ΔΥΟ ΦΙΓΟΥΡΕΣ...

Κάποιες φιγούρες με πονούν στο δρόμο. Ο γέρος στη γωνία...Σεμνός, αμίλητος, δεν ζητά...Δεν σε κοιτάει καν...Αν ρίξεις τον οβολό σου, θα πει ένα αχνό «Ευχαριστώ» ή θα κουνήσει προς τα κάτω απαλά μόνο το κεφάλι... 

Άλλη φιγούρα...Η «γιαγιά». Έτσι τη λέω...Λεπτή, όμορφη στα νιάτα της θα ήταν...Σαν κυνηγημένο σπουργίτι...Σαν ανήσυχη τσίχλα...Ένα μικρό γερασμένο πουλάκι...Να είχα Θεέ μου να της έδινα όχι λίγα... Όχι ψίχουλα...Αρκετά...Να στη ριχτεί... Να ξανασάνει. Φωλιά της η εκκλησία... Τρέχει, χώνεται εκεί...Με τα ανήσυχα ματάκια της...Τι να σκέφτεται Θεέ μου...Έχει δυο εγγόνια έμαθα...Όχι τόσο καλά νοητικά...Και χαμογελά σαν κοπελούδα όταν της μιλάς... Σαν κοριτσόπουλο... Η μικρή λεπτούλα γιαγιά... Η «γιαγιούλα»... 

Ο ένας καρτερικά κοιτά τα χέρια του, σκυφτός...Η άλλη τρέχει...Να μαζέψει...Να συλλέξει... Ένα ακούραστο μυρμήγκι. Η σύνταξη φτάνει; Και πες ότι το φαγητό φτάνει και περισσεύει...Πώς βρέθηκε η «γιαγιούλα» μάνα και πατέρας σε δυο μεγάλα αλλά μικρά στο νου εγγόνια; Τι γολγοθά θα περνάει σπίτι της; Τι αντιμετωπίζει; Πώς αντέχει; Τι σκέφτεται για τη ζωή της; Τι λεν οι αναμνήσεις της; Αντέχει η καρδιά της; Αντέχει η ψυχή της; 

Πόσο ντρέπομαι που δεν μπορώ να την ξαλαφρώσω...Όποτε τη συναντώ ντρέπομαι για ό,τι έχει η τσέπη μου... 

Ο ένας μόνος του... Εκείνη έχει να σηκώσει τρεις μοναξιές...Θα αντέξει; Αντέχει; 

Θεέ μου... Δώσ' της δύναμη...Θεέ μου...Τα γηρατειά! Κάνε να έρθουν τρυφερά, υπερήφανα, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά...Αλλά πάλι, εσύ ξέρεις...

(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.330)