Μία από τις τέσσερις φορές που έκλαψα απαρηγόρητα στη ζωή μου, ήταν όταν ως φοιτήτρια της Αρσακείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Παλαιού Ψυχικού, είχα επισκεφθεί με τις συμμαθήτριες μου το Γηροκομείο Αθηνών παραμονές Χριστουγέννων…
Μετά από τόσα χρόνια, το ίδιο συγκλονιστικό συναίσθημα απελπισίας με κατακλύζει κάθε φορά που ξαναφέρνω στο μυαλό μου την επίσκεψη εκείνη…Απελπισία γιατί ένιωσα ανήμπορη μπροστά στο μέγεθος της πίκρας τους και άκουσα την άηχη κραυγή τους για στοργή και συντροφικότητα συνεχή…
Οι ένοικοι ξετρελάθηκαν από χαρά βλέποντας ένα τσούρμο δροσερές υπάρξεις να γεμίζουν φως τη μοναξιά τους…Μας άγγιζαν, μας ζητούσαν να καθίσουμε ώρα πολλή μαζί τους, μας έλεγαν ιστορίες απ’ τα νιάτα τους…Πόσα ακούσαμε…Ντίβες παλιές, δόξες αλλοτινές του κινηματογράφου και του θεάτρου, απλοί άνθρωποι, μαράζωναν μέσα στη μοναξιά που γίνεται τόσο αφόρητη ειδικά αυτές τις άγιες ημέρες…
Όση ώρα μείναμε, δεν είδαμε έναν επισκέπτη να έρχεται να προσφέρει την χαρά της συντροφιά σ’ αυτούς τους διψασμένους για στοργή ανθρώπους…Μας έδειξαν και την πτέρυγα των ενοίκων με ανθηρή οικονομική άνεση…Θυμάμαι ακόμα το απλανές βλέμμα στο μελαγχολικό πρόσωπο της ασπρομάλλας ευγενικής κυρίας…
Σκέψεις διάφορες τριβέλιζαν και τριβελίζουν το νου μου…Ο τόπος καθαρός, όμως είναι ο τόπος της ομίχλης…Μια γκρίζα περιοχή που της δίνουν το χρώμα, τα γκρίζα ή ολόλευκα μαλλιά και οι βαθιές ρυτίδες που έχουν σκάψει τα πρόσωπα αυτών που διαμένουν σε αυτήν. Εδώ, είπα, είναι η χώρα του χειμώνα. Εδώ είναι το βασίλειο της δύσης, της φθοράς…Όσο είναι μόνοι μεταξύ τους αυτοί οι άνθρωποι, αναθυμούνται συνέχεια το τέλος που έρχεται αμείλικτο, αναλογίζονται την ανελέητη φθορά…
Μόνον αν ανάμεσά τους υπήρχαν αγαπημένα νεανικά πρόσωπα, μόνον τότε το φάσμα του τέλους θα απομακρυνόταν και θα φωτιζόταν η ζωή τους. Τότε δεν θα ήταν πια γκρίζα, γιατί θα έπαιρνε φως από τη δροσιά της νεότητας…
Δεν ξέρω πώς κατέληξαν εκεί, εκείνοι οι άνθρωποι, ούτε γνωρίζω το δίκιο της απόφασης του εγκλεισμού αγαπημένων προσώπων σε ένα άλφα ίδρυμα…
Δικαιολογώ την είσοδό σου σε ένα γηροκομείο μόνον αν είσαι μόνος…Βέβαια οι συνθήκες ζωής είναι δύσκολες, τα χρόνια αλλάζουν, αλλά σκέφτομαι: Εάν είσαι ένας καλός γονιός και έχεις αναθρέψει, με το αίμα της καρδιάς σου τα παιδιά σου, όταν γεράσεις, δεν αξίζει να έχεις τη φροντίδα τους; Φυσικά και δεν κάνουμε παιδιά για τα γεράματά μας. Όταν όμως γεράσεις δεν υπάρχει για σένα μια θέση φροντίδας; Όχι μέσα στο σπίτι των παιδιών σου, αλλά στη δική σου φωλιά μ’ έναν άνθρωπο να σε βοηθά αν χρειάζεται…
Βέβαια υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις. Αυτή τη στιγμή μιλώ όχι για κείνους που ηθελημένα έμειναν μόνοι και κατασπατάλησαν τα πάντα…Μιλώ γι’ αυτούς που πρόσφεραν και, παρότι δεν επεμβαίνουν, δεν ενοχλούν, θεωρούνται περιττοί ένεκα γήρανσης. Σκέψεις αρκετά συναισθηματικές, ίσως και εξαιτίας αυτών των άγιων ημερών που η μοναξιά εδώ δεν έχει θέση…
Γι’ αυτό και για μερικούς τα Χριστούγεννα είναι μια πολύ μελαγχολική γιορτή…Τώρα που μεγαλώνει κανείς εύχεται τα Χριστούγεννα να μην είναι χιονισμένα, γιατί θα ξεπαγιάσουν οι άστεγοι και τα αδέσποτα ζώα…Και κάποιοι νιώθουν τύψεις μπροστά στην πανδαισία των εδεσμάτων, όταν άλλοι τρώνε στο δείπνο αγάπης του Δήμου ή της ενορίας τους…
Πόσο σοφό είναι το παραμύθι με τα σπίρτα…Και πόσο μέσα μας έχει εντυπωθεί η μαγευτική εικόνα των Χριστουγέννων με το ολόχαρο σπιτικό: Μάτια παιδικά που καθρεφτίζονται έκθαμβα μέσα στα γυάλινα στολίδια του χριστουγεννιάτικου, ολόφωτου δέντρων, δίπλα στο τζάκι…Μια πολυθρόνα με τον Άγιο Βασίλη μπρος τις φλόγες…Ένα στολισμένο παραθύρι με μια λάμπα να φωτίζει και να δείχνει στον οδοιπόρο το σπίτι της ζεστασιάς…Δώρα πολύχρωμα κάτω απ’ το δέντρο κι όλοι γελαστοί, χωρίς έγνοιες γύρω από ένα λαμπρό πλούσιο, χριστουγεννιάτικο τραπέζι…Και κεριά, πολλά κεριά παντού…Εικόνες και μνήμες από τα παιδικά μας χρόνια και από τη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του Καρόλου Ντίκενς, που φώτισε τα όνειρά μας...
Κάποιοι ευλογηθήκαμε να ζήσουμε τέτοιες στιγμές στα παιδικά μας χρόνια ή και μεγάλοι…Κάποιοι τις στερεώθηκαν…Όλοι όμως πρέπει να ξέρουμε ότι το βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων δεν είναι η καταναλωτική μανία…Είναι η προσφορά σε όλες της, τις μορφές…Όποιος προσφέρει γνωρίζει ότι περισσότερο χαίρεσαι όταν δίνεις, παρά όταν παίρνεις...Κι αυτό είναι το Πνεύμα της μεγάλης αυτής γιορτής! Η προσφορά αγάπης…Αυτό είναι το μεγαλείο των Χριστουγέννων: Η συγγνώμη και η ΑΓΑΠΗ…Αγάπη για όλους…Για φίλους και εχθρούς…Για ξένους και δικούς…Αγάπη για όλα τα πλάσματα της γης τούτης…
Μακάρι το φως του Άστρου της Βηθλεέμ να φωτίζει το δρόμο όλων μας. Και όπως λέει ο Τάινυ Τιμ στον Εμπενέζερ Σκρουτζ, του Καρόλου Ντίκενς:
«Ο Θεός να ευλογεί όλους μας και τον καθένα από εμάς ξεχωριστά!!»
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.783)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου