ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ

Όταν πρωτοδιάβασα πριν αρκετά χρόνια το «ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ», ένιωσα ένα γερό ταρακούνημα, κυρίως από το ότι, όσα συγκλονιστικά περιγράφει η Αμερικανίδα συγγραφέας Μπέτι Μαχμουντί, ήταν απολύτως αληθινά. Διαβάζοντας και το δεύτερο βιβλίο της «Για την αγάπη ενός παιδιού», συγκλονίστηκα ξανά, γιατί τώρα περιέγραφε περιπτώσεις σαν την δική της, εκ των οποίων πολλές έχουν τραγικό τέλος. Συζήτησα το θέμα στην τάξη μου και, στις επόμενες έκτοτε φουρνιές των μαθητών, όταν αναφερόμαστε σε διαπολιτιστικά θέματα, ανέφερα τα γεγονότα αυτών των βιβλίων και οι συζητήσεις που ακολουθούσαν ήταν πάντα συναρπαστικές.

Ο γάμος μεταξύ δύο ανθρώπων από τελείως διαφορετικές κουλτούρες, θρησκεία, πολιτισμό και τα επακόλουθα, όταν τελείται μέσα στη σφαίρα της άγνοιας. Αυτό είναι το θέμα. Και όσα θα πούμε ελπίζω να διαφωτίσουν και να προβληματίσουν σοβαρά τους αναγνώστες μας. Μία Αμερικανίδα παντρεύεται έναν Πέρση γιατρό, που ζει και εργάζεται στην Αμερική. Έχει και δύο γιούς από προηγούμενο γάμο της. Μαζί κάνανε ένα κοριτσάκι, την Μαχτόμπ. Το καλοκαίρι που ακολουθεί πηγαίνουν με την κόρη τους στην Τεχεράνη. Πίστευε ότι θα γυρίσουν σύντομα πίσω. Τίποτε όμως δεν έγινε από αυτά που είχαν κανονίσει. Με το που πάτησαν στην Περσία, ο αγαπημένος της σύζυγος ξανάγινε ο Πέρσης που είχε αφήσει πίσω του πριν τόσα χρόνια. Ένα πρόσωπο που δεν είχε φανερώσει ποτέ. Συμπεριφερόταν σαν τύραννος, κρατώντας γυναίκα και κόρη σχεδόν αιχμάλωτες. Έντρομη διαπίστωσε ότι είναι δέσμια σε μια χώρα με φανατικούς, που η γυναίκα θεωρείται σχεδόν σκλάβα. Διαβάστε το βιβλίο. Δείτε τον Γολγοθά της νεαρής Αμερικανίδας που από εκείνη τη στιγμή δεν όριζε τίποτε πια στη ζωή της, ούτε το παιδί της. Έγινε ένα απρόσωπο, υποδεέστερο πλάσμα, χωμένο ως τα νύχια των ποδιών της στις τελείως ξένες γι’ αυτήν, οπισθοδρομικές, θρησκόληπτες συνήθειες του τόπου, τις τόσο αποδεκτές από τους ντόπιους. Μέσα από δραματικά περιστατικά και φρικτές συνθήκες ζωής, καταφέρνει μετά από χρόνια να δραπετεύσει με την κόρη της, με την βοήθεια ενός παράνομου δικτύου λαθρεμπόρων, περνώντας μέσα από παγωμένες, δύσβατες κορυφογραμμές χιονοσκέπαστων βουνών, ώσπου φθάνει στην Τουρκία. Από εκεί στο προξενείο της και πίσω στην Αμερική. Έφυγαν Ιούλιο του 1984 και γύρισαν, μάνα και κόρη, το Φεβρουάριο του 1986, μετά από ανείπωτες περιπέτειες και βάσανα. Η τρομερή εμπειρία γυρίστηκε σε ταινία, όμως το φριχτό μούδιασμα και οι συγκλονιστικές στιγμές του βιβλίου, δεν μπόρεσαν να αποδοθούν με την ίδια καθηλωτική ένταση κινηματογραφικά, παρά το σωστό παίξιμο της Άλυ Φληντ και του Άλφρεντ Μολίνα. Το βιβλίο, η Μπέτι το έγραψε με την ανεκτίμητη βοήθεια του Ουίλιαμ Χόφερ, που είχε βοηθήσει στην συγγραφή του «Εξπρές του Μεσονυκτίου», το οποίο έγινε μία αριστουργηματική, εφιαλτική για την αλήθεια της, ανατριχιαστική ταινία, που σε διαλύει. Για χρόνια η κόρη της πήγαινε στο σχολείο περιστοιχισμένη από πλήθος συμμαθητών της, υπό το φόβο μιας πιθανότατης απαγωγής της εκ μέρους του πατέρα της. Η μητέρα δραστηριοποιήθηκε, δίνοντας διαλέξεις και ενημερώνοντας τον κόσμο για τις σοβαρές νομικές και πολιτιστικές διαφορές μεταξύ δύο κρατών με διαφορετική κουλτούρα. Ασχολείται από τότε, με τα προβλήματα παιδιών που προέρχονται από τέτοιους γάμους και ίδρυσε την οργάνωση: «ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ».

Σώθηκαν πολλές γυναίκες που είχαν μπλεχτεί σε παρόμοιο με τον δικό της βραχνά, αλλά δυστυχώς πολλές δεν τα κατάφεραν. Συγκλονιστικό το ότι στην Περσία, μπορούσε άνετα ο πατέρας να παντρέψει την κόρη του από τα εννιά της χρόνια… Φρίκη… Αν η μητέρα ήθελε διαζύγιο, θα έπρεπε να φύγει αφήνοντας περιουσία και παιδί πίσω της – στην καλύτερη περίπτωση. Συγκλονιστική η περίπτωση μια νεαρής Αγγλίδας που είχε παντρευτεί άνδρα από την Υεμένη και για χρόνια έμεναν στην Μ. Βρετανία. Όταν οι κόρες τους ήταν γύρω στα 14-15, έκαναν ένα ταξίδι στη χώρα του πατέρα τους. Ο πατέρας τους όμως, είχε ήδη πουλήσει τις δύο θυγατέρες του έναντι 12.000 λιρών σε ανθρώπους που προμήθευαν νύφες…

Στα χωριά της Υεμένης, η νύφη θεωρείται σκλάβα. Αν δεν υπακούσει σύζυγο ή πεθερό δέρνεται αλύπητα. Τα κορίτσια συνάντησαν την απόλυτη φρίκη. Για να πάρουν νερό ανεβοκατεβαίνουν δώδεκα φορές την ημέρα ένα βουνό, κουβαλώντας βαριά δοχεία. Δεν είχαν ούτε ηλεκτρικό, ούτε ιατρική περίθαλψη, τίποτα. Γέννησαν μόνες τους στο πανάθλιο χώρο που είχαν για σπίτι. Το 1988, η μητέρα τους, με τη βοήθεια της οργάνωσης της Μπέτι Μαχμουντί, τις εντόπισε. Τα Μ.Μ.Ε. και διπλωματικοί κύκλοι άρχισαν να πιέζουν ασφυκτικά τις αρχές της Υεμένης. Συμφώνησαν να ελευθερώσουν την Ζάνα, την μεγαλύτερη. Τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Δυστυχώς η Νάντια έμεινε πίσω, δέσμια της μοίρας της, να φυλάει τα παιδιά της και τα παιδιά της αδελφής της. Το θέμα ξεσήκωσε παγκόσμια κατακραυγή. Εκατομμύρια ξεσηκώθηκαν, μα το αποτέλεσμα ήταν μοιραίο…

Στην κατατοπιστική διακήρυξη, η Μαχμουντί και οι συνεργάτες της διακηρύσσουν: «Η ομάδα: ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, αγωνίζεται να αποτελέσει μέρος της Νέας Παγκόσμιας Τάξης – ενός κόσμου όπου κυριαρχεί η λογική, όπου τα δικαιώματα των παιδιών γίνονται κατανοητά και προστατεύονται». Το όραμα της Συνθήκης της Χάγης είναι το ίδιο με αυτό που πρεσβεύει η οργάνωση «Ένας κόσμος για παιδιά». Δυστυχώς όσα κράτη δεν έχουν γίνει μέλη, δεν αποδέχονται τα όσα πρεσβεύει η Συνθήκη. Ο δρόμος είναι μακρύς.

Η οργάνωση προωθεί την κατανόηση ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτισμούς. Δίνει συμβουλές σε γονείς που τα παιδιά τους έχουν απαχθεί από άλλον γονέα και έχουν μεταφερθεί σε άλλη χώρα με άλλη νομοθεσία. Δεν αποτρέπουν ανθρώπους διαφορετικών εθνοτήτων να ερωτεύονται μεταξύ τους, σε καμία περίπτωση. Απλά συνιστούν στον καθένα ενδιαφερόμενο να μάθει όσο γίνεται περισσότερα για τον πολιτισμό, τις οικογενειακές συνήθειες και την νομοθεσία του ή της αγαπημένης, ώστε να μην ταλαιπωρηθεί το παιδί που θα φέρουν στον κόσμο. Μακάρι να έρθει γρήγορα η στιγμή που όλα τα κράτη θα σέβονται τις πολιτισμικές τους διαφορές και θα έχουν πλέξει ένα δίχτυ ασφαλείας γύρω από τα παιδιά διαφυλετικών γάμων. Η Συνθήκη της Χάγης, κινητοποιείται ταχύτατα σε περίπτωση απαγωγής παιδιών από τον έναν γονέα σε άλλη χώρα. Δεν επιτρέπεται ένα παιδί να ξεριζώνεται βίαια από έναν πολιτισμό για να μεταβεί σε έναν άλλον. Με την Συνθήκη της Χάγης «προβλέπεται ότι οποιοδήποτε παιδί που δεν έχει κλείσει τα 7 του χρόνια μεταφέρεται παράνομα σε άλλη χώρα, πρέπει να το οδηγήσουν αμέσως πίσω στο σπίτι του, στη μόνιμη δηλ. κατοικία του». Προσπαθούν να απομακρύνουν τον κόσμο από τον πειρασμό της απαγωγής και του υποδεικνύουν τη δικαστική οδό για να ξεκαθαριστεί το θέμα της κηδεμονίας. Διαφορετικά δεν είναι δυνατόν να το σκας και να μένεις ατιμώρητος.

Ποιος φταίει γι’ αυτό; Η άγνοια. Θέλεις να παντρευτείς κάποιον από άλλον, πολύ-πολύ μακρινό τόπο και με διαφορετικό πολιτιστικό υπόβαθρο; Είσαι υποχρεωμένη να ψάξεις, να ερευνήσεις, να δεις τις συνθήκες που επικρατούν στην χώρα του «καλού σου», διότι εκεί το νομοθετικό σύστημα μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό από τη νομοθεσία της δικής σου χώρας. Αν μάλιστα υπάρχει και παιδί στη μέση, είναι επιτακτική ανάγκη να γνωρίζεις τέλεια το τι συμβαίνει στην χώρα του συζύγου σου.

Δεν επιτρέπεται μίας απόφασή μας να στιγματίσει ανεπανόρθωτα τη ζωή του παιδιού μας, που αυτό στο κάτω-κάτω της γραφής δεν έφταιξε σε τίποτα. Γοητευτικός ο μελαμψός νεαρός. Θα πήγαινες όμως να ζήσεις στη χώρα του; Εδώ δεν μιλάμε για ρατσισμό. Μιλάμε για διαφορετική τελείως κοσμοθεωρία μεταξύ ανατολής και δύσης. Αδελφή μαθητή μου από το Πακιστάν, εδώ ντυνόταν όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της, με τα πολύχρωμα νύχια της και τα καταπληκτικά βαμμένα μάτια της, πηγαίνοντας με κοριτσοπαρέες σε σινεμά, πάρτι, εκδρομές. Όταν μου είπε ότι θα γυρίσει πίσω την ρώτησα αν ξέρει τον εκεί τρόπο ζωής. Απάντησε «ναι», γιατί εδώ ήρθαν για λίγο και γυρίζοντας γρήγορα θα ξανασυνηθίσει. Όταν με αποχαιρέτησε, φορούσε και αυτή και η μητέρα της καφτάνι, μακρύ μαντήλι στα μαλλιά. Γνώριζε όμως πού θα πήγαινε. Μία Ελληνίδα, αντέχει έναν παρόμοιο τρόπο ζωής; Στον αιώνα που ζούμε δεν επιτρέπεται πλέον η άγνοια. Εδώ με Ιταλό παντρεύεσαι και πάλι θα βρεθούν πολλές διαφορές κι ας είμαστε στον ίδιο πολιτιστικό παράλληλο, όχι με άτομο που θεωρεί λίαν φυσιολογικό ότι η γυναίκα είναι δεύτερο ον και αμαρτία μέγιστη να κυκλοφορήσει η αδερφή του με ξεσκέπαστο κεφάλι και να της φανούν τα μαλλιά. Είπαμε: άλλα ήθη, άλλα έθιμα, άλλα πιστεύω, άλλη θρησκεία, άλλη νομοθεσία, άλλα τα πρέπει, άλλος πολιτισμός. Άλλη τελείως κοσμοθεωρία.

Αυτή όμως η άλλη κοσμοθεωρία έχει ένα αιμάτινο αγκάθι. Το πώς αντιμετωπίζει την γυναίκα. Παράνομο ζευγάρι; Η γυναίκα θα θανατωθεί. Εννιάχρονη μικρούλα; Έτοιμη για νύφη με τριαντάρη ή τριανταπεντάρη… Ακατανόητο για εμάς…

Την περασμένη εβδομάδα, τρεις ακτιβίστριες απ’ το Κουρδιστάν βρέθηκαν δολοφονημένες στο Παρίσι σε Κουρδικό Ινστιτούτο. Το να θέλεις να εκφράσεις τη γνώμη σου δυναμικά ή να σπουδάσεις, δεν είναι καθόλου αυτονόητο γυναικείο δικαίωμα σε πολλές χώρες της Ανατολής.

Οι εφημερίδες του Οκτωβρίου ανέδειξαν το θέμα μιας μαθήτριας από το Πακιστάν. Οι Ταλιμπάν την γέμισαν σφαίρες επειδή επέμενε να πάει σχολείο, αλλά ευτυχώς επιβίωσε. Ο Ημερήσιος Τύπος και συγκεκριμένα μία Κυριακάτικη Εφημερίδα είχε τίτλο: «Η μικρούλα Μαλάλα που έγινε παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης των παιδιών!». Την πυροβόλησαν μέσα στο σχολικό λεωφορείο που την μετέφερε! Τώρα νοσηλεύεται σε νοσοκομείο της Αγγλίας. Το 2011 διεκδίκησε το «Παιδικό βραβείο παγκόσμιας Ειρήνης». Αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των κοριτσιών. Φαντασθείτε ότι στο Πακιστάν 5.000.000 παιδιά δεν μορφώνονται! Η εφημερίδα τονίζει ότι κάθε χρόνο 10.000.000 κορίτσια παντρεύονται - παρά την θέλησή τους τα περισσότερα – αντί να πάνε σχολείο, 15.000.000 αγόρια και κορίτσια στρατολογούνται ή στέλνονται διά της βίας σε παιδική εργασία… Ο Ο.Η.Ε. την 11η Οκτωβρίου την ανακήρυξε Παγκόσμια Ημέρα Κοριτσιού, από το 2012. Η δεκατετράχρονη Μαλάλα Γιουσάφ-σάι έγραφε ημερολόγιο που έστελνε στο BBC, όταν ο τόπος που μεγάλωσε έπεσε στα χέρια των Ταλιμπάν. Ευτυχώς που ο Υπουργός Εσωτερικών Ρεχμάν Μαζίκ επικήρυξε τον Εκπρόσωπο Τύπου των Πακιστανών Ταλιμπάν, Εχσανουλάχ Εχσάν για 1.000.000 δολάρια. Αμετανόητος ο Εχσάν, είπε ότι η Μαλάλα έπρεπε να τιμωρηθεί, διότι αντιπροσώπευε τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους που οι Ταλιμπάν δεν ασπάζονται. Αν και τους θεωρούν εγκληματίες, οι Ταλιμπάν έχουν μεγάλη δύναμη επί του κοινωνικού ιστού και δυστυχώς ο θρησκευτικός φανατισμός στο Πακιστάν είναι ακόμη στα άκρα.

Η UNESCO λέει ότι 28.000.000 αγόρια και κορίτσια βρίσκονται σε προσφυγικούς καταυλισμούς χωρίς καμία μόρφωση… Τρομερό είναι το πρόβλημα στην Αφρική και Ινδία. Στο Νότιο Σουδάν, μόνο 400 κορίτσια πάνε σχολείο, όταν ο πληθυσμός τους από 14-16 χρονών είναι 100.000… Μαζεύονται – λένε - 3.000.000.000 δολάρια παγκοσμίως για βοήθεια στα παιδιά των υποβαθμισμένων χωρών, δηλ. 13,5 δολάρια για κάθε παιδί… Αυτό έχουμε καταφέρει… Πού είναι ο Αντώνης Σαμαράκης που έλεγε: «Αν έστω και ένα παιδί κάπου, σε κάποιο σημείο της γης πεινάει, πονά, διψά, δεν πρέπει κανείς από εμάς τους πολιτισμένους να κοιμόμαστε ήσυχοι το βράδυ»;…

Πριν χρόνια είχα διαβάσει μια έκκληση από παιδάκια των αναπτυσσόμενων χωρών που δούλευαν χωρίς γάντια στην καλλιέργεια καλλωπιστικών φυτών, πιάνοντας με τα χέρια τους τα λιπάσματα. Έλεγαν: «Σας παρακαλούμε, μην χαρίζετε λουλούδια. Εμείς εδώ αρρωσταίνουμε από τα λιπάσματα… Όσα περισσότερα λουλούδια ζητάτε εσείς να προσφέρετε δώρο, τόσο περισσότεροι από εμάς πεθαίνουν. Χαρίστε κάτι άλλο… Χαρίστε ένα μήλο… Σας παρακαλούμε…».

Και αλλού τονιζόταν ότι στην Βραζιλία κόβουν τα μέλη του παιδιού με την άδεια των ίδιων των γονιών! Κι αυτό, για να το καταστήσουν εφ’ όρου ζωής επαγγελματία ζητιάνο και να το εκμεταλλεύονται…

Για να μην αναφέρουμε τα νοικιασμένα ιδιωτικά αεροπλάνα εκ Γερμανίας και άλλων υπερπολιτισμένων χωρών, τα γεμάτα παιδόφιλους που πηγαίνουν στις Φιλιππίνες και νοικιάζουν, για κάθε είδους ανωμαλία τους, από 3 χρονών παιδάκια, μέχρι και 10 και φυσικά, έναντι γελοιοτάτης αμοιβής στους απεχθείς μεσάζοντες…

Ούτε να ξεχάσουμε τους βιασμούς βρεφών ολίγων μηνών μόνο, στην Αφρική… Η κόλαση επί γης… Κρίμα…

Όσες συναυλίες κι αν δοθούν, όσα χρήματα κι αν μαζευτούν, για να πάψει η έννομη ή η παράνομη βία απέναντι στα παιδιά, δεν θα γίνει τίποτε. Πρέπει να μορφωθούν και να ευαισθητοποιηθούν οι διάφορες κοινωνίες και να βγουν νόμοι αυστηροί, οι οποίοι θα κεραυνοβολούν τους εκμεταλλευτές παιδιών. Μόνο τότε, το ξαναλέμε, θα παταχθεί αρκετά η βία απέναντι στα παιδιά. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να πλέξει αρμονίες δικαιοσύνης και να επιδείξει πνευματικής ανωτερότητος έργα, όμως μπορεί να γίνει ο ίδιος σατανάς επί γης, με απαίσιας χυδαιότητος πράξεις του. Κλαίω βλέποντας πώς φέρονται μερικοί κανίβαλοι στα δύστυχα ζώα, την ίδια στιγμή όμως κλαίω περισσότερο αναλογιζόμενη τι κάνουν κάποιοι άλλοι κανίβαλοι στα αθώα παιδιά. Πώς βιάζουν ψυχές και σώμα, πώς καταστρέφουν σώμα και πνεύμα, πώς δηλητηριάζουν αθώες ζωές και πώς κοιμούνται ήσυχοι, αυτά τα τέρατα, το βράδυ, έτοιμοι να επαναλάβουν τις βρωμερές τους πράξεις την επαύριον, χωρίς τύψη καμία;…

Και αν σκεφτεί κανείς ότι σε πάρα πολλές χώρες η γυναίκα είναι απλώς ένα πράγμα, τότε νιώθεις ότι δύσκολα μπορεί να σωθεί η ανθρωπιά, πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Πέρσι, έβλεπα στα βιβλιοπωλεία να κυκλοφορεί ένα βιβλίο με καλυμμένο το μισό πρόσωπο μιας παιδούλας. Το βιβλίο λέγεται «10 ετών διαζευγμένη».

Είναι η αληθινή ιστορία μιας μικρής, της Νοζούντ Αλί από φτωχικό, ισλαμικό χωριό της Υεμένης, που οι γονείς της την πάντρεψαν εννιά χρονών μ’ έναν τριαντάρη. Αυτός έπρεπε να περιμένει να της έρθει περίοδος. Δηλαδή, κατ’ αυτούς, έντεκα χρονών κορίτσι είναι τέλεια γυναίκα!… Αίσχος… Ο σύζυγος, όχι μόνον δεν περίμενε, αλλά παρά την θέλησή της, την βίασε …. Την κακοποιούσε σεξουαλικά και την έδερνε ανηλεώς! Το κοριτσάκι αυτό ήταν όμως από άλλη πάστα. Δεν γνώριζε τι πάει να πει ηττοπάθεια. Έφυγε για ψωμί, αλλά δεν γύρισε. Παρουσιάστηκε μπροστά στο δικαστήριο και είπε πως δεν θα φύγει αν δεν πάρει διαζύγιο. Για καλή της τύχη, οι δύο δικαστές που την δέχτηκαν, ήταν πολύ σωστοί. Ακούγοντας την τρομερή της ιστορία, την δικαίωσαν. Η ιστορία της κυκλοφορεί σε βιβλίο που σε καθηλώνει. Με τη βοήθεια της Γαλλίδας δημοσιογράφου Ντελφίν Μινουί, που ειδικεύεται στα θέματα της Μ. Ανατολής, διηγήθηκε την ιστορία της, όπου προτρέπει τα κορίτσια να επαναστατήσουν και να μην δεχθούν την άθλια μοίρα τους. Ο μουσουλμάνος πατέρας της την θεωρούσε βάρος. Είχε 2 συζύγους και 16 ή 19 παιδιά. Την πούλησε αντί 150.000 ριαλίων, δηλ. 540 ευρώ στον Φέιζ Αλί Θέμερ.

Σήμερα πηγαίνει σχολείο και θέλει να γίνει δικηγόρος, όπως το πρότυπό της, η αγωνίστρια δικηγόρος της, η Σέντα. Οι δύο δικαστές λέγονται: Μοχάμεντ ελ-Γάζι και Άμπντελ Ουαχέντ. Ο δημοσιογράφος που ασχολήθηκε θετικά με το γεγονός, Χάμεντ Θάμπετ. Τον Φεβρουάριο του 2009, το Κοινοβούλιο της Υεμένης με νόμο όρισε τη νόμιμη ηλικία γάμου στα 17 για αγόρια και κορίτσια. Η Συρία αντέδρασε, διότι θεωρεί το νόμο αντιισλαμικό!

Πώς θα αλλάξουν νοοτροπία αιώνων; Πρέπει να γίνει νουθεσία συστηματικότατη, αρχίζοντας από τις πολύ μικρές και απομακρυσμένες κοινωνίες, κάτι που θα απαιτήσει πάρα πολύ χρόνο, επιμονή και ατέρμονη προσπάθεια.

Ο κόσμος λέμε πάει μπροστά. Η τεχνολογία έχει φθάσει σε μαγικά ύψη. Απ’ την στιγμή όμως που πεθαίνουν παιδιά από την πείνα, βιάζονται και υφίστανται κάθε είδους εξευτελισμό και εκμετάλλευση, η Γη μας βρίσκεται πολύ πολύ πολύ πολύ πίσω…

Εξαφανίσαμε τα δέντρα, τα ζώα, την αγνότητα, την αθωότητα. Τελευταία μία δίνη οικονομική μας καταβροχθίζει. Ειδικά στην χώρα μας ματώνουμε χρηματικά. Δεν πρέπει να αφεθούμε… Πρέπει να αντέξουμε… Κι είναι πολλοί εκείνοι ανάμεσά μας που πολεμάνε για το καλό με αξιοπρέπεια… Μόνο που δεν φαίνονται, διότι δυστυχώς τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προβάλλουν ό,τι ανεβάζει την τηλεθέαση, δηλ. το έγκλημα, την απάτη, την μισαλλοδοξία. Κι όμως ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι ευαίσθητοι, παιδιά που μελετούν σήμερα με το κερί, μαθητές που αριστεύουν, γονείς που θυσιάζονται, ζωόφιλοι αληθινοί, άνθρωποι που τιμούν τη λέξη Άνθρωπος. Κάτι που δεν είναι αυτονόητο δυστυχώς, παντού.

Γύρω στο 2008, άνθρωποι του Χόλυγουντ γύρισαν στην Ινδία μία σημαντική ταινία, το «Χαμίνι Εκατομμυριούχος» (Slumdog Millionaire). Πήγαν στις φτωχογειτονιές, στους λασπάνθρωπους, ανθρώπους γεμάτους λάσπη που ζουν έτσι. Διάλεξαν ένα κοριτσάκι κι ένα αγοράκι για πρωταγωνιστές. Η ταινία είχε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Μάθαμε ότι χάρισαν από ένα σπίτι στα παιδιά για να ζουν με την οικογένειά τους αξιοπρεπώς. Και κάποια στιγμή θέλησαν να πληροφορηθούν πώς περνούσαν αυτά τα δύο παιδιά. Με φρίκη – λένε - βρήκαν την μικρή πάλι στις λάσπες να επαιτεί και τον πατέρα έτοιμο να την πουλήσει, ζητώντας μάλιστα και πολλά λεφτά, διότι η μικρή είχε παίξει και σε ταινία… Αυτά ειπώθηκαν απ’ τα ΜΜΕ. Η αλήθεια δυστυχώς είναι άλλη. Εδώ υπάρχει κάτι άλλο πολύ σοβαρό. Στην πραγματικότητα, οι πρωτεργάτες της ταινίας φέρθηκαν απαξιωτικά και άσπλαχνα στα δύο φτωχά παιδιά της Ινδίας, την Rubina Ali Qureshi 9 ετών και τον Azharrudin Mohammed 10 ετών. Φοβούμενοι την κατακραυγή του κόσμου, αφού διέρρευσε η αξιοκατάκριτη συμπεριφορά τους, έστησαν μία πλεκτάνη στον πατέρα της μικρής, γνωρίζοντας ήδη τι συμβαίνει στις τρωγλοσυνοικίες της Βομβάης.

Ένας δημοσιογράφος δηλαδή της ισχυρότατης βρετανικής εφημερίδας “News of the World”, προσποιήθηκε τον απεσταλμένο ενός πάμπλουτου Άραβα πρίγκιπα που ήθελε να «υιοθετήσει» την μικρή Ρουμπίνα. Συνάμα, τα εξελισσόμενα γεγονότα τα έγραφε στην εφημερίδα! Έτσι ο κόσμος έμαθε ότι ο πατέρας της ζήτησε 75.000 δολάρια για να δώσει την κόρη του. Αργότερα όμως, ανέβασε την τιμή στα 300.000 δολάρια, διότι έδινε μία κόρη αστέρι του κινηματογράφου και έπρεπε να βοηθηθεί η οικογένεια που έμενε σε άθλιες συνθήκες… Γι’ αυτό έγραψα ότι σ’ αυτήν την περίπτωση υπάρχει κάτι άλλο. Εδώ δηλαδή συναντιέται το αδηφάγο, αρπακτικό πρόσωπο της βιομηχανίας του θεάματος με την απόλυτη έλλειψη αξιών. Εκεί καταντάει τον άνθρωπο η ανελέητη φτώχεια και η απόλυτη εξαθλίωση, έστω και αν προέρχεται από έναν αρχαίο πολυσύνθετο πολιτισμό.

Οπότε σκεφτόμαστε, πόσο πολύ βοήθησε ο Δυτικός ανεπτυγμένος κόσμος στην παρούσα περίπτωση, όταν έπρεπε να διαλέξει μεταξύ χρηματικού κέρδους, πολιτισμικού επεκτατισμού, από την μία πλευρά και απλής ανθρωπιάς και τιμιότητας απ’ την άλλη. Η άπληστη βιομηχανία του θεάματος, εκμεταλλευόμενη λαούς και συνειδήσεις, εύκολα βοήθησε ώστε η ζυγαριά να κλίνει προς την πλευρά που γράφει: ΧΡΗΜΑΤΙΚΟ ΚΕΡΔΟΣ…

Αυτά μόνον ο άνθρωπος τα κάνει. Η μάνα κότα ορμάει θηρίο σωστό για να προστατεύσει τα κλωσοπουλάκια της. Η γάτα, τίγρης γίνεται για τα μικρά της. Η σκύλα, λέαινα για τα κουτάβια της. Κι ο άνθρωπος; Το ανώτερο πλάσμα της δημιουργίας; Πώς πέφτει Θεέ μου σε τέτοια αβυσσαλέα βάθη κατάντιας και απαράδεκτης συμπεριφοράς;

Μακάρι ο Θεός να ρίξει σπλαχνικά το βλέμμα του πάνω στα δύο εναπομείναντα αθώα πλάσματα του κόσμου: Στα παιδιά και στα ζώα. Μακάρι οι κοινωνίες να αλλάξουν και να γίνουν αληθινά ανθρώπινες με Άλφα κεφαλαίο. Μπράβο στις υπηρεσίες που στηρίζουν τα παιδιά και στους εντεταλμένους από το κράτος για την προστασία τους. Το θέμα: «Κορίτσι – Γυναίκα» είναι κάτι που προβληματίζει και δείχνει δισεπίλυτο για πάμπολλες χώρες.

Η γυναίκα διά μέσου των αιώνων, έκανε πολύ σοβαρά και επίπονα βήματα για την αναγνώρισή της ως ισότιμο μέλος με τον άνδρα. Η ψήφος κάποτε ήταν ένα άπιαστο όνειρο, για το οποίο πολέμησαν με νύχια και δόντια οι πρώτες φεμινίστριες. Σκεφθείτε ότι η πρώτη γυναίκα στη χώρα μας που τόλμησε να φοιτήσει στην Ιατρική έγινε αντικείμενο ανείπωτου χλευασμού και αισχρών αστεϊσμών. Ξεπεράστηκε αρκετά και το ζήτημα της προίκας. Πιο παλιά ήθελαν γιους για να τους βοηθούν στα χωράφια. Όσο για τον ποιον θα παντρευόταν η κόρη, ήταν απόφαση μόνον του πατέρα – αφέντη. Από τη στιγμή όμως που η γυναίκα άρχισε να μορφώνεται, να εργάζεται και να συνεισφέρει στο σπίτι, τα πράγματα άλλαξαν και σιγά-σιγά κέρδισε το δικαίωμα του ισότιμου πολίτη και ανθρώπου (δυστυχώς όμως, όχι σε όλα τα κράτη). Και σήμερα ακόμα σε κάποια χωριά της πατρίδας μας λένε: «Ο γιος μου έχει δύο παιδιά και ένα κορίτσι», διαχωρίζοντας ότι παιδιά είναι τα αγόρια και όχι τα κορίτσια… Αν λοιπόν σ’ εμάς υπάρχουν ακόμα τέτοια κατάλοιπα, φαντασθείτε τι γίνεται στις κοινωνίες του τρίτου κόσμου, όπου εκεί λες και μεγαλώνουν σαν αγριόχορτα, παιδιά ενός Κατώτερου Θεού.

Το θέμα είναι πολύ επώδυνο και έχει ποικίλες παραμέτρους. Σήμερα έδωσα μόνο ένα μικρό στίγμα σε κάτι ανείπωτα σοβαρό που ταλανίζει βασανιστικότατα τον γυναικείο πληθυσμό απανταχού της γης. Οι κοινωνίες πρέπει τάχιστα να μορφωθούν εις βάθος. Οι αγώνες να είναι έντονοι και συνεχείς. Να πάψει ο οποιασδήποτε φύσης φανατισμός και να επικρατήσει το αντικειμενικά δίκαιο παντού, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Και φυσικά δεν πρέπει ποτέ να απογοητευόμαστε και να καταθέτουμε τα όπλα… Η ελπίδα μας είναι η διαρκής εγρήγορση, η αμέριστη συμπόνια και η συμμετοχή μας στα δεινά του συνανθρώπου μας, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος και θρησκείας.

Κάπου το είχα ακούσει αυτό με το οποίο θα τελειώσω. Το έλεγα πάντα στους μαθητές μου και σκέφτομαι συχνά, πόση σοφία κρύβει:

«Ο άνθρωπος, μπορεί να ακολουθήσει δύο δρόμους:

Ο ένας είναι να σέρνεται μια ζωή σαν το ερπετό γινόμενος ένα με το χώμα.

Ο άλλος όμως είναι ότι μπορεί να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει ψηλά προς το αιώνιο φως, προς τον ήλιο, σαν τον υπερήφανο, ελεύθερο αετό.

Τι κρίμα όμως… Κάποιοι άνθρωποι ξεχνούν ότι έχουν φτερά και μπορούν να πετάξουν…

Και το χειρότερο… Κάποιοι άλλοι δεν ξέρουν καν, ότι έχουν φτερά…».

(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.128)