ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ

Τα κείμενα που συνοδεύουν το θέμα που ανάρτησα με τον τίτλο «ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ», γράφτηκαν από ανθρώπους που έζησαν από πολύ – πολύ κοντά τα γεγονότα. Βοήθησαν, συμμετείχαν, αγωνίστηκαν. Πιθανότατα τα κείμενα όλων μας να μη λάβουν την προσοχή που τους αρμόζει μέσα στην πληθώρα των γεγονότων που αυτή την εποχή ταλανίζουν την πατρίδα μας και κατατρύχουν τις σκέψεις μας. Ας προσθέσουμε και την αντίληψη ότι μέσα στη θερινή αποστασιοποίηση των διακοπών, ένα τόσο σοβαρό θέμα μπορεί να «καεί» ως είθισται να λέγεται και να περάσει απαρατήρητο. Όμως το καλοκαίρι θα διαβεί, τα σχολεία θα ξανανοίξουν. Τα προβλήματα ίσως να μην έχουν λυθεί οριστικώς, αλλά το θέμα αυτό θα πρέπει τότε να ξαναπροβληθεί και να τύχει – μέσα στα άλλα θέματα – της άμεσης διεκπεραίωσης που του αξίζει, τόσο από το Υπουργείο Παιδείας όσο και από όλους εκείνους που τιμούν την αληθινή παιδεία, που τιμούν τους ανθρώπους του πνεύματος και τα υψηλά ιδανικά που αυτοί πρεσβεύουν και μας κληροδότησαν ως ανεκτίμητη παρακαταθήκη μέσα από το πολύτιμο έργο τους.

Είδομεν…

Πολυάνθη Βουτσινά

-----------------------------------------------------------------------------------------

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ Κας Πολυάνθης Βουτσινά

«ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ»

Δεν είναι δυνατόν!!!....

Δεν θα έπρεπε οι ιθύνοντες να είχαν προνοήσει για μια περίπτωση συγχώνευσης παρόμοιας με του 41ου και 42ου Δημ. Σχολ. Αθηνών; Δύο Σχολεία με δύο ονόματα. Με ποιο σκεπτικό αποκαθηλώθηκε το όνομα «ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ»; Δεν μπορούσαν να συνυπάρχουν οι δύο ονοματοδοσίες;

Δεν γνωρίζει το Υπουργείο και όλοι – εκπαιδευτικοί και μη – ότι ΔΕΝ ΑΚΥΡΩΝΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΜΗΔΕΝΙΖΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΑΠΟΔΟΜΕΙΤΑΙ ένα ΣΥΜΒΟΛΟ;

Δεν γνωρίζει ότι δεν επιτρέπεται να ακυρώνει πολύχρονους αγώνες εμπνευσμένων μαθητών, ταγμένων σ’ έναν ανώτερο σκοπό;

Δεν μπορεί να ακυρωθεί και να ματαιωθεί μια φυσιογνωμία που έχει περάσει στο πάνθεον των αθανάτων. Το ενάντιο είναι κοινωνικά δίκαιο;

Η εκπαίδευση πρέπει να επιβραβεύει την πάνω και πέρα της τυπικής εκπαίδευσης προσπάθεια μαθητών και διδασκάλων για μια α λ η θ ι ν ή π α ι δ ε ί α και όχι να την ρίχνει στη χοάνη της απαράδεκτης λησμονιάς.

Με ανάμεικτα αισθήματα συγκίνησης για το πρώην 42ο Δημ. Σχολείο «ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ» και πικρίας για την γενόμενη αδικία,

Αντζέλα Κασσωτάκη

Νηπιαγωγός

-----------------------------------------------------------------------------------------

Κατέβασαν την ταμπέλα «ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ»!...

Από τη στιγμή που η μητέρα μου, οι μαθητές της, ο διευθυντής, οι γονείς και οι συνάδελφοι, αποφάσισαν να ονομαστεί το 42ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών «ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ», ξεκίνησε ένας αγώνας που κράτησε γύρω στα 10 χρόνια. Η σύζυγος του μεγάλου συγγραφέα κα Ελένη Σαμαράκη, αγκάλιασε την όλη προσπάθεια με όλη της την καρδιά και ήταν πάντα π α ρ ο ύ σ α, σε κάθε προσπάθεια των παιδιών. Δεν θα ξεχάσω τα υπέροχα θεατρικά που ανέβαζαν στο θέατρο ΛΑΜΠΕΤΗ. Ήταν πάντα έργα του Αντώνη Σαμαράκη, σε διασκευή της δασκάλας τους Πολυάνθης Βουτσινά που αφιέρωσε ώρες και ώρες για την προσέγγιση των έργων του συγγραφέα από τους μαθητές της, με χίλιες δραστηριότητες. Κάθε νέα φουρνιά μαθητών, επισκεπτόταν το σπίτι της κας Ελένης Σαμαράκη, όπου συζητούσαν, γνωριζόντουσαν, διάβαζαν αποσπάσματα από τις αναλύσεις τους, έδειχναν τις ζωγραφικές απεικονίσεις των γεγονότων που τα είχαν καθηλώσει πιο πολύ και γύριζαν τρισευτυχισμένα στο σχολείο. Μια πιο παλιά φουρνιά μαθητών είχε γνωρίσει και τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαράκη και ο πιο άτακτος τότε μαθητής, ο Βασίλης Χουσιάδας, έγειρε στα γόνατα του συγγραφέα και δεν ήθελε να ξεκολλήσει από εκεί… Ώρες μαγευτικές και αξέχαστες γι’ αυτό και οι παλαιότεροι μαθητές - μεγάλοι πια - έρχονταν σε κάθε θεατρική παράσταση της μητέρας μου. Κόσμος, εφημερίδες, βίντεο, ένα παραλήρημα επιτυχιών και ευτυχίας. Και ένα καλοκαιράκι, η μαμά ένωσε 120 παιδιά του σχολείου, σ’ ένα χορόδραμα με τον τίτλο: «Κάτω από το βλέμμα του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα και φίλου των παιδιών όλης της γης, «ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ». Θρίαμβος!

Υπήρξε μια πορεία 10 ετών με συνεχή ψυχική ανάταση και αδιάκοπη εργασία, ώσπου ήρθε το Υπουργείο Παιδείας και το σχολείο ονομάστηκε επίσημα ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, μέσα σε μια λαμπρή τελετή.

Εγώ ζω στην Καλαμάτα με τον άντρα μου και τα δύο πιτσιρίκια μου. Όποτε όμως ανέβαζαν θεατρική παράσταση («ΤΟ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ» «ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ» «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ» και το «ΛΑΘΟΣ») παίρναμε ταξί οικογενειακώς και ερχόμαστε στην Αθήνα, για να κρατήσω την μουσική επένδυση του έργου.

Έζησα από κοντά την έγνοια της μάνας μου, τις προσπάθειες των παιδιών, τα συγχαρητήρια του κόσμου και των ανθρώπων του πνεύματος, καθώς και την συγκίνηση της κας Σαμαράκη. Καμάρωνα βλέποντας την ταμπέλα με το όνομα του σχολείου και το «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ» που είχε φιλοτεχνήσει η αδελφή μου η Ελπίδα (εικαστικός) στην πρόσοψη του σχολείου.

Τώρα έμαθα ότι το 42ο Δημοτικό συγχωνεύτηκε με το 41ο και επεκράτησε η ονομασία του 41ου «ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΥΖΗΣ» Μέγας Ζωγράφος, μεγάλη προσωπικότητα, θαυμαστή.

Όμως η καρδιά μου έκλαψε όταν είδα να μην υπάρχει πλέον το όνομα ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ…

Γιατί έγινε αυτό; Γιατί ακυρώνουν αγώνες τόσων χρόνων; Γιατί δεν σεβάστηκαν το όνομα του μεγάλου λογοτέχνη και δεν το έβαλαν στην ταμπέλα, δίπλα στου Γύζη; Αν το έκαναν, θα τιμούσαν και το 42ο σχολείο, τα παιδιά και τους συναδέλφους, που ενώθηκαν μαζί τους.

«41ο Δημ. Σχ. Αθηνών Νικόλαος Γύζης – Αντώνης Σαμαράκης».

Έτσι θα έπρεπε να λέει η ταμπέλα.

Τώρα είναι σαν να ακυρώνουν την ιστορία του 42ου Δημ. Σχολείου. Άδικα πήγαν τόσοι αγώνες;;

Εδώ εταιρείες συγχωνεύονται και κρατούν και τα δύο αρχικά ονόματα. Στα σχολεία που είναι φωλιά, εστία γνώσης και πολιτισμού, δεν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο;

Παιδιά, γονείς, άνθρωποι του πνεύματος, αδυνατούν να πιστέψουν το αδιανόητο. Το θεωρούν απαράδεκτο. Το θεωρούν προσβολή που δεν την χωράει το μυαλό τους.

Μέσα μου νιώθω ότι έγινε μια μεγάλη αδικία. Σαν κάποιος να θέλησε να σβήσει μνήμες, συναισθήματα, επιτυχίες, πολιτιστικά δρώμενα, που δύσκολα πιστεύεις πως τα πραγματοποιούσαν παιδιά Δημοτικού. Κι όμως τα κατάφερναν, γιατί πίστευαν σε αυτό που έκαναν και είχαν ενστερνιστεί τις διαχρονικές ιδέες του μεγάλου συγγραφέα.

Όποτε έρχομαι Αθήνα, ένας λυγμός ανεβαίνει στον λαιμό μου, κοιτάζοντας τον γνωστό σχολικό χώρο. Βλέπω τον Αλέξανδρο να κάνει τον γιατρό στο «Σήμα Κινδύνου», τον Περικλή στο «Λάθος», την Ελένη στο «Εν Ονόματι» και 120 παιδιά να πλάθουν μια ιστορία αγάπης και ανθρωπιάς, κάτω από τον ήχο εκλεκτών μουσικών κομματιών, μπροστά στα καβαλέτο με την προσωπογραφία του Αιώνιου Έφηβου και εμπνευστή τους…

Δώσαμε όλοι κάτι από την καρδιά μας και την απαντοχή μας για την ονοματοδοσία του σχολείου…

Και ένα χέρι έσβησε την ταμπέλα που είχε αναρτήσει το Υπουργείο Παιδείας. Αυτό το Υπουργείο Παιδείας, για τέτοιες καταστάσεις, τι έχει προνοήσει;

Αγαπημένα παιδιά που παλέψατε για έναν υπέροχο στόχο… Μη λυπάστε. Τις αναμνήσεις δεν μπορεί να μας τις σβήσει κανείς… Οι εφημερίδες και τα DVD σας, το μαρτυρούν… Και στην ψυχή μας θα υπάρχει πάντα η Πηνελόπη, ο Ηλίας, ο Φράνκο, για να μας θυμίζουν μέσα σε μια γλυκόπικρη, ασημένια νοσταλγία, ότι ίσως σύντομα θα ΒΡΕΘΕΙ ΕΛΠΙΔΑ, γιατί δεν θα πάψουμε ποτέ να την ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ…

Αλίσια Δημόγιαννη

Μουσικός

-----------------------------------------------------------------------------------------

Που πήγε το 42ο Δημ. Σχολ. «ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ»;

Ήμουν τριών μηνών έγκυος στο πρώτο μου παιδί, όταν υπηρέτησα στο Ολοήμερο του 41ουκαι 42ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών ως καθηγήτρια εικαστικών.

Εκεί όλα τα παιδιά του ολοήμερου, τόσο του 41ου όσο και του 42ου, εργάσθηκαν μέσα σε πνεύμα αδελφοσύνης, γαλήνης και μεγάλης προσφοράς και έφτιαξαν αληθινά αριστουργήματα – ζωγραφικά έργα – που σήμερα κοσμούν τους διαδρόμους του 41ου Δημ. Σχολ. Τους δίδαξα, τους καθοδήγησα ώστε τα έργα τους, να αναφέρονται στον Νικόλαο Γύζη, τον μεγάλο ζωγράφο μας, εφ’ όσον το 41ο θα έπαιρνε το όνομα του διακεκριμένου καλλιτέχνη.

Μάλιστα, δεξιά και αριστερά της θεατρικής σκηνής ζωγράφισα δύο έργα του αθάνατου Γύζη που πλαισιώνουν το σχολικό θέατρο.

Και εκ παραλλήλου επόπτευα τα παιδιά του 42ου Δημ. Σχολ. που ζωγράφιζαν εμπνευσμένα από το «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ», του μεγάλου Έλληνα Συγγραφέα Αντώνη Σαμαράκη, εφ’ όσον το 42ο θα έπαιρνε το όνομα του αγαπημένου συγγραφέα.

Τα έργα των παιδιών βγήκαν αληθινά αριστουργήματα, ικανά να μετέχουν μιας διαχρονικής ζωγραφικής εκθέσεως.

Και παρ’ ό,τι ήμουν τριών μηνών έγκυος, ανέβηκα ψηλά στην προμετωπίδα του σχολείου και εζωγράφισα δύο περιστέρια που κρατούν την επιγραφή «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ».

Στα ύψη τότε για να χρωματίσουν ανέβηκαν οι μαθητές Παναγιώτης Δούμας, Ελπίδα Μανιμάκη, η μητέρα της Κατερίνα Μανιμάκη, ο Διευθυντής του 42ου Στέφανος Αντωνακάκης και η σύζυγός του Γιούλα.

Βγήκε μια ωραιότατη επιγραφή, που όπως έμαθα, ένα μουσικό συγκρότημα την έβαλε στο βιντεοκλίπ του.

Η δασκάλα των παιδιών που ξεκινούσαν την δράση για την ονοματοδοσία του σχολείου τους σε ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ, ήταν η μητέρα μου, δασκάλα και υποδιευθύντρια, Πολυάνθη Βουτσινά. Σε διασκευή της, ανέβασαν το έργο «ΤΟ ΛΑΘΟΣ» του Αντώνη Σαμαράκη και εγώ με ένα σωρό γονείς και μαθητές φτιάξαμε τα σκηνικά, στολίσαμε την αίθουσα και η επιτυχία του όλου εγχειρήματος ήταν μεγίστη.

Από τότε, κάθε χρόνο τα παιδιά ανέβαζαν και από ένα έργο του Σαμαράκη, με την συγκινητικότατη σύμπραξη γονέων, τοπικής κοινωνίας συναδέλφων και της συζύγου του αθάνατου συγγραφέα μας, κας Ελένης Σαμαράκη που ήταν πάντα πρώτη στις προσπάθειες.

Τονίζω: Η συμμετοχή, η αποδοχή και η χαρά όλων, ανυπέρβλητη.

Σε μεγάλη γιορτή, ήρθε το Υπουργείο Παιδείας και μέσα σε πλήθος κόσμου αναρτήθηκε η ονοματοδοσία «42ο Δημοτικό Σχολείο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ».

Εφημερίδες, λογοτέχνες, Υπουργείο, γονείς, εκπαιδευτικοί, χαιρέτισαν την ονοματοδοσία με χειροκροτήματα ψυχικής αγαλλιάσεως.

Και τώρα – όλα χάθηκαν. Τα σχολεία συγχωνεύτηκαν και ένα πρωί, μετά το κλείσιμο των σχολείων είδαμε «41ο Δημ. Σχολ. Αθηνών Νικόλαος Γύζης».

Το «Αντώνης Σαμαράκης» που πήγε; Το σκέφτηκαν ότι διαγράφοντας το όνομα ακυρώνεις αγώνες 10 χρόνων; Δεν θα ήταν άριστο η ταμπέλα να γράφει «Νικόλαος Γύζης - Αντώνης Σαμαράκης»;

Δεν θα έδειχνε ότι τιμάμε την ιστορία του σχολείου που πήραμε στα σπλάχνα μας, τιμάμε τους συναδέλφους, τιμάμε και τους μαθητές του 42ου;

Βλέποντάς το πόνεσα. Πόνεσα για τα παιδιά που πάλεψαν 10 ολόκληρα χρόνια, πόνεσα για τον συμπαραστάτη πρώην διευθυντή μας, πόνεσα για την κα Ελένη Σαμαράκη μα πόνεσα και για την δασκάλα Πολυάνθη Βουτσινά, που χωρίς να κοιτάξει ποτέ το ρολόι αγωνιζόταν, ενέπνεε και μαχόταν για έναν στόχο ιερό. Γιατί τα σχολεία δεν είναι σκέτα Νούμερα: 105ο, 41ο, 42ο κ.οκ. Είναι ζωντανοί οργανισμοί που πρέπει να έχουν όνομα.

Όσο για την επιγραφή, που είχα ζωγραφίσει, διαλύθηκε. Όσο ήταν εκεί άνθρωποι που ενδιαφέρονταν, την περνούσαν κάθε καλοκαίρι με διάφανο βερνίκι για προστασία… Τώρα από τα νερά, την υγρασία, έχει μετατραπεί σε μια μουτζούρα, η οποία πρέπει τάχιστα να βαφτεί γιατί είμαι σίγουρη, ότι δεν θα θελήσουν να ξαναφιγουράρει στην προμετωπίδα.

Κι αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι: Γ Ι Α Τ Ι ;

Μα και Αντώνης Σαμαράκης να μην λεγόταν το πρώην 42ο Δημοτικό, η συγκεκριμένη ζωγραφιά και επιγραφή ταιριάζει απόλυτα σε όλα τα σχολεία.

Και αυτό διότι σε ένα σχολείο που το 70% είναι παιδιά από άλλες χώρες, δημιουργείται μια αγκαλιά που αγκαλιάζει παιδιά ανεξαρτήτως χρώματος, εθνικότητος, θρησκεύματος. Κάτι που πρέσβευε ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ και γι’ αυτό τον είπαν και «ΦΙΛΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ». Εδώ, στα σχολεία θα Ζητείται πάντα ΕΛΠΙΣ αφού τα παιδιά, πώς και είναι η Ελπίδα του Αύριο…

Θα ήθελα να μπορούσα να βάλω στους ανθρώπους κάποιες ιδέες που απορώ, αφού είναι ενήλικες και δη μορφωμένοι, πώς και δεν τις έχουν σκεφτεί.

Δηλαδή: Δεν θα ήταν υπέροχο το 41ο Δημ. Σχολ. να έχει πτέρυγα Νικολάου Γύζη και συνάμα, σε ένα άλλο σημείο πτέρυγα Αντώνη Σαμαράκη; Τι πιο υπέροχο πολιτιστικά, ένα σχολείο να τιμάται από δύο κολοσσούς του πνεύματος και της τέχνης;

Μα να μην ξεχνιούνται αυτές οι πτέρυγες… Οι δάσκαλοι να μιλούν στα παιδιά, για τις προσωπικότητες αυτές και να τους θυμίζουν πάντα την ιστορία του 42ου Δημοτικού που τώρα την συνεχίζει μέσα από το 41ο.

Διότι ιστορία κλεισμένη σε μια αχρησιμοποίητη βιβλιοθήκη που έχει στριμωγμένα μέσα ντοκουμέντα και ατάκτως ειρημένα προσωπικά αντικείμενα μιας παγκόσμιας φυσιογνωμίας, δεν αποδίδει τιμή. Δηλώνει στην καλύτερη περίπτωση πλήρη αδιαφορία και πληγώνει συναδέλφους, παιδιά και όσους αγωνίστηκαν και άφησαν το χνάρι τους, το αποτύπωμά τους, στο «42ο Δημ. Σχολ. Αντώνης Σαμαράκης».

Τελειώνοντας θα σας θυμίσω τι έγραψα στην αρχή περίπου του κειμένου μου. Τα παιδιά τόσο του 41ου και όσο και του 42ου είχαν συνεργασθεί άψογα στην ενότητα ΓΥΖΗΣ - ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ. Κι αυτά τα παιδιά δίνουν ένα μεγάλο παράδειγμα που ίσταται πάνω από περίεργες σκέψεις και αμφιλεγόμενες αποφάσεις ατόμων που θεωρούν εαυτούς ενήλικες και μορφωμένους.

Τι διδάσκουν τα παιδιά εκείνα;

Μα: «Μάθετε από εμάς, τους μικρούς μαθητές με την τεράστια χωρίς μικρότητες καρδιά. ΖΗΤΗΣΤΕ την ΕΛΠΙΔΑ από τα παιδιά σας, γιατί μόνον από αυτά θα την βρείτε.

Και τούτο, επειδή εμείς τα παιδιά είμαστε αγνά, αγαπάμε το ωραίο και μοιάζουμε με τα περιστέρια που σας φέρνουν το μήνυμα της ανωτερότητος και της ΕΛΠΙΔΑΣ…

Τι κρίμα, αν εσείς οι μεγάλοι δεν το δείτε…

Εμείς όμως τα παιδιά πάντα θα ελπίζουμε, απλώνοντας άσπρες φτερούγες όχι λερωμένες από την υγρασία της αδιαφορίας, αλλά πάλλευκες από το ανώτερο ιδανικό της ευγένειας και της ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ».

Ελπίδα Δημόγιαννη

"Το κείμενο αυτό είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα (filonas.gr) δύο φορές. Στο τέλος αναγράφεται συμψηφισμένος ο αριθμός των προβολών και των δύο αναρτήσεων από την ιστοσελίδα αυτή".

(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.215)