Αξιολογότατο, πανέμορφο μάθημα η ιστορία και τρομερά αδικημένο όσον αφορά τον τρόπο γραφής των σχολικών βιβλίων ιστορίας και τον τρόπο εκμάθησής της, στις τάξεις του Λυκείου. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ώστε το μάθημα αυτό να δίνει πνευματική ανάταση και προβληματισμό και όχι άγχος ένεκα της επιβεβλημένης τα τελευταία χρόνια αποστήθισής του, ιδίως στις τάξεις του Λυκείου. Ο μαθητής πρέπει να μάθει ιστορία, να αναπτύξει κριτική σκέψη και όχι να παπαγαλίζει για τον βαθμό στις πανελλήνιες εξετάσεις, πράγμα που κάνει τα παιδιά στο τέλος να μην θυμούνται τίποτε και να αντιπαθούν το συγκεκριμένο μάθημα. Επίσης ο εκπαιδευτικός όλων των βαθμίδων, θα πρέπει να ξέρει πολύ περισσότερα πράγματα για να πει ένα…Αλλοίμονο στο δάσκαλο που ξέρει μόνον όσα οι σελίδες του σχολικού εγχειριδίου πρεσβεύουν. Θα είναι ελλιπέστατος στη διδασκαλία του και δεν θα καταφέρει να συνεπάρει την τάξη του.
Η ιστορία πρέπει να διδάσκεται από πολύ ενωρίς… Το ίδιο γεγονός το λες από την Α΄ Δημοτικού ως την ΣΤ΄ για το Δημοτικό, όμως με διαφορετικό τρόπο και με τελείως άλλη προσέγγιση σε κάθε τάξη…
Ας πούμε για μια Εθνική εορτή… Μιλάμε με απλά λόγια στην Α΄τάξη. Με λίγο περισσότερα στην Β΄… Με ακόμα περισσότερες πληροφορίες στη Γ΄- πάντα όμως με γνώμονα πόσα μπορεί να αντέξει ένα παιδί.
Με διαφορετική γλωσσική προσέγγιση, συζητούμε για το ίδιο γεγονός στις μεγαλύτερες τάξεις, αλλά ποτέ δεν αμελούμε να αναφερθούμε στο γεγονός αυτό…
Οι δάσκαλοι θα έπρεπε να διδάσκουν ιστορία με την ίδια αναγκαιότητα που διδάσκουν «Γλώσσα». Η ιστορία θέλει καλή αναγνωστική ικανότητα, αντίληψη για την εξαγωγή του νοήματος, συγκρότηση και συνεχή προσοχή. Αν το παιδί δεν μπορεί να διαβάσει καλά την Ανάγνωσή του, θα δυσκολευτεί πολύ στις μεγαλύτερες τάξεις, στο μάθημα της Ιστορίας που συνήθως τα κείμενα είναι αρκετά μεγάλα.
Ο εκπαιδευτικός πρέπει να μάθει το παιδί να χωρίζει το κείμενο σε ενότητες, σε παραγράφους, να γράφει δίπλα μια μικρή περίληψη και μετά να κάνει σύνθεση των σπονδυλωτών αυτών τμημάτων…
Έτσι το παιδί θα διευκολυνθεί πολύ και αν ο δάσκαλος έχει την ικανότητα να δώσει το μάθημα με συναρπαστικό τρόπο, σίγουρα ο μαθητής σπίτι του θα βοηθηθεί ουσιαστικά.
Επίσης υποδεικνύουμε στα παιδιά εξωσχολικά βιβλία με τα αντίστοιχα ιστορικά γεγονότα. Κυκλοφορούν πολύ καλαίσθητες και προσεγμένες εκδόσεις όλων των ιστορικών συμβάντων, καθώς και οι ανάλογοι ιστορικοί χάρτες.
Αν ένα παιδί έρθει στην τάξη, πει τι διάβασε απ’ τα εξωσχολικά βιβλία, δείξει τις εικόνες του βιβλίου που αγόρασε και εμείς επαινέσουμε θερμά την προσπάθειά του, θα δούμε ότι ένα μεγάλο τμήμα της τάξης και το βιβλίο θα αγοράσει και θα το φέρει αύριο να δείξει κι αυτό τις εικόνες αλλά και θα πουν απ’ έξω πληροφορίες πολλά παιδιά, μιμούμενα το καλό παράδειγμα των χτεσινών μαθητών…
Ο δάσκαλος, παρά τις όποιες αντιρρήσεις του θα πρέπει να διδάσκει την Ιστορία και όχι να την «συνθλίβει» για χάρη των Μαθηματικών ή της Γλώσσας.
Οι κουβέντες: «Θα τα μάθουν στην Ε΄και ΣΤ΄τάξη σωστά, δεν χάνω τώρα την ώρα μου με αυτά» πρέπει να εκλείψουν οριστικά. Πρέπει να κατανοήσουν οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων την πρωτεύουσα σημασία της Ιστορίας.
Στο παιδί του Δημοτικού δεν είναι ανάγκη να λέγονται ορισμένα πράγματα, γιατί απλούστατα το μικρό παιδί δεν έχει την ίδια κρίση με τον τριτοετή του Λυκείου για να κατανοήσει, να εξηγήσει μα, και να συγχωρήσει ορισμένα γεγονότα.
Λέμε τα πιο βασικά στο δημοτικό με όλη την αίγλη των ηρωικών πράξεων. Στο Γυμνάσιο, τα ίδια πράγματα τοποθετούνται σε πιο επιστημονική βάση και στο Λύκειο ακόμα πιο εμπεριστατωμένη είναι η προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων. Έτσι καθώς αυξάνεται το παιδί σε ωριμότητα, θα είναι σωστά επανδρωμένο ώστε στο Πανεπιστήμιο, απερίσπαστο και σε πλήρη ωριμότητα, να ασχοληθεί, να ψάξει, να ερευνήσει, να κατανοήσει τα μεγάλα της πατρίδος μας θέματα.
Το να είναι κανείς υπερήφανος για την χώρα του, καλλιεργείται βέβαια από το σπίτι, αλλά κατά τον μεγαλύτερο λόγο, από το σχολείο. Το τι σημαίνει σημαία, το τι συμβολίζει αυτό το παραλληλόγραμμο ιερό πανί, ποια είναι η στάση μας απέναντι στη δική μας σημαία αλλά και στις σημαίες των άλλων κρατών, είναι ένα από τα θέματα που πρέπει να συζητώνται εκτενώς στις σχολικές αίθουσες.
Όλοι πρέπει να είναι υπερήφανοι για την ιστορία της χώρας τους. Τα τελευταία χρόνια στα σχολεία μας έχουμε μεγάλο ποσοστό αλλοδαπών μαθητών. Θα μπορούσε να ειπωθεί:
«Θα παρακολουθήσετε την ιστορία, παιδιά μου, της χώρας που σας φιλοξενεί. Μαθαίνοντάς την, θα είστε υπερήφανοι για την χώρα αυτή και ικανοποιημένοι που οι γονείς σας διάλεξαν αυτή τη γωνιά της γης για μια καλύτερη ζωή…»
Ή:
«Παιδιά μου, η ιστορία δεν αλλάζεται. Έτσι θα ακούσετε γεγονότα που έγιναν παλιά και που οι δυο πατρίδες, η δική σας και η δική μας, ενεπλάκησαν σε μεγάλες ή μικρές αψιμαχίες…
Μη στεναχωριέστε όμως… Αυτά έγιναν πολύ παλιά, στο παρελθόν… Και πριν πολλά χρόνια, οι Ισπανοί, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Ρώσοι είχαν πολεμήσει μεταξύ τους πολλές φορές, τώρα όμως διατηρούν άριστες σχέσεις, πολιτισμένες…
Έτσι και εμείς παιδιά μου, θα μάθουμε τι έγινε στο παρελθόν και από τα λάθη του παρελθόντος θα παραδειγματιστούμε, για να μην επαναλάβουμε π ο τ ε τα ίδια λάθη στο μέλλον…
Και να μην ξεχνάμε, ότι κράτος που δεν σέβεται ή αλλοιώνει την ιστορία του, θα πάψει σύντομα να υφίσταται σαν κράτος, θα εξαφανισθεί…».
Ο εκπαιδευτικός, ο α λ η θ ι ν ό ς εκπαιδευτικός μπορεί να σμικρύνει κάποιες πληγές χωρίς να αλλοιώσει την ιστορία, προστατεύοντας με αγάπη και υψηλή αίσθηση ευθύνης, τους όποιους μαθητές του…
Ο δάσκαλος είναι καταλύτης. Και τα παιδιά έχουν ραντάρ… Τον «δήθεν» δάσκαλο τον αντιλαμβάνονται μίλια μακριά, όπως αντιλαμβάνονται και τον «αληθινό» δάσκαλο. Στον πρώτο δεν συγχωρούν λάθη, ενώ στον δεύτερο και λάθος να κάνει καμιά φορά, του το συγχωρούν γιατί έχουν αναγνωρίσει τη διαφάνεια της ανιδιοτελούς καρδιά του.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει ο δάσκαλος να πέφτει από το βάθρο του… Τα παιδιά πιστεύουν ακράδαντα σε αυτόν και θα πρέπει οι πάντες να διαφυλάττουν την θέση αυτή, για το καλό πρώτα πρώτα του ίδιου του μαθητή που έχει ανάγκη – κυρίως στο δημοτικό – ένα στοργικό χέρι που θα το καθοδηγήσει και θα του δείξει τα όρια του, πράγμα που προσφέρει ασφάλεια στο παιδί, το οποίο νιώθει έτσι προστατευμένο…
Το κεφάλαιο «ΙΣΤΟΡΙΑ» δύσκολα κλείνει.
Το βιβλίο της Ιστορίας πρέπει να δίνει σωστή εικόνα των προσώπων στα οποία αναφέρεται. Κάποια βιβλία μοιάζουν με τουριστικούς οδηγούς. Ένα σωρό πληροφορίες δοσμένες τελείως επιφανειακά σαν ένα σύνολο αορίστων ονομάτων… Αυτό όμως είναι ένα καλό εγχειρίδιο για τον Βέλγο ή Άγγλο τουρίστα που θέλει μια γρήγορη ανασκόπηση της χώρας που επισκέπτεται…
Ή, είναι οι σημειώσεις ενός φοιτητή… Ο φοιτητής κράτησε αυτές τις σημειώσεις αλλά όταν έγραφε π.χ. «Κανάρης» ήξερε ο λ α ό σ α είναι συνυφασμένα με αυτό το ιστορικό όνομα… Ένας μαθητής όμως του Δημοτικού, γιατί να θυμηθεί το όνομα «Κανάρης» εάν ο δάσκαλός του ακολουθεί τυφλά το βιβλίο και δεν προσφέρει τίποτε επί πλέον στους μαθητές του; Οι μαθητές φταίνε;
Ποιος από εμάς τους μεγάλους θα θυμόταν τον Κανάρη χωρίς τη Χίο και το μπουρλότο του; Ή τον Κολοκοτρώνη χωρίς τις μάχες του; Ή τον Διάκο χωρίς τον μαρτυρικό θάνατό του; Ή τον Λεωνίδα χωρίς τη μάχη στις Θερμοπύλες;
Γι’ αυτό, το βιβλίο της Ιστορίας είναι μεγάλη υπόθεση για να γραφτεί…Η ιστορία μας δεν είναι κούφιες λέξεις αραδιασμένες η μία δίπλα στην άλλη. Είναι γεγονότα αιματηρά, ηρωικά, εφιαλτικά, προδοτικά, λυτρωτικά, αλτρουϊστικά που πρέπει με τον απαιτούμενο και πρέποντα σεβασμό ο κάθε εκπαιδευτικός να στέκεται και να τα μεταλαμπαδεύσει στους μαθητές του…
Και όταν έρθει η ευλογημένη ώρα να καταργηθεί η αποστήθιση στο Λύκειο, ίσως και οι μεγαλύτεροι μαθητές να ξανααγαπήσουν την ιστορία μας όπως την είχαν αγαπήσει στα θρανία του Δημοτικού.
Υπάρχουν και άλλα θέματα:
Εμείς διδάσκουμε αυτά και αδελφώνουμε τους λαούς… Οι γύρω μας όμως; Έχετε δει σήμερα, το 2009, τι γράφουν τα βιβλία της ιστορίας τους και τι διδάσκονται οι εκεί μαθητές; Το ξαδερφάκι του μαθητή της δικιάς σου τάξης, μαθαίνει τελείως διαφορετικά για το Χ γεγονός στη χώρα του, απ’ ό,τι το μαθαίνει ο εδώ εξαδερφός του…
Επίσης στο θρησκευτικό θέμα φερόμαστε διαφορετικά από άλλους γείτονές μας… Κάποια πράγματα πλανώνται απλά στον αέρα … Υπάρχει η συνήθης απάντηση: «Εμείς είμαστε ανώτεροι…» Τα θέματα αυτά που καίνε δεν τα συζητάμε καν…
Γι’ αυτό θεωρούμε ότι ο δάσκαλος πρέπει να υπερβάλει εαυτόν στον καθημερινό του αγώνα. Αναφερόμαστε φυσικά στον ευαισθητοποιημένο, συνειδητοποιημένο εκπαιδευτικό όλων των βαθμίδων που τον αφήνουν πάντα μόνον του να βγάλει – όχι λίγες φορές – το φίδι από την τρύπα…
Αυτός πρέπει να ξέρει σε ποια κεφάλαια θα ρίξει το περισσότερο βάρος. Π.χ. είναι δυνατόν τον Οδυσσέα να τον «ξεπετάξεις» επειδή μπήκε λιγοσέλιδος στο τέλος του βιβλίου;
Ή δυο σπουδαίες μάχες του ’21 στριμωγμένες σε μια παράγραφο, θα τις «ξεπεράσεις» στα γρήγορα;
Και πώς θα ελιχθεί για ένα σοβαρό γεγονός μπρος στο μεικτό πληθυσμό της τάξης του, χωρίς να αλλοιώσει ούτε την ιστορία ούτε να στεναχωρήσει κανέναν;
Για όλα τούτα, ο δάσκαλος είναι ο κινητήριος ευεργέτης διακανονιστής των πάντων…Γι’ αυτό και τους μεγάλους σοφούς δ α σ κ ά λ ο υ ς τους λέμε….
Και το μεγάλο Μπράβο στον δάσκαλο-αγωνιστή είναι γιατί παλεύει απ’ την καρδιά του χωρίς να κοιτάξει ποτέ ρολόι, με μοναδικό σκοπό την αληθινή μόρφωση και ψυχική υγεία των παιδιών του, οποιασδήποτε εθνικότητος, έστω και εάν βρίσκεται στις χαμηλότερες μισθολογικές διαβαθμίσεις…
Γι’ αυτό λέμε ….Ο δάσκαλος πρέπει να έχει «πετριά» με το λειτούργημά του και να λάμπει πάντα ελπιδοφόρα, ένας ολοφώτεινος φάρος στα σκοτάδια της άγνοιας και της προκατάληψης, προσβλέποντας πάντα σε ένα δίκαιο αύριο, «φτιάχνοντας» ευαισθητοποιημένους, σωστούς, σκεπτόμενους, μελλοντικούς πολίτες…
(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.067)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου