ΣΕΡΕΝΑΤΑ Σ’ ΕΝΑΝ ΗΡΩΑ

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟ

Αγαπημένε, σεβαστέ στρατηγέ Νικηταρά, 

Παίρνω το θάρρος να σας γράψω, γιατί ήθελα να σας κάνω γνώστη όλων αυτών που συμβαίνουν στον εσωτερικό κόσμο τον δικό μου, των γύρω μου και έχουν άμεση σχέση με εσάς. 

Στρατηγέ μου. Είμαι δασκάλα πολλά χρόνια τώρα και το μάθημα της ιστορίας ήταν πάντα ώρα μυσταγωγίας για τους εκάστοτε μαθητές μου και μένα. Θέλω να πιστεύω ότι έβαλα ένα λιθαράκι σε αυτό που λέμε ιστορική γνώση και πατριωτική συνείδηση. 

Τότε η τάξη ήταν αμιγώς ελληνική. Σήμερα έχω παιδιά απ’ όλες τις γωνιές της γης και έχω βρει τον τρόπο να λατρέψουν την ιστορία. Συζητάμε με προσοχή για πάρα πολλά θέματα που δεν γράφουν τα βιβλία. Η πείρα μ’ έχει διδάξει τι να προσέχω, τι να εξάρω και τι να αφήνω για αργότερα, όταν οι παιδικές ψυχές ωριμάσουν περισσότερο και μπορέσουν να τα διυλίσουν. 

Σήμερα ήταν άλλη μια καταπληκτική ώρα ιστορίας στην τάξη. Μιλήσαμε για κάποιους ήρωες που δεν έτυχαν του πρέποντος σεβασμού μετά την απελευθέρωση. Είπαμε για ξένες δυνάμεις, για Βαυαρούς, για κόμματα, για συμφέροντα… Ανδρούτσος, Νικηταράς, Μπουμπουλίνα, Μαντώ… Φυσιογνωμίες ξεχωριστές, που όπως τόνισε μια πολύ καλή εκπομπή στη ΝΕΤ «Η μηχανή του χρόνου», η ελεύθερη πατρίδα, «αγνωμονούσα» τους πότισε φαρμάκι, αντί της δόξας και του σεβασμού που τους έπρεπε. Κι ανάμεσά τους, εσείς στρατηγέ μου. 

Ένας αητός στα νιάτα σας. Ελάφι στο τρέξιμο, σμιλεμένο, γερό κορμί, μάτι γερακιού και χίλια κοντάρια αγνότητας και τιμιότητας η καρδιά σας. 

Ποτέ δεν πήρατε λάφυρα και στα Δερβενάκια, θριαμβεύσατε! Τέσσερα σπαθιά σπάσατε πολεμώντας σαν άγγελος εκδικητής, σαν άγγελος της αποκάλυψης. Και το τελευταίο γιαταγάνι χρειάσθηκε ιατρική επέμβαση για να βγει από το χέρι σας, εξ ού και το «Τουρκοφάγος». Στη μάχη, όποτε κουραζόσαστε, εμψυχωνόσαστε μόνος σας, φωνάζοντας στον εαυτό σας: «Άιντε Νικηταρά! Αγιάντα! Τούρκους σφάζουμε!» 

Ο θαυμασμός σας για τον Κολοκοτρώνη μεγάλος. Αξιωθήκατε να δείτε ελεύθερη την αγαπημένη μας πατρίδα, για την οποία παλέψατε με όλο σας το είναι. Η ανταμοιβή σας; Μηδενική. Βλέπετε, ήσασταν με την μερίδα του Κολοκοτρώνη. Μπήκατε φυλακή… Ξαναμπήκατε. Την δεύτερη φορά όμως, τα πράγματα έγιναν φρικιαστικά. Οι δειλοί, οι προδότες, οι επαίσχυντοι, οι πουλημένοι έρχονταν στο στενό, ανήλιαγο, υγρό κελί σας και σας κτυπούσαν ανελέητα με τον υποκόπανο των όπλων τους. 

Σας βασάνισαν φρικτά… «Γυναίκα, βαριές οι κοντακιές» είπατε βαριανασαίνοντας στην δύστυχη σύζυγό σας όταν ήρθε να σας επισκεφθεί. Έντρομη είδε ένα τσακισμένο κυπαρίσσι να πονάει φρικτά, καταματωμένο, μισότυφλο…. Ναι, γιατί είχατε διαβήτη και δεν το ξέρατε. Χιλιοπαρακάλεσε η δύστυχη να σας δει γιατρός, ο οποίος όμως απεφάνθη ότι είστε μια χαρά και δεν έχετε τίποτε… 

Όταν βγήκατε από την φυλακή, η θεϊκιά, αδάμαστη ψυχή σας ήταν αυτή που σας βοήθησε να βγείτε όρθιος. Όμως το χιλιοταλαιπωρημένο σας κορμί, το βασανισμένο σας πρόσωπο, τα θολά τώρα, πρώην γερακίσια μάτια σας, εκείνη η λερή περήφανη φουστανέλα, η γεμάτη από το πολύτιμο αίμα σας, καθώς κι εκείνο το άλλοτε λευκό πουκάμισο, το καταματωμένο τώρα, έκαναν να σαλέψουν τα λογικά της πολυαγαπημένης κορούλας σας που σας είχε τρομερή αδυναμία και, φωνάζοντας σπαραχτικά: «Τι ωραία που σου πάνε τα κόκκινα πατέρα!» πέρασε στο ομιχλώδες βασίλειο της τρέλας… 

Πώς να μη σαλέψει ο νους; Σε έβλεπε καβαλάρη αγέρωχο να ορμάς στον εχθρό. Ήξερε την απίστευτη τιμιότητά σου. Και αντί να υψώσουν σε βάθρο τον ήρωα πατέρα, τον κομμάτιασαν ανελέητα. 

Πώς να μην τρελαθεί η έρμη; Πώς άντεξες στρατηγέ μου όταν αντί για σύνταξη σου έδωσαν μια θέση στην εκκλησία να ζητιανεύεις; Και όχι και την καλύτερη… Κάπου απόμερα, ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ζητιάνος με την βούλα του κράτους… Ποιο ανίερο, ανθρώπινο τέρας υπέγραψε τέτοια άδεια; 

Κι εσύ πήγες στρατηγέ… Δυο φορές την εβδομάδα άπλωνες το χέρι σου στους περαστικούς. Μια μέρα σε αναγνώρισε ένας ξένος. Έκπληκτος σε πλησίασε: 

- Στρατηγέ μου, εσείς; Πώς εδώ; Τι συμβαίνει; 

Όμως εσύ στρατηγέ μου, δεν μίλησες επικριτικά για το κράτος σου που για το καλό ευχαριστώ σε κατέστησε επαίτη. Δεν παραπονέθηκες καν. Τέτοιο αδαμάντινο χαρακτήρα είχες. 

Φεύγοντας ο ξένος άφησε επίτηδες να του πέσει ένα πουγκί, με χρυσά φλουριά… Όμως εσύ πάλι δεν τα κράτησες. Με το θολό σου βλέμμα είδες το πουγκί, το ψηλάφισες … Κατάλαβες… Και φώναξες: 

- Κύριε! Περιμένετε! Κάτι σας έπεσε! Και απ’ ό,τι μπορώ να καταλάβω, περιέχει χρυσά νομίσματα! Ορίστε! Πάρτε τα! 

Τέτοιος ήσουν! Θησαυρός… Άντρας σωστός που ουδέποτε ζήτησε ρουσφέτι και ουδέποτε δέχτηκε μπαξίσι από πουθενά. Ακόμα κι όταν σου χάρισαν το χρυσοποίκιλτο σπαθί τότε στα Δερβενάκια, μετά την μάχη, εσύ είπες να πουληθεί για τον αγώνα. 

Ευτυχώς που η καλή γυναίκα σου έβρισκε λίγη χαρά κάνοντας παρέα με την Δόμνα Βισβίζη, την υπέροχη εκείνη καπετάνισσα που για χάρη του πανέμορφου γιου της, ο Βίκτωρ Ουγκό έγραψε το ποίημα: «Το Ελληνόπουλο» που τόσο αριστουργηματικά το μετέφρασε ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. 

Η Δόμνα Βισβίζη… Άλλη μια συγκλονιστική μορφή του Αγώνα που έζησε κι αυτή τα δώρα της αγνωμοσύνης. 

Όταν ήρθε το τέλος, ζήτησες αθάνατε στρατηγέ μας να θαφτείς δίπλα στον τάφο του θείου σου, του Κολοκοτρώνη. Και έτσι έγινε. 

Πέρασαν τα χρόνια. Δεν έμεινε κανένας από την οικογένειά σου, με αποτέλεσμα να μην ενδιαφερθεί κανείς για τον τάφο σου. Και έτσι, αντί εκεί που θάφτηκες να θεωρηθεί από το επίσημο κράτος περιοχή ιερή και να σου στήσουν ανδριάντα, ο χώρος χάθηκε. 

Σήμερα δεν γνωρίζουμε πού βρίσκονται τα άγια κόκαλά σου… Όμως μη στεναχωριέσαι καπετάνιο μου. Τι έλεγε ο Περικλής; «Ανδρός επιφανούς, πάσα γη τάφος». Έτσι και για σένα Νικηταρά. Όπου και να βρίσκεσαι θαμμένος, «πάσα γή, πατρίς εστί», ιδίως για έναν ήρωα σαν κι εσένα. 

Πρόσεξες κάτι στρατηγέ μου; Ξεκίνησα με τον πληθυντικό και κατέληξα να σου μιλώ στον ενικό, γιατί τελικά διαπίστωσα ότι για μένα είσαι ένας πολύ ξεχωριστός συγγενής! Μας ενώνει το Ελληνικό αίμα. Θερμά σ’ ευχαριστώ για όσα έκανες για εμάς… Έχω και κάτι ωραίο να σου αναφέρω… 

Στην τάξη, είπα στα παιδιά μου μεταξύ των άλλων, ότι το να μιλάμε για τους ήρωες που πέθαναν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι, είναι ένα μνημόσυνο… Και όσοι είναι Ελληνόπουλα να είναι υπερήφανα για την ιστορία τους. Και όσα είναι από την Μολδαβία, Αλβανία, Ταϋλάνδη, να είναι υπερήφανα που αυτή η χώρα στην οποία ήρθαν για ένα καλύτερο αύριο και τα φιλοξενεί, έχει τέτοια υπέροχη ιστορία! Δάκρυσαν τα παιδιά μαθαίνοντας για τους ήρωες. Δάκρυσα κι εγώ, μπούκωσε η φωνή μου από την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε. 

Και είπαμε: Μπορεί να πέρασε ανείπωτα βασανιστήρια ο Νικηταράς, όμως σαν άλλος Σωκράτης, δεν πρόδωσε ποτέ την πατρίδα του, δεν παραπονέθηκε ποτέ γι’ αυτήν. Ίσως, γιατί γνώριζε ότι πατρίδα δεν είναι οι εκάστοτε ανάξιοι κυβερνώντες: Βαυαροί, αγγλοφέρνοντες, γαλλοκρατούμενοι, ρωσοπροσκείμενοι. Αυτοί είναι ανθρωπάρια που μπορεί να έχουν την δύναμη να βασανίσουν, δεν έχουν όμως την δύναμη να αλλάξουν την ιστορία, ούτε να σβήσουν τα κατορθώματα των ηρώων. Η ζωή και τα έργα των μεγάλων ανδρών και γυναικών παραδίδονται στους μεταγενέστερους και σήμερα εμείς ελεύθεροι μπορούμε να ρίξουμε ευθύνες στους αναίσχυντους και να υμνήσουμε τους άξιους. 

- Ίσως παιδιά μου – είπα – εκεί που είναι τα οστά του Νικηταρά να ανθίζει μια μυρωδάτη, πολύκαρπη αμυγδαλιά ή να φυτρώνουν κόκκινες, λυγερές παπαρούνες. Ο στρατηγός δεν θα κοιτάξει τον απλό του τάφο, θα κοιτάξει ότι τον σκεπάζει χώμα ελεύθερο, ελληνικό, για το οποίο αγωνίστηκε τόσο και το οποίο τόσο αγάπησε. 

Και το καλύτερο παιδιά μου ξέρετε ποιο είναι; Σήμερα 27 Μαρτίου του 2011, μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα, μια δασκάλα μιλεί για Αυτόν στα είκοσι δύο της παιδιά που την ακούνε με τόση προσοχή και συγκίνηση μεγάλη. Ίσως μας βλέπει από το παράθυρό μας και ψιθυρίζει χαμογελώντας στον θείο του τον Κολοκοτρώνη: 

«Να, Θοδωρή, βλέπεις; 180 χρόνια μετά, μιλούν για μας… Είδες τι ωραία σχολική γιορτή έπαιξαν στις 24 του Μάρτη; Α, Θοδωρή! Χαλάλι τα βασανιστήρια. Εγώ όταν πολεμούσα γι’ αυτήν την πατρίδα αγωνιζόμουνα! Θυμάσαι τις κουβέντες μας; Πατρίδα είναι το αγιασμένο χώμα της Ελλάδας, ο ουρανός της, οι άνθρωποι της, ο απλός λαός της, οι δάσκαλοι της, τα παιδιά της… Να… Σαν κι αυτά τα είκοσι δύο παιδιά Θοδωρή, που στέκονται δακρυσμένα στα θρανία τους κοιτάζοντας μια την δασκάλα τους και μια τα πορτραίτα μας που έχουν στεφανώσει τον πίνακα… Λοιπόν Καπετάνιο μου, αν ξαναγιεννιόμουνα, το ίδιο θα έκανα! Αρκεί να βλέπω τη σημαία μας να κυματίζει ελεύθερη στις αυλές των σχολείων… Το ωραιότερο δώρο Θοδωρή είναι τούτο: Εικοσιδύο παιδιά να δακρύζουν για την αφεντιά μου! Αυτή είναι η δικαίωση που πάντα επιζητούσα. Να γίνω άγαλμα στις καρδιές των παιδιών, των αυριανών, φωτισμένων, μορφωμένων ελεύθερων Ελλήνων»!... 

Τα τελευταία μου λόγια στρατηγέ τα έπνιξαν τα αυθόρμητα, παρατεταμένα χειροκροτήματα των μαθητών μου της ΣΤ΄ τάξης. Και το πιο συγκινητικό, τα περισσότερα κοιτούσαν δακρυσμένα προς το παράθυρο, λες και σ’ έψαχναν να σε βρουν μες στις ηλιαχτίδες πίσω από το τζάμι, περήφανο, λεβέντη, Τουρκοφάγο, όπως είναι η εικόνα σου πάνω στον πίνακά μας!... 

Στρατηγέ Νικηταρά, 

Πες το και στους άλλους εκεί ψηλά στον ουρανό: Δεν σας ξεχνάμε. Σας ευχαριστούμε που υπήρξατε, γιατί έτσι υπάρχουμε κι εμείς, έτσι συνεχίζει να υπάρχει το ελληνικό γένος! 

Αιωνία σας η μνήμη! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει. Όπου κι αν είναι αυτό. Έτσι κι αλλιώς, εμείς σας κουβαλάμε πάντα μέσα μας, μαζί μας: στην καρδιά μας, στην ψυχή μας, στο είναι μας, στο αίμα μας. Γι’ αυτό και για μας, είστε πάντα ΖΩΝΤΑΝΟΙ! 

Π.Β. 

Υ.Γ.: Στρατηγέ μου, ο άντρας της δεύτερης κόρης μου είναι από την Καμάρα, ένα χωριό κοντά στο Λεοντάρι. Όλοι εκεί, είναι υπερήφανοι που είναι συντοπίτες σας. Ο Παναγιώτης μάλιστα – έτσι λένε τον γαμπρό μου - με υπερηφάνεια φορεί την ελληνική φουστανέλα στα «Νικητάρεια», γιορτή προς τιμή σου που γίνονται στα Τουρκολέγκα. Έχει μάλλον μακριά μαλλιά και με το φέσι είναι συγκλονιστικός! Μιλά για σένα και δακρύζει. Και οι μαθητές, όπως ο Νίκος από την Κρήτη, η Θένια από την Ήπειρο, ο Σέρτζιος από τα Τίρανα και ο Κωνσταντίνος από την Ταϋλάνδη, μιλούν για σας πια και δακρύζουν… Γιατί στρατηγέ μου, διδάξατε σε όλον τον κόσμο ότι: το να πεθαίνεις για την Λευτεριά της Πατρίδος σου, είναι το ύψιστο καθήκον και ο τιμιότερος θάνατος. Η ζωή όλων σας, το έργο σας, οι θυσίες σας, έγιναν φωτεινό παράδειγμα ανδρείας για όλους τους λαούς της γης, για όλες τις φυλές του κόσμου! Σας ευχαριστούμε με όλη μας την καρδιά, για την υπέρτατη φωτοδότρα θυσία σας!

Με απέραντη τιμή 

Πολυάνθη Κωνσταντίνου, Κεφαλλονίτισσα

(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.805)

----------------------------------------------------------------------------------------------------

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!!!! 201 χρόνια μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης, η επιθυμία του μεγάλου μας ΝΙΚΗΤΑΡΑ, να ταφεί δίπλα στον θείο του ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ, τον ΓΕΡΟ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ, έγινε πραγματικότητα!!!!! Δηλαδή: Με πρωτοβουλία του Βατραχανθρώπου του Λιμενικού Σώματος εν αποστρατεία ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ, λαξεύτηκε η προτομή του αξέχαστου ήρωα Νικηταρά, δίπλα στον τάφο του θείου του, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Την όλη ιδέα αγκάλιασε ο Δήμος Αθηναίων και ο γλύπτης ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΣΣΗΣ,  α φ ι λ ο κ ε ρ δ ώ ς  φιλοτέχνησε την προτομή του ήρωα. Η δωρεά έγινε από την οικογένεια ΒΑΝΤΟΛΑ. Έτσι, δίπλα στον τάφο του Γέρου του Μοριά, στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών, τοποθετήθηκε το κενοτάφιο του Νικηταρά του Τουρκοφάγου, με την θαυμάσια προτομή του!!! Την Τετάρτη 23 Μαρτίου 2022 έγινε η συγκινητική τελετή των αποκαλυπτηρίων. Ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ, στους ξεχωριστούς συμπατριώτες μας που διόρθωσαν ένα αδικαιολόγητο ιστορικό λάθος, μια ανεπίτρεπτη ιστορική παράλειψη...

 

ΣΤΡΑΤΗΓΕ ΜΟΥ!!!! ΣΤΡΑΤΗΓΕ ΜΑΣ, ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΠΟΥΛΕ, αθάνατε ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΕ, εγώ η απλή δασκάλα, μπορώ να σου πω ανακουφισμένη, ότι έστω και μετά 201 χρόνια, η τελευταία σου ιερή επιθυμία,  π ρ α γ μ α τ ο π ο ι ή θ η κ ε!!!! Κι εμείς δεν θα ξαναπούμε ντροπιασμένοι ότι ο μεγάλος μας ήρωας δεν έχει καν τάφο... Επιτέλους!!!!! Αποδόθηκε δικαιοσύνη!!!!Τώρα θα σε επισκεπτόμαστε γεμάτοι ανείπωτα συναισθήματα ευγνωμοσύνης και απύθμενου σεβασμού... Θα σε βρίσκουμε εκεί που ήθελες πάντα: Δ ί π λ α  στον αρχιστράτηγο της νίκης, θείο σου, Θοδωρή Κολοκοτρώνη!!! Θα σκύβουμε ευλαβικά το γόνυ μπρος στο θεόρατο ηθικό ανάστημά σας αιώνια ευγνώμονες για τα όσα τρανά σάς οφείλουμε!!! Η Λευτεριά μας, η ύπαρξή μας ως έθνος, μέγα κατόρθωμα δικό σας!!! Δικό σας καθώς και των χιλιάδων Ελλήνων που πότισαν τούτη την γη με το αίμα τους και την στόλισαν με τον θεϊκό ηρωισμό τους και τις ατέλειωτες θυσίες τους. Κι εσείς, οι δυο ημίθεοι, θα στέκεστε αγέρωχοι, σιμά ο ένας με τον άλλον και θα θυμίζετε σε εμάς τον λαό σας αλλά και σε όλον τον ντουνιά, πως  μ ό ν ο ν  με της καρδιάς το αίμα κερδίζεται η λευτεριά, έχοντας πάντοτε γραμμένο στην ψυχή μας, την υποχρέωση να κρατήσουμε την σημαία μας  π ά ν τ α  ψηλά, για να κυματίζει  ε λ ε ύ θ ε ρ η  μέσα στο διάβα των αιώνων.... Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ!!!!!!