Ένα δοχείο πίκρες στα πόδια Σου αφήνω γλυκύτατε Χριστέ μου.
Μ’ αυτές θε να ξεπλύνω τα άχραντά Σου άκρα – με μύρο από τις θλίψεις.
Υφάδι από τις μνήμες θα βρω και θα σφουγγίσω τα πληγωμένα μέλη.
Κι ένα γιορτάνι δάκρυα απλά θε ν’ ακουμπήσω στ’ ακάνθινο στεφάνι.
Μπροστά απ’ τον Επιτάφιο, στην λιτανεία πρώτος
διαβαίνει μπρος μας ο Σταυρός απέριττος, μονάχος…
Καθώς αργά με προσπερνά θαρρώ πως κουβαλάει
τους πόνους και τα βάσανα του κόσμου τούτου, όλου.
Και δάκρυα με πιάνουνε ανάμεσα στο πλήθος,
που περπατάει σιωπηλά μ’ ένα κερί στο χέρι…
Ποτάμια αστέρια δω στη γη π’ ανθρώποι τα κρατάνε
- τ’ αναμμένα τους κεριά με φλόγα την ελπίδα –
σ’ ακολουθούν ευλαβικά στ’ άγριο μονοπάτι
για να σταυρώσουν δίπλα Σου και τα δικά τους πάθη…
Γλυκύτατέ μου Ιησού, μη μας καταφρονέσεις…
Συγχώρα τις ανθρώπινες, πυκνές αδυναμίες
και ρίξε λίγο βάλσαμο στην πονεμένη γη μας…
Φοβάμαι ότι στέκομαι στην άκρια της οδύνης
που ’ναι γκρεμός δυσπρόσιτος και βαριοπατημένος
από χιλιάδες δυό πιστούς που Εσένα καρτεράνε
να φέρεις την Ανάσταση και στο δικό τους διάβα…
Η δίψα της Ανάστασης πλανιέται στον αέρα
και σμίγει με της λεμονιάς τα μυροβόλ’ ανθάκια
που κάποιοι πιστοί πέρασαν κλωστούλα στον λαιμό σου
μπας κι αλαφρώσουν το φρικτό, εκούσιο μαρτύριο.
Κι όταν προστάζεις σαν Θεός στον χάρο να σ’ ανοίξει
- με το: «Άρατε πύλας!» - και ζητάς στον Άδη να μεριάσει,
τι ανακούφιση είν’ αυτή που χύνεται στη νύχτα!
Μαζί σου όλοι οι πιστοί ποθούνε να περάσουν
στην χώρα της Ανάστασης π’ αγγέλοι τραγουδάνε
την άφατή μας την χαρά για την τρανή Λαμπρή Σου!
Όλοι θα κάνουν μιαν ευχή γιατί κι αυτοί πιστεύουν
ότι μετά την Σταύρωση, η Ανάσταση θε νά ’ρθει.
Θεέ μου πόσα όνειρα ξεχύνονται τριγύρω
την ώρα που ακούγεται γλυκά: «Χριστός Ανέστη»!
Όλοι προσμένουν για εαυτόν, ένα δικό τους Πάσχα,
αρκεί να μην ξεχάσουνε πως για να το κερδίσουν,
θε να διαβούν απ’ τη γραμμή όπου Αγάπη γράφει…
(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.318)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου