Υπάρχουν όνειρα και όνειρα…Όνειρα μεγαλεπήβολα, άπιαστα, υπερφίαλα. Και όνειρα απλά, προσιτά, πεζά. Γνωρίζω την δεύτερη κατηγορία. Στην πρώτη κολύμπησα στον ύπνο μου, στην εφηβεία ή στα παραμύθια. Η ζωή όμως η αληθινή μού έδειξε την άλλη ομάδα.
Περνούν τα χρόνια, ωριμάζεις, αναθρέφεις παιδιά, τα σπουδάζεις. Τι σκέπτεται μια μάνα, ένας πατέρας; «Να μπορώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου σ’ έναν ήρεμο, ασφαλή κόσμο. Να αποφασίζουν αυτά κι εγώ μαζί τους για το πώς θα ζήσουμε το αύριο που το θέλουμε χειροπιαστό, αξιοπρεπές και σίγουρο». Αυτά δεν ευχόμαστε όλοι; Όμως νομίζω ότι για τίποτε πια δεν μπορούμε να νιώσουμε σιγουριά, ούτε μπορούμε πλέον να πλέκουμε όνειρα για το μέλλον. Σκέψεις απαισιόδοξες; Δεν νομίζω…
Πάει καιρός που τον αέρα που αναπνέουμε τον έχουν δηλητηριάσει με το νέφος που εγκαταστάθηκε πλέον μόνιμα στον αττικό ουρανό. Τον ήλιο τον έκαναν εχθρό μας μεγαλώνοντας την τρύπα του όζοντος με τα εργοστάσιά τους. Το ψαράκι πάνε να το εξαφανίσουν από τις θάλασσες με την αλόγιστη αλιεία. Δηλητηρίασαν φρούτα και λοιπά φαγητά με φυτοφάρμακα και ορμόνες.
Αλλάζουν συνεχώς το σύστημα στην παιδεία. Δεν έχουν μεγαλόπνοο κοινό πρόγραμμα με στόχο –πάνω από τα πολιτικά – την εκπαίδευση των παιδιών μας. Όπως δεν διαφαίνεται να έχουν εις βάθος χρόνου κοινό πρόγραμμα για την εθνική πορεία και μεγαλοσύνη της πατρίδος μας, πάνω από ευτελή μικροκομματικά συμφέροντα και σκοτεινές, οικονομικές απολαβές. Έφεραν τον φόβο, το έγκλημα για 10 € στις γειτονιές μας. Δεν υπάρχουν πια οι ανέμελες νυχτερινές βόλτες. Αρχίζει η βία απ’ τα σχολεία. Ο θρασύς και δυνατός καταδυναστεύει. Ροκανίζουν τον μισθό. Χωρίς χρήματα τι ν’ αγοράσεις; Πώς να κινηθεί η αγορά; Κλείνουν τα μαγαζιά της συνοικίας, χάνεται η ανθρώπινη επαφή. Παιδιά με σπουδές αδυνατούν να βρουν δουλειά… Κάποιοι ροκανίζουν όχι μόνο το μισθό αλλά και τις ζωές μας. Ροκανίζουν τα όνειρά μας, τις ευκαιρίες μας, το χαμόγελό μας…
Οπότε, πώς να πεις ότι σκέφτεσαι απαισιόδοξα; Την στιγμή που δεν μπορείς να ορίσεις ούτε τον αέρα που αναπνέει το παιδί σου, ούτε το φαγητό που τρώει, ούτε την ασφάλειά του, έχεις άδικο να σκέφτεσαι έτσι; Και σε περίπτωση σεισμού; Ο εργολάβος ήταν τίμιος και έχτισε με τις σωστές προδιαγραφές την πολυκατοικία που νοικιάζεις το διαμέρισμά σου; Ή έκανε «οικονομία» και στον παραμικρό στεναγμό του εγκέλαδου, υπάρχει φόβος να πέσει στο κεφάλι του καθενός από εμάς το ταβάνι; Πώς μπορείς όλα αυτά τα στραβά να τα εξαλείψεις, να τα παραβλέψεις για να πάψεις ν’ ανησυχείς;
Η κοινωνία πρέπει να είναι δομημένη σωστά. Να έχει ευαισθησίες, ευθιξίες, κανόνες, αρχές, αξίες, ιδανικά. Όποιος παρεκκλίνει πρέπει να δίνει λόγο. Δεν μπορεί να φτιάχνει μεγαθήρια από το αίμα και τις ζωές των συνανθρώπων του. Πρέπει ο καθένας μας να ξέρει, ότι θα λογοδοτήσει για τις πράξεις του. Αυτό όμως προϋποθέτει μια εξουσία αδαμάντινη καθάρια, διάφανη που να σέβεται τα δικαιώματα του καθενός πολίτη. Η κοινωνία να μην είναι ανεκτή στις οποιοσδήποτε μπαγαποντιές. Απ’ τη στιγμή που «χαλαρώνει» το κοινό αίσθημα του δικαίου αρχίζει η κατρακύλα της κοινωνίας. Δεν μπορεί να κλείνεις τα μάτια στον ωχαδερφισμό, στο λάδωμα, στην δωροδοκία, στην κλεψιά. Σήμερα ο κλέφτης των 5.000 € τιμωρείται και φυλακίζεται και αυτό είναι το σωστό. Ο κλέφτης των εκατομμυρίων ευρώ όμως, τελευταία γιατί μένει ατιμώρητος; Και πώς μπορεί αυτός ο «κύριος», να μας κοιτάει στα μάτια χαμογελαστός; Κάπου έχουν μπερδευτεί τα πράγματα. Άλλο δημοκρατία και άλλο αναρχία. Άλλο θάρρος και άλλο θράσος. Πώς έχουν όλα έτσι μπλεχτεί; Ποιος θα βάλει όλα τα πράγματα πάλι στη σωστή τους σειρά; Βέβαια αυτή η παράλυση επηρεάζει πολλά απλά μέλη της κοινωνίας. Το «βολεύεσθαι παντοιοτρόπως» επικρατεί κατά κράτος. Πρέπει να ξαναθυμηθεί ο καθείς εξ ημών ότι δεν είναι σωστό να κοιτάζει μόνο τον εαυτό του και ν’ αφήνει τους άλλους στην μοίρα τους.
«Εγώ να ‘μαι, καλά, να τ’ αρπάξω από χίλιες μεριές κι άσε τους άλλους να λένε. Δεν πάνε να πνιγούνε; Εμένα τι με κόφτει;…»
Με τέτοιο σκεπτικό κανείς μας δεν θα σηκώσει κεφάλι. Το καλό ξεκινά από τα πολύ πολύ απλά. Μικρές πράξεις που δείχνουν ότι συλλογιέσαι τον διπλανό σου και σέβεσαι το περιβάλλον σου.
Όχι. Δεν χύνω το τασάκι με τα αποτσίγαρα στο πεζοδρόμιο. Δεν ρίχνω το τσιγάρο μου απ’ το παράθυρο του γιώτα χι μου.
Όχι. Δεν τινάζω την σκούπα μου απ’ το μπαλκόνι στο κεφάλι των ανυποψίαστων περαστικών.
Όχι. Δεν ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου για να φτύσω στον δρόμο.
Όχι. Δεν παίρνω την θέση της κυρίας στην ουρά στην τράπεζα.
Όχι. Δεν πετάω το κατοικίδιό μου στο δρόμο. Θα το έχω μαζί μου μια ζωή.
Όχι. Δεν ρίχνω το τσιγάρο μου απ’ το παράθυρο του γιώτα χι μου.
Όχι. Δεν βρωμίζω τα δάση. Δεν θάβω το μπουκάλι της μπύρας μου στην άμμο. Θα σπάσει, κάποιος θα το πατήσει, θα πληγωθεί.
Και ξεκινώντας από αυτά, εκπαιδεύεσαι, διαμορφώνεις συνείδηση. Σέβεσαι τον συνάνθρωπό σου. Υπολογίζεις τα δικαιώματα του άλλου. Ξαναθυμάσαι ότι «εκεί που αρχίζει η ελευθερία του διπλανού μου, τελειώνει η δική μου». «Δεν κάνεις ποτέ σε κανέναν ό, τι δεν θέλεις να κάνουν σε σένα». Μόνον έτσι ξυπνάει η κοινωνική συνείδηση και ζούμε σε ευνομούμενο κράτος.
Ευτυχισμένη πολιτεία δεν νοείται εκεί που υπερισχύει άδικα ο νόμος του ισχυρού. Ο λαός τότε ασφυκτιά. Στην αρχή σωπαίνει, μοιρολατρεί. Όταν όμως δει ότι του κλέβουν και τον αέρα που αναπνέει, όταν δει ότι του στερούν την δυνατότητα να θρέψει τα παιδιά του, τότε αφήνει τον συσσωρευμένο θυμό του, την καταπιεσμένη οργή του να ξεσπάσει σαν λυσσαλέο τρομακτικό τσουνάμι επί δικαίων και αδίκων.
Τότε η εξέγερση καιροφυλακτεί με απρόσμενα για όλους επακόλουθα και απρόβλεπτες συνέπειες που πληγώνουν τον ιστό του κράτους.
Η περιφρόνηση στις αξίες οδηγεί σε τραυματικές απολήξεις. Ο άνθρωπος πρέπει να ανατρέφεται με τις αρχές της δικαιοσύνης και της ισότητας και όχι με το αξίωμα της απαξίωσης των πάντων. Όχι στην ατομική μας ικανοποίηση, μετερχόμενοι άνομα μέσα, αδιαφορώντας για ό, τι δεν έχει σχέση με τον περιβόητο «εαυτούλη μας» και την άπατη, καταχθόνια τσέπη μας.
Και πέστε ότι οι πολίτες αλλάζουν και αποφασίζουν να ζήσουν σε μια καλύτερη κοινωνία.
Θα τους αφήσουν οι «μεγάλοι» της γης να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους;
Αυτοί οι «μεγάλοι» δεν είναι που ορίζουν σε ποιο σημείο της γης θα ξεκινήσουν έναν καινούριο πόλεμο, τάχατες για να «σώσουν» κάποιους δυστυχισμένους λαούς;
Αυτοί δεν είναι που δεν ξεριζώνουν την παιδική εκμετάλλευση;
Αυτοί δεν είναι που δεν υπογράφουν για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων;
Αυτοί δεν είναι που ρημάζουν τα δάση του Αμαζονίου;
Αυτοί δεν είναι κλείνουν το μάτι πονηρά στις φαρμακοβιομηχανίες και τις αφήνουν ανεξέλεγκτες;
Βέβαια υπάρχουν κάποιοι που κυνηγούν τους Ιάπωνες που σκοτώνουν ανελέητα τις φάλαινες.
Βέβαια υπάρχουν κάποιοι που βάφουν με σπρέι τα μωρά της φώκιας, για να μην τα σκοτώσουν οι φρικώδεις, ανελέητοι κυνηγοί της λευκής τους γούνας.
Ζουν ανάμεσα μας αυτοί που αφήνουν λίγο νερό και φαγητό στα αδέσποτα της γειτονιάς.
Κυκλοφορούν γύρω μας εκείνοι που συνειδητά χωρίζουν τα αντικείμενα σε ανακυκλούμενα και μη.
Περπατούν σεμνά και αόρατα κάποιοι που βοηθούν τον φτωχό της ενορίας τους.
Πολλοί μεταλαμπαδεύουν ιδανικά και αξίες στην νέα γενιά χωρίς να έχουν ισοπεδωθεί από το κατεστημένο.
Άλλοι ομορφαίνουν τον χώρο τους, αρνούμενοι να συμβιβαστούν στην γκρίζα ομίχλη της εποχής μας.
Αυτά τα άτομα σκορπίζουν το φως της ελπίδας και δείχνουν τον δρόμο τον σωστό.
Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει διάβολος αλλά και άγγελος. Μπορεί να κάψει 6.000.000 Εβραίους, να σκοτώσει 20.000.000 Ρώσους, να σφάξει το Δίστομο, να αφανίσει τα Καλάβρυτα, αλλά συνάμα μπορεί να ζωγραφίσει μια Καπέλα Σιξτίνα, να κτίσει τον Παρθενώνα, την Αγιά Σοφιά, να γράψει «Αντιγόνη», να συνθέσει τον «Ναμπούκο», να λαξεύσει τον Ερμή ή τη Νίκη της Σαμοθράκης.
Η ανθρώπινη υπόσταση έχει δυο πρόσωπα. Σαν το Θεό των Ρωμαίων, τον Ιανό. Μακάρι στη γη να επικρατήσει όχι η σκοτεινή μορφή του, αλλά η φωτοδότρα, διότι η γη μας για να εξακολουθήσει να υπάρχει, διότι ο κόσμος μας για να εξακολουθήσει να ζει, πρέπει να καταφέρουμε να επικρατήσει η φωτεινή πλευρά του ανθρώπου. Έστω και αν χρειαστεί να παλεύουμε συνεχώς με το σκοτεινό άδικο, πρέπει κάποια στιγμή να αναδυθεί νικήτρια η ανθρώπινη καλοσύνη που θα αγκαλιάζει με το ζεστό, ζωογόνο, τρυφερό της φως κάθε γωνιά του ταλαιπωρημένου, πολύμορφου, γήινου κόσμου.
(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.490)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου