Κάποιοι ξανάρχισαν να συζητούν για έσχατη απλοποίηση
της ελληνικής γλώσσας και ξεχνούν συνεχώς ότι είμαστε
οι φορείς της αρχαιότερης, ζωντανής γλώσσας του κόσμου.
Σ΄αυτήν την γεμάτη παράνοια πρόκληση
παραθέτουμε επιχειρήματα, σκέψεις και γεγονότα.
Ένα μεγάλο θέμα στην ιστορία μιας γλώσσας είναι το πώς πρέπει να γράφονται οι λέξεις της…
Εμείς οι Έλληνες έχουμε μια πανάρχαιη γλώσσα που έχει αποτελέσει τη βάση για τον εμπλουτισμό άλλων γλωσσών. Δεν έτυχε όμως πάντα της μεταχείρισης που της έπρεπε. Το 1982 (11/1/1982) όταν κόντευαν μεσάνυχτα, στη Βουλή των Ελλήνων που είχε ολοκληρωθεί η συζήτηση, προτάθηκε αιφνίδια το μονοτονικό επί Υπουργού Παιδείας κ. Ελ. Βερυβάκη.
Επεβλήθει χωρίς προηγουμένως να έχουν ερωτηθεί ούτε η Ακαδημία Αθηνών, ούτε τα Πανεπιστήμια και κυρίως οι Φιλοσοφικές Σχολές της χώρας, ούτε οι Εταιρείες των Συγγραφέων. Ο τότε γενικός γραμματέας της Ακαδημίας κ. Θεοδωρακόπουλος, είχε τονίσει: « Οι γλωσσικοί νομοθέτες δεν έχουν καμία αρμοδιότητα να ανακόπτουν την εξέλιξη του γλωσσικού μας πολιτισμού».
Η τροπολογία ψηφίστηκε όχι από περισσότερους από 30 βουλευτές και ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος («Έθνος» 8/5/1990) γράφει: «ό,τι λοιπόν έπλασαν αιώνες, στις 2 μετά τα μεσάνυχτα το εγκρέμισαν 30 περίπου βουλευτές… σκανδαλώδης, επιπόλαιη πράξη, αντεθνικής βαρύτητας…».
Ο αείμνηστος Παν. Κανελλόπουλος έγραψε ότι δεν ήταν παρών στη συνεδρίαση, γιατί κανένας δεν εγνώριζε ότι η κυβέρνηση θα εισήγαγε αιφνιδίως, προσκολλημένο σε άλλο νόμο, τέτοιο μέγιστο εθνικό θέμα για συζήτηση…
Δυστυχώς, καμία γλώσσα αρχαία που φυσιολογικά εξελίσσεται μέσα στους αιώνες, δεν εφάρμοσε εκπτώσεις στις ιστορικές αξίες. Αντίθετα, αρνούνται να υποταγούν σε κριτήρια χρησιμοθηρικά.
Όταν στη Γαλλία δέχθηκαν να γίνουν κάποιες ελαφρές αλλαγές στη γλώσσα, μετά από συζητήσεις 100 και πάνω ετών, ήρθε η Γαλλική Ακαδημία που είναι ο νόμιμος φρουρός της γλώσσας του λαού και τις απέκρουσε.
Οι Έλληνες Συγγραφείς με διακήρυξή τους είχαν τονίσει ότι: «Οι λέξεις όπως μας τις παρέδωσαν οι πατέρες μας, γράφονται έτσι επί 2000 χρόνια και έχουν αποκρυσταλλώσει παράδοση αξιοσέβαστη ακόμη και από τους ξένους».
Και κατέληξαν:
«Δεν δεχόμαστε οποιαδήποτε αλλαγή στην γραφή των λέξεων της γλώσσας μας και …».
Υπέγραψαν τότε 48 – 50 συγγραφείς, μεγάλα ονόματα του χώρου, όπως: Τάσος Αθανασιάδης, Τάκης Βαρβιτσιώτης, Νικηφόρος Βρεττάκος, Πέτρος Γλέζος, Διαλεχτή Ζευγώλη – Γλέζου, Λιλή Ζωγράφου, Ιουλία Ιατρίδη, Μελισσάνθη, Δημήτριος Μυράτ, Λένα Παππά, Αλέξης Σολομός, Ιωάννα Τσάτσου κ.α. αξιολογότατοι συγγραφείς.
Ο Οδυσσέας Ελύτης εδήλωσε: «Είμαι υπέρ του παλαιού συστήματος, εναντίον του μονοτονικού και υπέρ της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών. Είναι η βάση για να ξέρεις την ετυμολογία των λέξεων. Η σημερινή κακοποίηση των λέξεων με ενοχλεί και αισθητικά. Θέλω να δω γραμμένο «καφενείον» και ας μην το προφέρουμε το «ν». Τώρα όλες οι λέξεις έχουν μία «τρύπα».
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος μεταξύ άλλων, υπογράμμισε: «Παραγνωρίστηκαν οι λόγοι που επέβαλαν στους Αλεξανδρινούς χρόνους την καθιέρωση των τόνων. Πολλές φορές τα γραπτά μου δεν διαβάζονται σωστά, όταν τυπώνονται στο μονοτονικό. Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον θα επανεξετασθεί το θέμα…»
Ο Κορνήλιος Κοστοριάδης τόνιζε:
«Δεν υπήρχαν οι τόνοι στα αρχαία Ελληνικά, διότι απλούστατα υπήρχαν μέσα στις λέξεις. Όταν όμως ομιλήθη η ελληνική από ξένους, οι τόνοι έγιναν απαραίτητοι. Δυστυχώς κάποιοι σήμερα δεν γνωρίζουν αυτό που γνώριζε η κόρη μου στα τρία της χρόνια. Μάθαινε μια λέξη και μετά έψαχνε για τις συγγενείς της. Αυτό είναι γλώσσα. Ένα πλέγμα όπου οι λέξεις παράγονται, κυλάνε, γλιστράνε η μία από την άλλη, μια οργανική ενότητα από την οποίαν δεν μπορείς να βγάλεις ή να κολλήσεις πράγματα. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας που φέρνει στην καταστροφή της συνέχειας».
Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου ελληνισμού…».
Ο κ. Β. Κωνσταντίνου, έγραφε στις «Επιφυλλίδες» της Εφημερίδας ΕΣΤΙΑΣ (21/5/1997).
«……..Η μανία των γλωσσικών μεταρρυθμίσεων αποτελεί ελληνικό, κυρίως, φαινόμενο…Ουδεμίαν αξία λόγου μεταβολή και απλοποίησιν έχει υποστεί από αιώνων η ορθογραφία της Αγγλικής, της Αραβικής, της Γαλλικής, της Ισπανικής, της Ρωσικής και της Ουγγρικής γλώσσας.
Η Αγγλική ορθογραφία έχει χαρακτηριστεί ως η πλέον ανώμαλη, χαώδης κατόπιν δε η Γαλλική, κυρίως λόγω των συχνών και πολλών ομόηχών της.
Κύριοι, υπάρχουν ορισμένες αξίες, μεταξύ δε αυτών και η γλώσσα, οι οποίες είναι υπεράνω οικονομικής αποτιμήσεως…»
Το θέμα του μονοτονικού υπάρχει ως τα σήμερα. Το αίτημα του αιώνα για την γλώσσα μας, υπήρξε ένα και μόνο: η αναγνώριση της δημοτικής, της γλώσσας του Εθνικού μας ύμνου. Αυτό ήταν το αίτημα και όχι το μονοτονικό.
Ο εμπνευστής της αμφιλεγόμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1975 ο Γ. Ράλλης δήλωνε ότι ο σκοπός του ήταν η επισημοποίηση της δημοτικής και όχι του μονοτονικού, το οποίο επεβλήθη πιθανώς, για λόγους οικονομίας των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων.
Να μην ξεχνάμε ότι, οι τόνοι αποτελούν συμπυκνωμένες ιστορικές πληροφορίες για την ορθή χρήσης της γλώσσας, γι’ αυτό υπάρχουν και σε άλλες γλώσσες π.χ. Γαλλική ή Ισπανική.
Ας θυμηθούμε ότι η δασεία δηλώνει την μετατροπή του ταυ σε θήτα, π.χ. καθ’ εκάστην ή καθημερινά. Στις λατινικές γλώσσες οι λέξεις που παίρνουν δασεία, μεταφράζονται σε λέξεις που αρχίζουν με Η π.χ. Helen (Ελένη) κ.α. …
Ο μεγάλος μας Ελύτης έλεγε:
«Οι τόνοι είναι μικρά συννεφάκια στον αιθέρα της γλωσσικής μας σύγχυσης».
Στις τάξεις τα παιδιά σήμερα δυσκολεύονται να διαβάσουν σωστά προτάσεις όπως οι παρακάτω: «Ο πατέρας μας είπε την ακόλουθη ιστορία».
Τι διαβάζουν; Ο δικός μας πατέρας; (ο πατέρας μας;) ή Ο πατέρας είπε σε εμάς (Ο πατέρας μας είπε). Επίσης: Όπως απήντησε σε σχετική ερώτηση ο κ. Μπαμπινιώτης, «Στην αιτιατική του αρσενικού, καλόν είναι να μπαίνει το ν».
Μέχρι τώρα διδάσκαμε ότι λέμε: τον ή την, μόνον εάν η επόμενη λέξη αρχίζει από: κ, π, τ, γκ, μπ, ντ, τσ, τζ, ψ, ξ φωνήεντα και συνδυασμούς.
Έτσι λέγαμε:
το βαρκάρη,
το γεωργό,
το θηριοδαμαστή
Αυτά βέβαια είναι αρσενικά, αλλά σύμφωνα με τον κανόνα της μεταρρύθμισης, δεν έπρεπε να μπει ν, οπότε τα παιδάκια – ιδίως όσα έρχονται από άλλες χώρες με πρόβλημα ανάγνωσης και τελευταία είναι πολλά σε κάθε τάξη – αναγνωρίζουν: το βαρκάρη: ουδέτερο – Λάθος φυσικά… Πολύ σωστά λοιπόν ο κ. Μπαμπινιώτης απήντησε: «Καλό να μπαίνει το ν στην αιτιατική των αρσενικών…».
Δεν ηχεί καλύτερα στα αυτιά μας και δεν είναι σωστότερο: τον βαρκάρη, τον γεωργό;…
Κάποιοι εκπαιδευτικοί τολμούσαν και το έλεγαν στην τάξη τους, γιατί τελικά «τρύπες» είναι η έλλειψη του ν όπως είχε τονίσει και ο μεγάλος μας Ελύτης.
Επάνω στα μεγάλα Δημόσια κτήρια – τουλάχιστον εκεί – θα έπρεπε να υπάρχει το όνομα ολόκληρο «ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟΝ», «ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ» και όχι ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ και ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ…
Για κάποιους, η έγνοια για την ελληνική γλώσσα είναι κάτι, το πολύ πολύ σημαντικό. Ίσως γιατί ξέρουν ότι λαός χωρίς σεβασμό στη γλώσσα του, παύει να υφίσταται, να υπάρχει…
Ελπίζουμε ότι αυτοί οι κάποιοι είναι πάρα πολλοί, τόσοι ώστε να αγωνισθούν και να μην αφήσουν ποτέ αυτή την, τρισχιλιάχρονης ιστορίας, γλώσσα μας να ταλαιπωρηθεί άλλο πια…..
Σ.Σ. Πληροφορίες από το έργο της σημαντικότατης, εξαιρέτου φιλολόγου, κας Α. Τ. Ευσταθίου.
(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.393)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου