Ένας από τους πιο δυνατούς φόβους των γονιών εμφανίζεται όταν τα παιδιά τους βρίσκονται στην εφηβεία και αποφασίζουν ότι ήρθε η ώρα να οδηγήσουν μηχανάκι.
Αρχίζουν συζητήσεις επί συζητήσεων μεταξύ γονιού και παιδιού. Από τη μια μεριά η λογική και το άγχος του γεννήτορα. Από την άλλη πλευρά ο άκρατος νεανικός ενθουσιασμός.
Ό, τι και να ακούσει ο έφηβος όσες στατιστικές τροχαίων ατυχημάτων – θανατηφόρων ή μη – και αν του προσκομίσεις, η απάντηση: «Εγώ θα προσέχω», έρχεται να αρρωστήσει κυριολεκτικά από άγχος την μάνα ή τον πατέρα με ον οποίο συνδιαλέγεται.
Λίγα παιδιά κατανοούν το άγχος των γονιών τους και ξεχνούν το όνειρό τους. Τα περισσότερα επιμένουν σθεναρά στην απόφασή τους. Εδώ οι γονείς πρέπει να προσέξουν να μην βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι το βλαστάρι τους, τους υπάκουσε. Να το ψάξουν το θέμα, διότι υπάρχει η περίπτωση το παιδί τους, να αποδεχθεί ότι αποκλείεται να αποκτήσει δικό του μηχανάκι, όχι όμως και ότι δεν θα οδηγήσει… Λέει ένα «εντάξει» για να ξεμπερδέψει και όποτε βρίσκει εύκαιρο το μηχανάκι κάποιου φίλου του, το οδηγεί και συχνά χωρίς τις απαιτούμενες προφυλάξεις… Χίλιες φορές λοιπόν καλύτερα, ο γονιός να συνειδητοποιήσει ότι ο γιος του ή η κόρη του είναι σε αυτό το θέμα «αγύριστο κεφάλι» και τουλάχιστον φανερά να επιδίδεται στο αγαπημένο του χόμπι με την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σύνεση και ασφάλεια. Ίσως γονείς και παιδιά βρουν ένα σημείο επαφής: Να χρησιμοποιούν το μηχανάκι κάποιες συγκεκριμένες μέρες, πάντα με λογική ταχύτητα και πάντα με κράνος, τόσο για τον οδηγό όσο και για τον συνοδηγό του. Να δώσει πρώτα εξετάσεις για να πάρει το δίπλωμα και να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι υπεύθυνος μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τον συνεπιβάτη του και για τους άλλους οδηγούς της ασφάλτου.
Αυτά γίνονται με πολύ κόπο σε μια βατή οικογένεια…(Μεγάλο στήριγμα η αγάπη στην ανατροφή ενός παιδιού και πολύ τυχερά όσα την έχουν…). Τι συμβαίνει όμως στις οικογένειες εκείνες που οι γονείς λείπουν όλη μέρα στην δουλειά τους, αφήνοντας πίσω ένα ή δύο παιδιά; Συνήθως το δεύτερο παιδί αντιγράφει το πρώτο και έχοντας άφθονο χρόνο χωρίς το άγρυπνο μάτι των γονιών πάνω του, επιχειρεί επικίνδυνες οδηγήσεις με πολύ μεγάλο κίνδυνο ατυχήματος. Τα παιδιά που μεγαλώνουν μόνα τους – ένεκα πολύωρης εργασίας γονέων – είναι πολύ πιο δύσκολο να τα κοντρολάρεις. Έρχεται η μάνα το βράδυ κουρασμένη. Μαθαίνει ότι ο μικρός της έκανε σούζες με το μηχανάκι στην πλατεία.. Του κάνει παρατήρηση… Ε, και τι έγινε; Ο πιτσιρικάς υπόσχεται ότι δεν θα ξαναγίνει και τη άλλη μέρα επεκτείνει τις δραστηριότητές του σε μια άλλη γειτονιά, για να μην τον δουν και τον μαρτυρήσουν στην μάνα του ξανά… Εδώ είναι ο κίνδυνος. Ο πιστσιρικάς των 14-15 χρονών που παίρνει τη μηχανή του αδερφού, του θείου, του φίλου και χωρίς δίπλωμα, χωρίς την αίσθηση του κινδύνου, ξεχύνεται να κυνηγήσει τον άνεμο… Πόσες φορές θα ξεφύγει της μοίρας; Οι στατιστικές είναι φρικιαστικές.
Το ίδιο δύσκολο είναι το θέμα και στις χωρισμένες οικογένειες ή σε αυτές που έχουν πολλών ειδών προβλήματα ν’ αντιμετωπίσουν – πλούσιες ή φτωχές δεν έχει σημασία – και στις οποίες λείπει παντελώς ο ουσιαστικός διάλογος καθώς και οι εσώτεροι δυνατοί δεσμοί… Βέβαια κάθε κανόνας έχει την εξαίρεσή του και συχνά ακούς εκείνο το φοβερό: «Μια χαρά πήγαινε ο Παντελής. Ο άλλος ήρθε σαν τρελός κι έπεσε πάνω του, μη βλέποντας καν το φανάρι…».
Αυτά φοβάται ο γονιός και δεν θέλει ποτέ να ανέβει το παιδί του σε μηχανάκι. Και αν ο πατέρας έχει ο ίδιος δίτροχο; Αν ο γιος έχει δει τον πατέρα του επάνω στην μηχανή; Πώς θα απαγορεύσεις σ’ αυτό το παιδί να μην ανέβει ποτέ σε μηχανάκι; Πώς; Αφού εσύ ο ίδιος του δίνεις το παράδειγμα…
Όταν η πρώτη κόρη μου σύναψε δεσμό με τον τωρινό σύζυγό της, ήταν ακόμα εικοσάχρονα παιδιά. Πόναγε η καρδιά μου όποτε την έβλεπα πάνω στη μηχανή του Λευτέρη.
«Μα, τι φοβάστε κυρία Πολυάνθη; Φοράμε καινούρια κράνη και γερά μπουφάν» μου έλεγε ο Ελευθέριος.
«Κουβαλάς το παιδί μου! Αγωνιώ και για τους δυο σας… Τόσα γίνονται! Και εντάξει, εσείς οδηγείτε καλά. Οι άλλοι όμως; Πώς να ησυχάσω;».
Δεν ησύχασα, αλλά και δεν μπόρεσα να κάνω και κάτι. Σήμερα, ο Λευτέρης κι η Ελπίδα έχουν γίνει γονείς. Τις προάλλες τους είπα:
«Λευτεράκο, καταλαβαίνεις τώρα την αγωνία μου για τα μηχανάκια; Τι θα κάνεις αν αύριο ο γιος σου, σου πει ότι θα οδηγήσει μηχανή;…».
«Γύρισε η ζωή κα. Πολυάνθη… Τώρα είμαι πατέρας… Τώρα σας καταλαβαίνω… Τότε δεν το σκεφτόμουν… Τώρα όμως έχω ήδη άγχος… Να καβαλήσει μηχανή ο γιος μου; ΠΟΤΕ! Αφού σκέφτομαι και την δικιά μου να την κλείσω στο γκαράζ να μην τη βλέπει!...».
Ως μάνα ξέρω τι νιώθει… Έτσι είναι η ζωή. Κύκλος. Τα ανέμελα παιδιά έγιναν γονείς με ευθύνες, έγνοιες, άγχη. Αυτό δεν λύνει όμως τα πράγματα. Όλο αυτό είναι μόνο μία διαπίστωση, ότι δηλ. τα σημερινά ανέμελα νιάτα, θα νιώσουν τα ίδια συναισθήματα με τους γονείς τους όταν, περνώντας τα χρόνια, γίνουν κι εκείνα γονείς.
Ως τότε όμως, ο υπεύθυνος γονιός θα αγωνιά και θα άγχεται κάθε λεπτό για την τύχη και την πορεία των δικών του παιδιών.
Την μόνη γιατρειά που βρίσκω είναι στην στενά δεμένη και αγαπημένη οικογένεια, με τους επιδέξιους, λεπτούς χειρισμούς εκ μέρους του πατέρα και της μητέρας και του παιδιού, ουσιαστικού διαλόγου μεταξύ των μελών της οικογένειας, μελών με υπόβαθρο τον σεβασμό και την ακοίμητη, ακούραστη αγάπη.
Παιδιά που δεν παρασύρονται από το ρεύμα της εποχής, παιδιά που δεν τα ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων και κοιτούν τον κίνδυνο με μάτια ενηλίκου – όχι ότι δεν υπάρχουν – είναι λίγα. Τα παιδιά έχουν να παλέψουν με το καταλυτικό πνεύμα της εποχής: Αυτοί που κάνουν κόντρες στην παραλιακή… Οι επαναστάτες χωρίς αιτία… Ο πόθος να γίνεις ο νέος Τζέημς Ντιν… Το μεθύσι της ταχύτητας… Τα γεμάτα θαυμασμό μάτια των νεαρών κοριτσιών… Πόση δύναμη πρέπει να έχει ένας έφηβος για να τα διαγράψει όλα αυτά, χωρίς να φοβάται ότι θα τον απορρίψουνε από την γεμάτη περιπέτεια παρέα; Η παρακίνηση της παρέας, οι συγκλονιστικά γοητευτικές διαφημίσεις της τηλεόρασης, το άγχος του εφήβου να είναι ένα με το σύνολο, να μη διαφέρει από την ομάδα, είναι τα δυνατά, ίσως ανυπέρβλητα στοιχεία που αλυσοδένουν τον νεαρό ή την νεαρά στην γοητεία της ξέφρενης ταχύτητας.
Κι όχι ότι δεν αποτελεί κίνδυνο και η αλόγιστη οδήγηση ενός αυτοκινήτου.
Η πολιτεία θα έπρεπε να σταθεί ιδιαίτερα σκληρή απέναντι σε αυτούς που δεν σέβονται των Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Και πάρα παρα πολύ αυστηρή θα έπρεπε να σταθεί απέναντι σε αυτούς που «λαδώνουν» τους εξεταστές, αλλά κυρίως πέναντι στους εξεταστές που λαδώνονται… Δεν πέρασε ο δείνα τις εξετάσεις για τρίτη φορά; Να ξαναδώσει… Διαφορετικά θα πρέπει να του δοθεί ένα δίπλωμα που δεν του αξίζει. Μα δεν είναι ένα οποιοδήποτε δίπλωμα… Εδώ πρόκειται για δίπλωμα οδήγησης… Θα το πάρεις ενώ δεν το αξίζεις; Δηλαδή θα σου δοθεί η άδεια να βγεις στην άσφαλτο και να αρχίσεις να θερίζεις ζωές;
Την ύψιστη ποινή σε κείνους που δωροδοκούν, γιατί με θράσος θέλουν να παραστήσουν τον Χάρο. Την ύψιστη των ποινών σ’ εκείνους που δωροδοκούνται και δίνουν την άδεια σε πολλούς άφρονες να βγουν στην άσφαλτο σκορπώντας τον θάνατο σε αθώους… Γι’ αυτό και θρηνούμε τόσα θύματα από τροχαίο κάθε χρόνο… Λες και είμαστε σε πόλεμο… Χάνουμε κάθε χρόνο ένα ολόκληρο χωριό… Οι χειρότεροι οδηγοί της Ευρώπης οι Έλληνες… Τόσοι νεκροί… Και τόσοι βαριά τραυματισμένοι… Νέοι άνθρωποι, στο άνθος της ηλικίας τους σε κώμα ή παράλυτοι από ατύχημα στους δρόμους… Και μαζί τους, συγγενείς, αδέρφια, ολόκληρες οικογένειες συντετριμμένες, κομματιασμένες ψυχικά, σωματικά, οικονομικά… Φριχτός ο απολογισμός από τον φόρο του αίματος στην άσφαλτο… Ολέθριος… Πρέπει να τιμωρούνται αυστηρά όσοι θεωρούνται αίτιοι τροχαίων ατυχημάτων…
Μεθυσμένος οδηγός; Ποτέ…
Χωρίς ζώνη; Ποτέ…
Παιδί στην θέση του συνοδηγού; Ποτέ…
Ομιλεί στο κινητό τηλέφωνο ο οδηγός; Ποτέ…
Προσπέραση; Ποτέ…
Αδιαφορία στα φανάρια; Ποτέ…
Κόντρες στο δρόμο; Ποτέ…
Εγκατάλειψη τραυματία; Ποτέ…
Τραυματισμός – επίτηδες ή όχι – ζώου και εγκατάλειψή του; Ποτέ…
Αυτό το ΠΟΤΕ στα χέρια της Δικαιοσύνης πρέπει να είναι υπερβολικά βαρύ. Θα πρέπει να π λ η ρ ώ σ ε ι ο αίτιος ώστε να κατανοήσει τι έπραξε και να πάψει να απειλεί τη δημόσια ζωή. Να υποστεί την τιμωρία, άσχετα αν είναι γόνος επώνυμης πλούσιας οικογένειας ή απλός, άγνωστος αστός. Ίσως μόνο τότε αλλάξει η νοοτροπία στη χώρα μας… Ίσως κάποια στιγμή το μάθημα της οδήγησης μπει στα σχολεία, όπως σε πολλές χώρες του εξωτερικού και μερικά πλέον πράγματα γίνουν συνείδηση και όχι επίδειξη κακώς εννοούμενης μαγκιάς. Αν καταφέρουμε κάτι τέτοιο, πιθανόν να έρθει η ευλογημένη ώρα που το θέμα Ο Δ Η Γ Η Σ Η δίτροχου ή τετράτροχου, αντιμετωπισθεί με την πρέπουσα σοβαρότητα που επιδέχεται αυτό το θέμα, καθ’ όσον είναι θέμα ζωής, θανάτου ή τρομερού τραυματισμού.
Ο Θεός μας χάρισε την ζωή. Μας έδωσε δύο χέρια, δύο πόδια, μυαλό, μάτια…
Ποιος ορίζει ότι πρέπει να αφήσουμε σαν πληρωμή στον Μινώταυρο της Ασφάλτου τα μάτια, τα πόδια ή την ομιλία μας;
Ποιος ορίζει ότι από αύριο εσύ δεν θα ξαναδείς το χρώμα των λουλουδιών, εσύ δεν θα μπορείς να τρέξεις στην αμμουδιά κι εσύ δεν θα μπορείς να συλλαβίσεις ούτε δυο λέξεις;
Όλα εστιάζονται σε τέσσερις λέξεις: Παιδεία, Οικογένεια, Πολιτεία, Υποδομή.
Παιδεία: για το συγκεκριμένο ζήτημα από πολύ νωρίς…
Οικογένεια: σωστή, άγρυπνη, με συνειδητοποιημένα μέλη…
Πολιτεία: κάθετη, αυστηρή, δυναμική…
Υποδομή: σωστοί δρόμοι, χωρίς παγίδες με σωστή αστυνόμευση…
Αν όλα αυτά συντελεστούν και με την βοήθεια της Παναγίας, τα ατυχήματα θα λιγοστέψουν αισθητά, σίγουρα. Ο γονιός θα ανησυχεί πάντα, αλλά τουλάχιστον θα ξέρει, ότι τα παιδιά του ζουν σε μια ευνομούμενη κοινωνία που σέβεται το μεγαλύτερο αγαθό που μας χάρισε ο θεός: την Ζωή…
(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.735)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου