαός μας, ξεχνάει όσα του έχουν κάνει και πάλι στραβά ψηφίζει. Κάποιος άλλος θα πει ότι δεν μπορεί να περιμένει ως τις εκλογές. Τώρα στην παρέλαση είναι ευκαιρία. Θα γίνει σούσουρο, θα το δείξει η τηλεόραση και οι ένοχοι θα λάβουν το μήνυμα και – ίσως - ανησυχήσουν και βάλουν μυαλό. Δύσκολο το τελευταίο. Γιαουρτώματα και υβριστικές παρενοχλήσεις προς τους Βουλευτές, κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων. Οι περισσότεροι πολιτικοί μπορεί να το σκέφτονται να εμφανισθούν πλέον δημοσίως, αλλά η πολιτική τους δεν έχει αλλάξει.
Άλλαξε όμως κάτι που κανείς μας δεν το ήθελε. Η παρέλαση «στεγανοποιήθηκε» κυριολεκτικά. Φέτος οι μαθητές της πρωτεύουσας παρήλασαν μπροστά σε άδειους δρόμους. Πού ήταν οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι, ο απλός λαός να τους χειροκροτήσει; Πολύ, πολύ πολύ παρακάτω από το κεντρικό σημείο. Παρήλασαν μπροστά από τους επισήμους, μπροστά από τους αστυνομικούς, κάτω από φουντωτές νεραντζιές που κάποια χέρια τις είχαν γυμνώσει τελείως από τους καρπούς τους, δια να μην χρησιμοποιηθούν ως βλήματα κατά των επισήμων.
Και την άλλη μέρα παρήλασαν τα στρατευμένα νιάτα. Υπέροχα, συγκινητικά όλα τα τμήματα, με προεξέχοντες τους ευθυτενείς τσολιάδες μας. Όμως η εικόνα που αναμετάδιδε η τηλεόραση είχε μια ανυπέρβλητη χροιά παγωμάρας. Άψογη η παρέλαση. Θαυμάσια όλα τα τμήματα του στρατού. Όμως οι δρόμοι ήταν αποψιλωμένοι από την ανθρώπινη παρουσία. Δεξιά και αριστερά τα πεζοδρόμια έρημα, βουβά. Η θέση πάντως των επισήμων έβριθε από όλο το κοινοβουλευτικό συμβούλιο. Άδειος ο χώρος από λαό, πλήρης από αστυνομική δύναμη και αφθονία πολιτικών. Καθώς παρακολουθούσα από την τηλεόραση την παρέλαση, ένιωσα μια πνοή παγωνιάς να μου πληγώνει την καρδιά και μια ξεχασμένη αίσθηση από άλλα χρόνια παλιά, χρόνια της χούντας, γρατζούνησε το είναι μου. Η αίσθηση αυτή μεγάλωνε όσο κοιτούσα την οθόνη της τηλεόρασης και συνειδητοποιούσα τι έβλεπα. Μία από τις καλύτερες παρελάσεις. Μα, πού είχαν πάει όλοι; Παρήλαυναν σε άδειο σκηνικό. Οι σημαιούλες που κρατούσαν άλλοτε τα μικρά παιδιά δεν υπήρχαν για να κινηθούν χαρούμενα και να χαιρετήσουν με ενθουσιασμό τους λεβέντες και τις λεβέντισσες… Ο λαός απουσίαζε. Και απέναντι οι σοβαροί επίσημοι και η αστυνομική δύναμη…
Σκέψεις πολλές όρμησαν και κατέκλυσαν το μυαλό μου. Μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, αιωρείτο η σ ι ω π ή παρά τις μπάντες που παιάνιζαν τα εθνικά εμβατήρια. Αρκετά παρακάτω θα υπήρχε κόσμος. Η τηλεόραση απαξίωσε να τον δείξει. Ωραιότατη παρέλαση. Και η έκβαση αναμενόμενη. Ούτε ένα επεισόδιο να διαταράσσει την ιερότητά της. Η απόδοση τιμών στους ήρωες έγινε τέλεια. Μόνον που ο λαός δεν κατάφερε ν’ αποδώσει κι αυτός τις δικές του τιμές. Και γι’ αυτό ποιος φταίει; Εύκολη η απάντηση θα έρθει από αρκετούς: Οι ταραξίες! Τα μεγάλα αστυνομικά μέτρα πάρθηκαν για να μην ξανασυμβούν έκτροπα και για να αποτρέψουν την όποια πράξη θα βεβήλωνε το ιερό της ημέρας.
Άρα όλοι εκείνοι που είχαν διαδηλώσει σε μέρα παρέλασης φταίνε για την σημερινή κατάσταση; Αυτό είναι; Βλέπετε η παρέλαση διεξήχθει άψογα στην Αθήνα. Στις άλλες πόλεις όμως είχαμε πολλά παρατράγουδα.
Κρίμα. Κι αυτό το κρίμα πάει σε κείνους τους μεγάλους που φέραν το λαό σε αυτήν την κατάσταση. Όταν η οργή σε πνίγει, όταν χάνεις το δίκιο σου, όταν νιώθεις να σε πατάνε, όταν βλέπεις να διαλύεται η ζωή σου, όταν σε καταντούν να παλεύεις μόνο για την επιβίωση, όταν σου παίρνουν την αξιοπρέπειά σου, τότε τρελαίνεσαι. Κάποιοι θα αποφανθούν ότι και ο λαός φταίει αρκετά και πιθανόν να έχουν δίκιο, γιατί αφήσαμε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, γιατί επαναπαυτήκαμε, γιατί ενδώσαμε, γιατί συμβιβαστήκαμε, γιατί κλείσαμε τα μάτια σε πολλά, γιατί κάπου γίναμε εαυτούληδες… Όμως τώρα όλα αυτά τα αντιληφθήκαμε. Ελπίζω, διότι για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω ακόμη πόσοι πραγματικά αντελήφθησαν όλα αυτά σε βάθος. Δεν ξέρω αν όλοι έχουμε όντως ξυπνήσει. Η πορεία όμως των τελευταίων μηνών, δείχνει ότι μεγάλο μέρος του λαού έχει αφυπνιστεί και δεν αντέχει άλλο.
Κι όταν το δίκιο σε πνίγει, πιάνεσαι από όπου μπορείς. Στην παρέλαση; Στην παρέλαση… Για μένα – το ξαναείπα – κακώς που χρησιμοποιούν μερικοί ειδικά αυτήν την ημέρα για να εκφραστούν τοιουτοτρόπως, αλλά πολλοί δεν το βλέπουν έτσι. Η αγανάκτηση σε συνθλίβει, θολώνει το νου, κάνεις πράγματα για να διατυμπανίσεις το δίκιο σου και μετέρχεσαι τρόπους που, ίσως σε μια πιο ήπια φάση, να μην είχες διανοηθεί καν ότι θα γινόσουν κοινωνός τους.
Πάλι καλά που ο λαός έμεινε στους αγανακτισμένους. Με τέτοια υπάρχουσα κατάσταση απορώ πώς φερόμαστε όλοι φυσιολογικά, ήρεμα τούτες τις ημέρες της ζωής μας. Θα μου πείτε: Και τι να κάνουμε; Να ξεσηκωθούμε; Να γίνει επανάσταση; Όχι… Δεν υποστηρίζω εμπόλεμες καταστάσεις. Φαντάζομαι όμως ότι αυτή η αγανάκτηση του λαού κάποια μέρα θα βρει διέξοδο, θα ξεχυθεί ελεύθερη σαν σύννεφο που κουβαλάει μέσα του χιλιάδες κεραυνούς και η λαϊκή φωνή θα ορμήσει πύρινη και βροντερή στα πέρατα του ορίζοντα, πνίγοντας τις αδικίες και οδηγώντας την Ελλάδα στον δρόμο της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της διαύγειας και των κακώς διαγραφέντων αξιών.
Όπλο του λαού; Η ψήφος! Μόνον με την ψήφο μπορεί ο λαός – εάν έχει πράγματι αφυπνιστεί και δεν αρκείται μόνο σε επιφανειακά επεισόδια – μόνον με την ψήφο του, ξαναλέω, ο λαός μπορεί να δώσει ένα γερό μάθημα στους πρωτεργάτες της σημερινής κατάντιας μας.
Ο δρόμος θα είναι μακρύς αλλά τότε θα υπάρχει η ε λ π ί δ α. Οι προσπάθειες για να μην ξαναεπαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος σίγουρα θα είναι πολλές και επίπονες, αλλά τότε θα μας δίνει κουράγιο το ότι από την άκρη του ουρανού θα ξεπροβάλει δειλά δειλά μια νέα αυγή, η χαραυγή μιας ανανεωμένης, πολλά υποσχόμενης ξανά υπερήφανης πατρίδας. Κι αυτή η αυγή ίσως κάποια μέρα γίνει λαμπρό μεσουράνημα και η Ελλάδα μας ξανασταθεί γερά στα πόδια της, ατενίζοντας με εμπιστοσύνη το μέλλον, με το κεφάλι ψηλά, αναδυόμενη μέσα από τα πάθη και τον Γολγοθά των παιδιών της, που αποφάσισαν πλέον να ωριμάσουν, να αδράξουν την μοίρα τους, να σκεφτούν δημιουργικά, συλλογικά, αποφασισμένοι να μην αφήσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος να ξαναπάρουν σάρκα και οστά.
Κι αυτό θα γίνει, αρκεί εμείς όλοι μαζί και ο καθένας από εμάς ξεχωριστά, αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες και δώσουμε τα χέρια ευαισθητοποιημένοι για το κοινό καλό, υπερβαίνοντας προσωπικά οφέλη και προσβλέποντας – επιτέλους – προς την συνολική ανασύσταση της χώρας κάτω από το φως ξεχασμένων ιδανικών.
(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.511)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου