Χθες έζησα ένα γεγονός που με γέμισε με ένα σωρό συναισθήματα.
Ήταν 3:00 το μεσημέρι και κατέβαινα να πάω στον πεζόδρομο να συναντήσω την πρώτη μου κόρη, τον εγγονό μου και τον γαμπρό μου.
Χαιρέτησα τον κυρ Αντώνη που έχει τα ψιλικά κάτω απ’ την πολυκατοικία μας. Πρόκειται για ένα τρυφερό πατέρα και σεμνό βιοπαλαιστή με καλή καρδιά.
Τον είδα αγχωμένο και μου έδειξε ψηλά. Πάνω ψηλά, στα καλώδια της Δ.Ε.Η, σπαρταρούσε κρεμασμένο ανάποδα ένα περιστέρι.
«Είναι από ώρες έτσι. Δεν θα αντέξει. Θα ψοφήσει. Πήρα την φιλοζωική εταιρία, αλλά δεν μπορούν να έρθουν…»
Πάγωσα…Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφευγα και το περιστέρι θα παρέμενε κρεμασμένο…
Τηλεφώνησα στον άντρα της κόρης μου που ήρθε τρέχοντας και πήρε την πυροσβεστική. Η απάντηση ήταν αρνητική. Πήρε το 100. Το ίδιο. Το τηλέφωνο της Δ.Ε.Η δεν απαντούσε.
Τι θα γινόταν; Τότε ο κυρ Αντώνης μας έδειξε μια κατασκευή δικής του επινόησης. Απογοητευμένος το πρωί από την απάντηση της φιλοζωικής, είχε σκεφτεί και είχε ενώσει με μονωτική ταινία δύο τεράστια κοντάρια.
Ο Λευτέρης τα σήκωσε αλλά λύγισαν από το ίδιο τους το βάρος.
Εκείνη την ώρα πλησίασε ένας νεαρός Σέρβος παντρεμένος απ’ τα μικράτα του, πατέρας ενός 7μηνου κοριτσιού.
Προσπάθησε και ο ίδιος χωρίς επιτυχία.
Το καλώδιο της Δ.Ε.Η απέχει πολύ από τις παράπλευρες πολυκατοικίες, άρα πρόσβαση από κάποιο μπαλκόνι αποκλειόταν.
Όσο για σκάλα, τόσο ψηλή δεν είχε κανείς…
Τότε ο κυρ Αντώνης είπε ότι το πουλάκι πρέπει να ’χει μπλεχτεί σε κάποια κλωστή.
Πόσες φορές βλέπουμε σχοινιά λεπτά ή κλωστές να κρέμονται από τα καλώδια της Δ.Ε.Η.; Να ήταν αυτή η αιτία; Ποιος ξέρει; Εκτός και αν κάποιος διεστραμμένος εγκέφαλος είχε πιάσει το περιστέρι, έδεσε τα ποδαράκια του, αυτό κάπως ξέφυγε, πέταξε, μπλέχτηκε και κρεμάστηκε…
Ο κυρ Αντώνης έφερε ένα μικρό ξυράφι, λίγο μεγαλύτερο από αυτό που έχει μια ξύστρα. Το κόλλησαν στην κορυφή της τεράστιας κατασκευής και ο Χρήστος, ο Σέρβος, στάθηκε στη μέση του δρόμου και ύψωσε τα κοντάρια.
Ο Λευτέρης βγήκε εμπρός του για να ειδοποιεί τα αυτοκίνητα.
Το κοντάρι λύγισε μια, λύγισε δυο και ξαφνικά…
Θεέ μου! Μια κραυγή χαράς βγήκε από τα στόματά μας. Ο Χρήστος το πέτυχε! Έκοψε την κλωστή και το πουλί τρομαγμένο κύλησε κάτω από ένα αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιό μας.
Ο Λευτέρης άφησε τα αυτοκίνητα που είχαν σταματήσει να περάσουν και στην παρέα προστέθηκε ένας διερχόμενος νεαρός Αλβανός.
«Είναι ζαλισμένο το περιστέρι. Πρέπει να το πιάσουμε, να δούμε αν είναι καλά».
Ο κυρ Αντώνης μ’ ένα κλαρί το έσπρωξε προς το μέρος μας και ο Αλβανός το άρπαξε με επιδεξιότητα στα χέρια του.
Το κράτησε τρυφερά και μας έδειξε τα ποδαράκια του. Ήταν μπλεγμένα σε μια γερή κλωστή.
Ο Χρήστος, ο Σέρβος, το πήρε και με το ίδιο ξυράφι προσπάθησε να κόψει τις κλωστές, αλλά δυσκολευόταν. Ο Λευτέρης τον βοήθησε. Άρχισε να κόβει κομματάκι-κομματάκι την γκρίζα κλωστή, προσέχοντας να μην τραυματίσει τα ποδαράκια του περιστεριού.
Το ένα ποδαράκι ελευθερώθηκε σχετικά εύκολα. Στο άλλο όμως δυσκολεύτηκε. Η κλωστή είχε μπει βαθιά μέσα στις πτυχές που σχηματίζονται στα δάχτυλα του περιστεριού.
Το καημένο… Καθόταν ακίνητο στη χούφτα του Χρήστου, όσο ο Λευτέρης με λεπτεπίλεπτες κινήσεις έκοβε χιλιοστό, χιλιοστό την κλωστή.
Κάποια στιγμή ελευθέρωσε ο Λευτέρης και το δεύτερο ποδαράκι.
Ο νεαρός Αλβανός έφερε από τον κυρ Αντώνη νερό σ’ ένα κουπάκι και του έδωσε να πιει. Μετά του έβρεξε τα ποδαράκια του που σε κάποιο σημείο είχαν ματώσει.
Οι περίεργοι που είχαν μαζευτεί έφυγαν ανακουφισμένοι.
Ο νεαρός Αλβανός είπε στον Χρήστο να δώσει στο πουλάκι λίγο ψωμάκι να φάει και έφυγε για τη δουλειά του.
Ο Λευτέρης μου έδωσε ραντεβού στον πεζόδρομο που μας περίμεναν η Ελπίδα και το εγγονάκι μου.
Ο Χρήστος πήρε το περιστέρι, θα το άφηνε στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας μας, που βγάζει το ισόγειο μικρό διαμέρισμά του. Θα ξεκουραζόταν και όταν ένιωθε ήρεμο και δυνατό θα πετούσε ψηλά στα ουράνια.
Ο κυρ Αντώνης που αγωνίστηκε ώρες για να εφεύρει την πατέντα που έπαιξε πρωταρχικό ρόλο στη σωτηρία του περιστεριού, μάζεψε προσεχτικά την σωτήρια κατασκευή του, για να μην χτυπήσει κανείς.
Και εγώ πήγα να συναντήσω τα παιδιά μου. Δεν θα σταθώ στο ποιος ή πώς δέθηκε το πουλάκι. Άλλη φορά. Θα σταθώ στην υπέροχη συνεργασία κάποιων ανθρώπων από άλλες χώρες και διαφορετικής ηλικίας άτομα…
Δύο Έλληνες.
Ένας Σέρβος.
Ένας Αλβανός.
Ένωσαν τις δυνάμεις τους για να σωθεί ένα φτωχό πλασματάκι, τόσο ανάξιο λόγου, που κάποιες υπηρεσίες το θεώρησαν ανόητο να συντρέξουν προς βοήθεια.
Δεν πειράζει Κύριοι. Όσο υπάρχει ανθρωπιά που δεν ζυγίζει την αξία ενός πλάσματος ανάλογα με το είδος του, μπορούμε να ελπίζουμε.
Όπως χτες.
Βρέθηκαν τρεις νεαροί από διαφορετικές χώρες και ένας μεσήλικας, μικροέμπορας που οι καρδιές τους μιλούσαν στο ίδιο μήκος και πλάτος. Στο μήκος δύο λέξεων:
Α γ ά π η
κ α ι
Σ υ μ π ό ν ι α
Α γ ά π η ς
κ α ι τ η ς
Σ υ μ π ό ν ι α ς
Η ελπίδα τραγουδούσε στην δικιά μου καρδιά.
Ναι, υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά κακά γύρω μας.
Μα υπάρχουν και κάποια καλά που έστω και λίγα και αφανή, έχουν την δύναμη να ομορφαίνουν την μέρα σου και να σου σιγοτραγουδούν ότι:
«Η ανθρωπιά δεν πέθανε…Ζει…Έστω κι αν είναι αθόρυβη…Υπάρχει σ’ όλα τα πλάτη της γης, γι’ αυτό και κι εσύ πρέπει Να Ελπίζεις»…
(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.110)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου