Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018

ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣ "ΜΠΡΑΒΟ";

Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι πολύ δύσκολες και περίπλοκες. Ευτυχείς όσοι έχουν καταφέρει να υφάνουν σχέσεις με διαφάνεια, υπόβαθρο και εκτίμηση. Απελευθερωμένοι από μικρότητες και ύποπτα συναισθήματα είναι όσοι μπορούν να αναγνωρίσουν την αξία και το επιτυχημένο έργο ενός συνανθρώπου τους.


Εύκολα συμπαραστέκεσαι στην στεναχώρια κάπου. Δύσκολα όμως χαίρεσαι με την πρόοδο του διπλανού σου και την επαγγελματική του άνοδο. Και ακόμη δυσκολότερο να του αναγνωρίσεις δημόσια την αξία του...

Για να συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει να αγαπάς αληθινά τον εν λόγω άνθρωπο. Όμως, όταν δεν σε συνδέουν μαζί του συγγενικοί δεσμοί, για να επιβραβεύσεις την ανωτερότητα κάποιου, πρέπει εσύ ο ίδιος να είσαι ανώτερος ψυχικά και πνευματικά.

Ο άνθρωπος που δεν φοβάται να πει «Μπράβο» σε έναν άλλον άνθρωπο, έχει μεγαλείο ψυχής, ευγένεια, περίσσεια καλοσύνης και πνευματική ανωτερότητα. Δεν τρέμει μήπως ο «άλλος» του πάρει τα πρωτεία, μήπως του φάει την πρωτιά. Στο πάνθεον των αληθινών αξιών, όλες οι αληθινές αξίες χωράνε. Υπάρχει χώρος για όλους.

Θα σταθούμε στον επαγγελματικό χώρο και μάλιστα στον εκπαιδευτικό. Προκαλεί θλίψη η προσπάθεια κάποιων να αμαυρώσουν τις επιτεύξεις συναδέλφων τους. Αυτούς τους τύπους θα τους δείτε σε πρώτη φάση να αντιδρούν επιθετικά επειδή ήρθε ο «άλφα» που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα. Και αντί να συνδράμουν στην προσπάθειά του να κάνει κάτι διαφορετικό, προσπαθούν να του βάλουν τρικλοποδιά με όποιον τρόπο σκεφθούν. Είναι ικανοί να πουν: «Η Δήμητρα; Μόνο γιορτές κάνει. Φαντάζομαι τα μαθήματα θα τα έχει φορτώσει στον κόκορα!». Θα μιλήσουν έτσι έστω και αν γνωρίζουν ότι η οποιαδήποτε Δήμητρα είναι τόσο ικανή ώστε και γιορτές κάνει και την ύλη της προλαβαίνει. Αυτό όμως εκείνοι δεν το αντέχουν... Πετούν λάσπη και όπου πιάσει. Στη συνέχεια εφευρίσκουν χίλιους τρόπους για να κάνουν δύσκολη τη ζωή της «Δήμητρας» μέσα στο γραφείο, κουτσομπολεύοντας και ροκανίζοντας κάθε προσπάθειά της. Δεν μπορούν να «χωνέψουν» με καμία δύναμη ότι κάποιος μπορεί να επιτύχει περισσότερα από αυτούς. Δεν αναγνωρίζουν καν ότι κάποιος μπορεί να έχει ένα ταλέντο και να κάνει ξεχωριστά πράγματα. Είναι κακό αυτό; Όχι βέβαια. Δεν θα έπρεπε να επιβραβεύεται κάθε προσπάθεια που προάγει - σημειωτέον - αφιλοκερδώς το πνεύμα και τον πολιτισμό; Έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει. Αντιθέτως τα εν λόγω άτομα αξιώνουν με τον τρόπο τους να σταματήσει ο συνάδελφος κάθε δημιουργική ενέργεια.

Γιατί; Μα, γιατί δεν μπορούν οι ίδιοι και φοβούνται ότι θα γίνει σύγκριση... Όμως αυτό είναι φασιστικό. Όπως ο άλλος δε θα τους πει: «Κάνε ό,τι κάνω. Βγάλε περιοδικό. Δίδαξε λογοτεχνία. Συμβουλεύσου αυτό το βιβλίο. Κάνε γιορτές», έτσι κι αυτός δεν έχει κανένα δικαίωμα να του επιβάλει την απραξία και να του υποδείξει ένα στεγνό πλάνο εργασίας, μία δική του φόρμα σαν πρότυπο που πρέπει να ακολουθήσει αδιαμαρτύρητα, εάν θέλει να είναι αρεστός στους πολλούς. Εδώ χρειάζεται να έχει κανείς δύναμη ψυχής για να μην λυγίσει. Και ευτυχώς που άλλοι ενωρίτερα, άλλοι αργότερα αποφασίζουν να παλέψουν με σθένος για όσα είναι παιδαγωγικώς ορθά και αντιστέκονται στους όποιους «ψιθύρους», ξέροντας ότι το μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ θα το εισπράξουν από τους μαθητές τους και την συνείδησή τους. Οι αντιρρησίες, οι «απέναντι» θα ήταν πολύ καλύτερο, εάν αντί να αναλώνονται σε σκοτεινές ίντριγκες, να αναγνώριζαν κάτι πολύ λογικό: Ότι δηλαδή ο καθένας μας προσφέρει ό, τι μπορεί. Κανείς δεν ζήτησε από κανέναν να γίνει Θεός. Όλοι μας μπορούμε να βάλουμε ένα λιθαράκι στην μόρφωση των παιδιών, αρκεί να παλεύουμε τίμια και να τα «δίνουμε όλα» στην δουλειά μας.

Ο δάσκαλος που είναι τακτικός, θα μάθει το παιδί να γράφει όμορφα και να έχει νοικοκυρεμένες εργασίες. Ο δάσκαλος που έχει κλίση στη φυσική, θα εμπνεύσει τον μαθητή του στις φυσικές επιστήμες.

Αυτός που αγαπά τη λογοτεχνία, θα προετοιμάσει τον αυριανό φιλόλογο. Αυτός που έχει ταλέντο στη ζωγραφική ή στο θέατρο, θα κάμει τον μαθητή του ζωγράφο ή ηθοποιό.

Όλοι έχουμε να δώσουμε κάτι. Μα και την ησυχία μόνον να επιβάλουμε σε μια παράσταση, είναι μεγάλη και θετικότατη βοήθεια. Προς τι λοιπόν ο φθόνος και ο αλληλοσπαραγμός; Και το πιο άσχημο είναι ότι από τον αρνητικό χαρακτήρα μας κάτι θα πάρουν και οι μαθητές μας. Όπως: τη δυσπιστία, την ειρωνεία, το να είναι ατομιστές, δύστροποι... Γιατί να μην εισπράξουν το «έξω καρδιά», την συναδελφικότητα, τη φιλική διάθεση, την εμπιστοσύνη και το μεγάλο χάρισμα το να μπορούν δηλαδή να χαίρονται με την χαρά των άλλων;

Εμείς οι μεγαλύτεροι πρέπει να δίνουμε το καλό παράδειγμα. Ακούμε κάτι όμορφο για έναν συνάδελφο; Αμέσως να του το μεταφέρουμε και μάλιστα καλόν είναι να το πούμε ενώπιον των λοιπών συναδέλφων για να του τονώσουμε το ηθικό. Εξ' άλλου το ΜΠΡΑΒΟ του ανήκει, είναι απόσταγμα της δικής του καλής δουλειάς και πρέπει να λέγεται. Δεν επιτρέπεται να του το στερήσει κανείς.

Μακάρι το υπέροχο αθλητικό πνεύμα, όπου ο αθλητής με ανωτερότητα συγχαίρει τον αντίπαλο και αγωνίζεται με ιδανικά για να πάει ακόμα πιο μπροστά, να μας διακατείχε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Τότε ίσως γινόμασταν καλύτεροι άνθρωποι. Άνθρωποι με το Α κεφαλαίο. Μακριά από μικρότητες και ανόητες μεμψιμοιρίες... Όπως ακριβώς πρέπει να είναι ένας σωστός, ολοκληρωμένος άνθρωπος, ένας σωστός δάσκαλος. Τονίζουμε την ιδιότητα «δάσκαλος», διότι έχει να κάνει με παιδιά και κάθε του πράξη διυλίζεται από τους μαθητές του που επηρεάζονται άμεσα από αυτόν. Βλέπετε ο εκπαιδευτικός δεν προσφέρει μόνον γνώσεις. Συνάμα πλάθει ψυχές, χαρακτήρες, παιδαγωγεί. Γι' αυτό, σ' αυτόν τον τόσο ευαίσθητο τομέα του σχολείου, οι άνθρωποι πρέπει να είναι ολοκληρωμένες προσωπικότητες, χωρίς πάθη και μικρότητες.

Δύσκολο; Ίσως. Όμως έτσι πρέπει να γίνει αφού αντικείμενό μας είναι το ΠΑΙΔΙ. Το ΠΑΙΔΙ που έχει ραντάρ και όλα τα αντιλαμβάνεται. Τίποτε δεν του ξεφεύγει. Πώς αλλιώς θα ερμηνεύατε τους χαρακτηρισμούς από έναν μαθητή της ΣΤ΄ για δυο δασκάλους: «Αυτή; Φίδι είναι...Δύσκολα το παίζει καλή...» και «Αυτή; Άγγελος είναι. Την θέλω δασκάλα σε όλο το Δημοτικό»... Χαρακτηρισμοί καταπέλτες που σε αφήνουν εμβρόντητο. Οι μεγάλες αλήθειες συχνά βγαίνουν από στόματα παιδικά με μία αθώα, αφοπλιστική, σκληρή ειλικρίνεια...

Τα συμπεράσματα εύλογα, αποδεικνύουν ότι τα παιδιά, όλα τα αντιλαμβάνονται. Δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις. Σε ακτινογραφούν σε βάθος και δεν διστάζουν να κάνουν αυθόρμητους χαρακτηρισμούς που βγαίνουν από τις δικές τους, καθάριες αλήθειες. Απόρροια όλων αυτών η αναγκαιότητα μιας αδαμάντινης, διδασκαλικής προσωπικότητας, καθάριας και «ψαγμένης» στο έπακρο.

Ας αφήσουμε λοιπόν το μυαλό μας «ανοιχτό» και ας αναρριχηθούμε σε ανώτερα ψυχικά σκαλοπάτια.

Ας αποκτήσουμε αθλητικό πνεύμα και ας μην είμαστε τσιγκούνηδες στην χαρά, στο γέλιο και στην επιτυχία των συναδέλφων ή γενικότερα των συνανθρώπων μας.

Το ΜΠΡΑΒΟ που θα πούμε, δείχνει την μεγαλοσύνη της δικής μας καρδιάς...

(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.122)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου