Ο άνθρωπος στο διάβα της ζωής του, περνάει από κάποιες περιόδους θλίψης. . . Συνήθως έρχονται μετά από ένα δυσάρεστο γι’ αυτόν γεγονός, αφού έχει περάσει ο πρώτος πόνος. Εκεί που αναθαρρεύει και κοιτάζει πάλι τα πράγματα με περισσότερη δύναμη και στέκεται ξανά στα πόδια του, νιώθει μια γλυκιά θλίψη να τον κυριεύει... Το πόσο κρατάει, είναι ανάλογα του πόσο ισχυρό ήταν το τράνταγμα που αναστάτωσε τη ζωή του. Και σε όλη αυτή την περίοδο θλίψεως, οι αντιδράσεις ποικίλουν από άτομο σε άτομο.
Για κείνους που συγγράφουν, ίσως αποτελέσει έναυσμα πλούσιας πνευματικής δραστηριότητας….Για κάποιους όμως, αποτελεί απαγορευτικό παράγοντα στο να πιάσουν έστω και το στυλό ή να χτυπήσουν τα πλήκτρα της γραφομηχανής ή του κομπιούτερ τους…. Οι τελευταίοι αυτοί μπλοκάρουν τόσο πολύ εσωτερικά, που είναι αδύνατον να περιγράψουν κάτι από εκείνα που τους συνέβησαν έστω και με μορφή μυθοπλασίας. Δεν μπορούν να διαχειριστούν τα βαθύτερα συναισθήματά τους, να αντιμετωπίσουν τα γεγονότα, να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τους εφιάλτες τους και να τους ξορκίσουν. Και σε όλο αυτό το μεταβατικό διάστημα, βουλιάζουν στα σώψυχά τους, αντλώντας την γιατρειά από τον ίδιο τον εαυτό τους. Δεν θέλω να μιλήσω για εκείνους που ο πόνος τους αγριεύει, δημιουργώντας τους μια επιθετική συμπεριφορά προς τους άλλους, λες και δεν αντέχουν την ξένη ευτυχία.
Θα σταθώ σε εκείνους που ο πόνος τους λειαίνει, όπως η πλάνη του ξυλουργού λειαίνει το ξύλο επάνω στον πάγκο του. Αυτοί οι άνθρωποι βγαίνουν από τη δοκιμασία, ακόμα πιο τρυφεροί, με περισσότερη ανοχή σε κάθε παράλογο του κόσμου τούτου, με μεγαλύτερη ευκολία στη συγγνώμη, στην συμπάθεια και στην ουσιαστική συμμετοχή σε κάθε κακό, έγνοια, αγωνία, ανέχεια…
Η μερίδα εκείνων που φοβούνται να ξαναπιάσουν μολύβι, μετά από εσωτερική πάλη, θα ξαναφτάσει στην εμπιστοσύνη στον εαυτό της και ένα από τα δείγματα της «ανάρρωσής» τους – το λέμε μεταφορικά – είναι η στιγμή που αποφασίζουν να απλώσουν τις σκέψεις τους στο χαρτί. Ευτυχείς όσοι το καταφέρνουν αμέσως, γιατί το γράψιμο αποτελεί ίαση ψυχής.
Κάποια στιγμή νιώθεις ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Αρκετά αφέθηκες στον πετροσκέπαστο βυθό. Δίνεις μια γερή ώθηση και ανεβαίνεις στην επιφάνεια με σκοπό να επιπλεύσεις…. Κι αν κάποιες στιγμές ξαναβυθιστείς, τώρα είναι πιο εύκολο να αποχωριστείς τις γκρίζες σπηλιές και να επιζητήσεις ηλιόλουστα ακροθαλάσσια…
Ο περίπατος θα είναι στην αρχή δύσκολος…. Επιζητάς τη μοναξιά πολλές φορές την ημέρα. Οι εικόνες τη νύχτα είναι ολοζώντανες και τα μάτια σου το πρωί έχουν αυτή τη γλυκιά θλιμμένη ματιά εκείνου που πέρασε πολλά και κατανοεί βαθιά ακόμα περισσότερα.
Καρτερική ματιά, ματιά πείρας, ματιά γεμάτη σοφία!.... Αυτή είναι η θλιμμένη ματιά. Τα λόγια λίγα για την ώρα, μόνο σ’ εκείνους που σε καταλαβαίνουν, μόνον σε όσους επιλέγεις εσύ…. Πόσο θα κρατήσει αυτή η περίοδος; Άγνωστο…. Είπαμε: ανάλογα στο κυρίαρχο παρελθοντικό γεγονός. Φίλος εδώ αληθινός, ο χρόνος που όλα τα κάνει ηπιότερα με το πέρασμά του. Δεν λέει ο σοφός μας λαός «Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει»; Και έχει δίκιο… Όχι ότι ξεχνάς…. Και ίσως ανασύροντας το «συμβάν» στη μνήμη σου, να αναβλύζει πάντα ένα δάκρυ ή να νιώθεις ένα κάψιμο στο στομάχι ή σαν να σου φεύγει το αίμα… Τα συναισθήματα δεν χάνονται, όσο η μνήμη είναι ολοζώντανη. Απλά πονάς λιγότερο και κλείνεις τα μάτια με συγκίνηση…. Σαν μια χλωμή μελαγχολία να φυσάει στο πρόσωπό σου…. Περνάς το δικό σου φθινόπωρο…. Είσαι στη φάση που ο ήλιος και η βροχή εναλλάσσονται σε ένα φθινοπωρινό τραγούδι ζωής.
Δημιουργική αυτή η περίοδος που σε ξαναστήνει στα πόδια σου. Με αρκετή απομόνωση και ξαφνικές εκρήξεις χαράς. Στο επόμενο στάδιο θα είσαι χίλιες φορές πιο δυνατός.
Για την ώρα όσοι βρίσκονται στη φάση της ευεργετικής θλίψης, ας την δεχτούν με ανακούφιση και στοργή σαν να συναντούν μια παρηγορητική παρουσία, φορτωμένη από απαλά χαμόγελα χρυσανθέμων….
Και να την καλωσορίσουμε με τα λόγια της παλιάς Γαλλίδας συγγραφέως Φρανσουάζ Σαγκάν που αποτέλεσαν και τον τίτλο του ομώνυμου έργου της:
«Καλημέρα θλίψη»
(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.646)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου