(Για το μεσαίο εγγονάκι μου)
Είμαι λεπτός, ξανθούλης και τσαχπίνης. Αγαπώ όλο τον κόσμο και τον φοβάμαι συνάμα. Μιλώ όμορφα, τραγουδώ όμορφα, παίζω με όλους. Λατρεύω την μαμά και τον μπαμπά.
Η μαμά είναι πριγκίπισσα με μια ζεστή αγκαλιά. Ο μπαμπάς είναι δυνατός, γυμναστής και με κάνει σβούρες στον αέρα.
Ο αδερφός είναι σαν ζωγραφιά, μεγαλύτερος και απόμακρος. Τον έχω φίλο, δεν με έχει φίλο. Με έχει μόνο αδελφό. Τον λατρεύω, θέλω να παίζω μαζί του, να φτιάχνουμε ιστορίες, να κάνουμε ζαβολιές. Εκείνος δεν θέλει. Συνήθως. Με θέλει πολύ στις ζαβολιές και λίγο στο παιχνίδι.
Του τραγουδάω. Μου φωνάζει. Τον γυροφέρνω. «Μην μ’ ενοχλείς!» λέει. Του παίρνω ένα παιχνίδι. Επιζητώ την προσοχή του. Το κατάφερα! Απέσπασα την προσοχή του! Έρχεται προς το μέρος μου! Με σφαλιαρίζει και μου παίρνει το παιχνίδι…
Άλλοτε έκλαιγα. Τώρα πρώτα κλαίω και μετά ανταποδίδω. Του πετάω ένα κυβάκι. Φωνάζει. Φωνάζω. Με βρίζει. Τον κλωτσώ. Ουρλιάζει. Με κυνηγά. Τρέχω. Μπαίνω στην φωλιά μου. Η αγκαλιά της μαμάς είναι πάντα ανοιχτή.
«Βέβαια, όλο τον Ηρακλή υπερασπίζεσαι!» θρηνεί τώρα ο αδελφός έξω από την φωλιά. Η ΜΑΝΑ, τού εξαπολύει χείμαρρο διδακτικών φράσεων. Το κλάμα του Μιχαήλ όμως δεν σταματά. Αρχίζω κι έχω ενοχές. Θέλω να μεγαλώσω γρήγορα. Να φτάσω τον Μιχαήλ - Άγγελο. Να με θαυμάζει όπως θαυμάζει τον ξάδερφό μας τον Σταμάτη. Να μου λέει μυστικά, όπως στην ξαδέρφη Ελένη. Να πηγαίνω Δημοτικό, να γράφω, να διαβάζω. Διαβάζει ο Μιχαήλ – Άγγελος; «Διαβάζω» κι εγώ με τον τρόπο μου ένα βιβλίο. Μαθαίνει Ορθογραφία; Προσπαθώ να γράψω έστω μια λεξούλα κι εγώ.
Γράφει Αντιγραφή; Ζωγραφίζω ωραία γράμματα στο δικό μου τετράδιο. Κάνει Αριθμητική; Μετράω: Ένα, δύο, τλία, τέσσελα, πέντε, έτσι, εφτά, οχτώ, εννιά, δέκα!» Μλάβο μου! (Αυτό το ρο με βασανίζει… Πού θα πάει; Θα το τακτοποιήσω!).
Διαβάζει ο αδελφός μου Ιστορία με τον μπαμπά; Κάθομαι δίπλα και ακούω. Ακούω π ρ ο σ ε κ τ ι κ ά. Ξέρω για τον θεό Δία, την θεά Αθηνά, τον Ήφαιστο, τον Άρη.
Στο νηπιαγωγείο είμαι ευτυχισμένος. Παίζω με όλους. Έχω καλή δασκάλα. Είμαι πρώτος στα θεατρικά σκετς. Πάνω στη σκηνή νιώθω άνετα! Το χαίρομαι, διασκεδάζω, γίνομαι ευτυχής!
Η μαμά λέει ότι είμαι απαλός, ελαφρύς και φωτεινός, σαν φωτεινό ξανθό συννεφάκι – εξ ού και το όνομα: Ηρακλής - Φωτεινός! Δίπλα στη δύναμη, το φως, η χαρά.
Γίνομαι ένα με την κατάλευκη Μπέλα μας. Κουτάβι αυτή, κουτάβι κι εγώ.
Αγκαλιαζόμαστε, κυλιόμαστε, παλεύουμε με γέλιο πολύ. Κουτάβι η Μπέλα, όμως μεγαλόσωμο. Κουτάβι ανθρώπινο εγώ, το μισό της σε μήκος! Αγκάλιασα και το Πιτ Μπουλ του θείου Νίκου, τη Ρόξυ. Δεν φοβάμαι τα ζώα. Τις φωνές φοβάμαι…
Τσακωνόμαστε, μα τα φτιάχνουμε με τον συνομήλικό μου ξάδερφο, Δημήτρη. Παίζουμε, τα διαλύουμε, αλλά τα ξαναβρίσκουμε. Με πέρασε σε ύψος ο Δημητράκης. Θα γίνει ψηλός σαν τον μπαμπά του.
Τον αγαπάω. Με αγαπάει. Δεν μένει κοντά μας. Τον σκέφτομαι. Με σκέφτεται. Θέλω να μείνουν εδώ.
Αγαπάω την Λούλα. Λίγο πιο μικρή μου. Μ’ αγαπάει κι αυτή.
Παίζουμε συχνά τον «γιατρό». Φοράει ωραία βρακάκια, χρωματιστά, κοριτσίστικα. Δεν έχει πουλάκι. Έχει όμως κατσαρά, ξανθά μαλλιά και ροζ μαγουλάκια! Είναι κούκλα! Μ’ αρέσει να την εξετάζω!
Της μαμάς δεν της αρέσει. Μάλλον… Διαφορετικά, γιατί ανοίγει απότομα την πόρτα και μας κόβει το παιχνίδι στη μέση; Όλο δικαιολογίες. Να δούμε κινούμενα σχέδια. Να φάμε γλυκό. Να πάμε βόλτα! Το τελευταίο καλό. Μα θα έρθει η μέρα που θα εξετάσω τη Λούλα ε ξ ο ν υ χ ι σ τ ι κ ά !
Κι ας λέει ό, τι θέλει χαμογελώντας η μαμά της με την μαμά μου.
Βλέπω και την μαμά της μαμάς μου. Όχι συχνά. Δεν μένει δίπλα.
Βλέπω και τον μπαμπά της μαμάς. Μένει κι αυτός μακριά.
Τον μπαμπά του μπαμπά μου, τον βλέπω κάθε μέρα. Μένει από κάτω μας.
Βλέπω και την αδελφή του μπαμπά όποτε θέλω. Μένει από πάνω μας.
Λέω κακές λέξεις! Μου τις μαθαίνει ο αδελφός μου. Τις μαθαίνει στο σχολείο. Γελάει όταν τις λέμε δυνατά. Τότε η μαμά φρικάρει κι αρχίζει τα τηλεφωνήματα. Ή κρυφογελά. Ή μας κάνει παρατήρηση. Εγώ χαίρομαι που γελά. Και ξαναλέω τις κακές λέξεις…
Μου αρέσει να βλέπω τους γύρω μου να γελούν. Θέλω όλος ο κόσμος να είναι χαρούμενος.
Θέλω να σας κάνω παρέα. Με πειράζει - μάλλον - όταν εσείς δεν θέλετε.
Μου αρέσει να σας μιλάω ωραία. Πληγώνομαι όταν εσείς με προσβάλετε.
Παρακαλώ μην μ’ έχετε στην «απ’ έξω»! Πάρτε με στην παρέα σας. Νιώθω πολλά! Λέω λίγα!
Δημητράκη! Μπορείτε να ’ρθείτε πάλι από τη Καλαμάτα λίγο γρήγορα; Μένω Γέρακα. Έ, πόσο μακριά είστε;…
Η γιαγιά, για μένα λέει: «Λεπτή, τρυφερή ηλιαχτίδα που χοροπηδά στις καρδιές μας». Ή «Ιρλανδέζικο, ξανθό ξωτικό, παιχνιδιάρικο και πανέξυπνο». Ή «Ένα παιδί που όπου κι αν πάει, φέρνει τη χαρά και το χρυσό φως». Διαλέξτε για μένα όποιο χαρακτηρισμό θέλετε. Πάντως εγώ σας αγαπώ. Όλους!!
(Εμφανίσεις filonas.gr: 371)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου