ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΖΩΟΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ…

Με την βοήθεια των δασκάλων…

Τα τελευταία χρόνια, τα μαθητικά βιβλία έχουν αρκετές αναφορές στα ζώα. Όχι όσες θα έπρεπε αλλά υπάρχουν αρκετές νύξεις και αιχμές σε αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα.

Πάντα στα βιβλία μας υπήρχαν κάποια κείμενα ή ποιήματα για τους φίλους μας τα ζώα, όμως η περαιτέρω διερεύνηση του θέματος είχε πολύ στενά όρια. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια δειλή προσέγγιση σε μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο βάθος του όρους «ζωοφιλία».

Θα ήταν ευχής έργο, αν οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων υιοθετούσαν ένα μάθημα γύρω από τον παράγοντα: «Άνθρωποι και ζώα».

Τα παιδιά έρχονται στο σχολείο μεταφέροντας χίλιες φοβίες γύρω από τα αδέσποτα ζώα μα και τα κατοικίδια. Τερατώδεις ιστορίες για τις τρίχες τους, την προσωπικότητά τους, διαστρεβλώνουν την αντίληψη των παιδιών για τους τετράποδους φίλους μας.

Βέβαια αυτά ξεκινούν από την αγωνία του γονιού να μην πάθει τίποτε το παιδί τους από κάποιο άρρωστο ζώο, αλλά οι ιστορίες που τους λένε αρκετές φορές, φθάνουν στα όρια του παράλογου. Όμως, συχνά μερικοί γονείς πιστεύουν αυτά που λένε στο παιδί τους, από ήδη δική τους παραπληροφόρηση...

Αν πιάσεις ωμό το κοτόπουλο και μετά τη βρύση σου, αν δεν πλύνεις τα χέρια σου και το μέρος όπου ακούμπησες το κοτόπουλο, τότε παθαίνεις τοξόπλασμα και όχι από την προστατευμένη ιατρικώς, κατοικίδια γατούλα σου.

Είναι δυστυχώς κάποιοι μύθοι που μας ακολουθούν και δεν φροντίζει κανείς να μας τους διαλύσει, παρ' ότι στην τηλεόραση υπάρχουν οι σχετικές εκπομπές, αλλά και αυτές πολύ λίγες δυστυχώς.

Φυσικά δεν θα πρέπει τα παιδιά να χαϊδεύουν αδέσποτα ζώα, όπως και φυσικότατο είναι να μην τα κυνηγάνε, να μην τα πετροβολάνε...

Και αν δεν τους αρέσουν, ας περνούν αδιάφορα από δίπλα τους, χωρίς όμως να τους κάνουν κανένα κακό.

Όλα αυτά όμως θέλουν παιδεία...Και μην γελάσετε...Κάτι προσέφεραν παλιά τα κλασικά κινούμενα σχέδια του Ντίσνεϋ που τώρα έχουν αντικατασταθεί – συχνά – από τερατόμορφα βίαια καρτούν.

Ποιος από τη γενιά τη δικιά μας μπορεί άνετα να φάει κουνέλι ή πάπια; Λίγοι, γιατί κανείς δεν θέλει να φάει τον Μπαγκς Μπάνυ ή τον Ντόναλτ Ντακ...

Μα και τα άλλα κινούμενα σχέδια όπως η Χάιντι και η Μάγια η Μέλισσα, προσέφεραν πολλά στον παιδικό ψυχισμό. Στη Μάγια τη Μέλισσα π.χ. βλέποντάς την έπαιρνες και ωραιότατο μάθημα για τα έντομα και τα φυτά.

Και όποιος διάβασε την «Καρλότα», «Τη Μαύρη Καλλονή» και «Τον Ασπροδόντη» είδε για όλη του τη ζωή με άλλο μάτι τις αράχνες, τα γουρουνάκια, τα άλογα και τα σκυλιά.

Όμως στην Ελλάδα, η γενιά των σημερινών 50ρηδων δεν είχε φιλοζωική παιδεία... Εδώ η πατρίδα μας υστερεί φοβερά έναντι πολλών άλλων ευαισθητοποιημένων περί των ζώων, κρατών...Κι αυτό είναι κάτι που πληγώνει πάρα πολλούς συνανθρώπους μας που νιώθουν ότι αγωνίζονται σαν άλλοι Δον Κιχώτες πολεμώντας ανεμόμυλους...

Βγαίνει κάποιος να ταΐσει τα αδέσποτα στη γειτονιά του - προσέχοντας βέβαια να μην αφήνει σκουπίδια που ξεσηκώνουν τους γύρω - και βγαίνει η κυρία απέναντι και τον υβρίζει άθλια, λέγοντας ότι μαζεύει τις γάτες, χωρίς να σκεφτεί ότι, όπου υπάρχουν γάτες δεν υπάρχουν κατσαρίδες ή ποντίκια... Και αναγκάζεται ο φιλόζωος να περιμένει να νυχτώσει για τα καλά, για να μπορέσει να προσφέρει στις αδέσποτες ζωούλες ό,τι μπορεί να δώσει...

Αλλά είπαμε... Είναι θέμα παιδείας...

Θα έπρεπε οι εκπαιδευτικοί να αφιερώνουν - έστω - μια ώρα την εβδομάδα και να μιλούν στα παιδιά για τη σχέση ανθρώπου - ζώου, μα και όποτε άλλοτε τους δοθεί ευκαιρία...

Να εξηγήσουν ότι σε αυτόν τον πλανήτη, άνθρωπος και ζώο είναι συνοδοιπόροι... Ότι η γη θα πάψει να είναι τόπος βιώσιμος αν εξαλειφθούν τα άλλα είδη ζωής από την αδηφάγα επεκτατική και παράλογα κατακτητική τάση του ανθρώπου...

Να εξηγήσουν τη μεγάλη ευθύνη που αναλαμβάνει ο άνθρωπος όταν αποφασίσει να πάρει ένα ζώο σπίτι του. Απ' τη στιγμή που το παίρνει είναι το νέο μέλος της οικογένειάς του, το οποίο θα φροντίζει έως ότου πεθάνει, με συνέπεια και αληθινή στοργή...

Τα ζώα δεν είναι παιχνίδια ή έκπληξη γενεθλίων... Πονάνε, χαίρονται, πανικοβάλλονται, τρομοκρατούνται, αγαπάνε, νιώθουν ευγνωμοσύνη, μόνο που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, μπροστά στο άρρωστο και διεστραμμένο «λογικό» μυαλό, κάποιων υπανθρώπων...

Αν πούμε στο παιδί να μην κλωτσήσει τη φωλιά των μυρμηγκιών που θα συναντήσει στο δρόμο του… Αν του υποδείξουμε να σηκώσει το σαλιγκάρι που είναι στο δρόμο και να το πάει απαλά στα φυτά του σχολείου... Αν τους εξηγήσουμε ότι δεν επιτρέπεται να τρομάζουν τα περιστέρια, θα δούμε πόσο εύκολο θα είναι να αποκτήσουν μια σωστή συμπεριφορά όσον αφορά τα γατάκια, τα σκυλάκια και τους άλλους αντιπροσώπους του ζωικού βασιλείου.

Το παιδί ρουφάει, θέλει το καλό παράδειγμα... Το πιο απλό: Μπήκε ένα περιστέρι στον διάδρομο του σχολείου, στον πρώτο όροφο... Κάτι το σύνηθες... Πηγαίνετε μαζί με μια ομάδα να το οδηγήσετε ήσυχα προς την όποια έξοδο υπάρχει... Και σε λίγο θα έχει συμβεί και κάτι πολύ πιο υπέροχο... Παιδιά απ' όλο το σχολείο θα έρχονται να σας πουν για το τάδε ή δείνα πρόβλημα που έχουν με ένα ζωάκι ή και για κάποιο άλλου είδους πρόβλημα. Θα έρχονται να σας πουν και για ένα ωραίο περιστατικό που έζησαν με τον δικό τους οικόσιτο φίλο, τετράποδο ή πετούμενο...

Πόσα μπορεί να κάνει ο δάσκαλος! Χίλια θαύματα, αρκεί να θέλει. Αυτός θα τους πει ότι δεν αγοράζουμε ζώα του δάσους, όπως σκιουράκια, ούτε εξωτικά ζώα, όπως μεγάλους παπαγάλους, γιατί ενδυναμώνουμε τη λαθροθηρία. Ο δάσκαλος θα τους δείξει τον συγκλονιστικό κόσμο που κρύβουν τα παραπονεμένα μάτια ενός εγκαταλελειμμένου σκυλάκου και θα τα ευαισθητοποιήσει στα χαρίσματα του τόσο αδικημένου, υπερήφανου λύκου ως τα χαρίσματα της υπερήφανης, ανεξάρτητης τριχόμπαλας γατούλας τους!

Ντοκιμαντέρ για τα ζώα παρουσιάζει η τηλεόραση. Η ΕΡΤ παρουσίαζε σε αυτοτελή επεισόδια, κάθε 11:30 το πρωί, το αξεπέραστο, συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του αξιολογότατου παραγωγού - σκηνοθέτη Κώστα Ζώη, «ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ».

Κάποια από αυτά τα επεισόδια είναι γροθιά στο στομάχι όσων ανθρώπων θέλουν να πιστεύουν ότι είναι ακόμα άνθρωπο ι...

Η 4η Οκτωβρίου είναι η μέρα των ζώων...Όχι... Κάθε μέρα πρέπει να είναι η μέρα των μικρών μας φίλων. Από τον Άργο, τον σκύλο του Οδυσσέα, από το διαχρονικό, γοητευτικό, φιλικό δελφίνι, ως την φοβερή φωτογραφία του Γερμανού δημοσιογράφου που πριν λίγα χρόνια έκανε τον γύρο της γης, δείχνοντας μια καταταλαιπωρημένη αγελάδα στριμωγμένη με άλλες στο δρόμο για το σφαγείο, να κλαίει και τα δάκρυα να λάμπουν στο ακίνητο, ιώβειο πρόσωπό της, μια κραυγή οργής βγαίνει: Τα ζώα ξέρουν να αγαπούν... Νιώθουν ευγνωμοσύνη...Σε αγαπούν χωρίς όρια... Έχουν κανόνες στη δική τους ζωή είτε ήρεμα είναι είτε άγρια...Εσύ άνθρωπε, γιατί δεν το καταλαβαίνεις;

Και όμως... Μεγαλόσωμα, υπέροχα ζώα υποκύπτουν καρτερικά στην «λογική δύναμη» του κατά πολύ αδυνατότερου από πολλά ζώα ανθρώπου...

Δια μέσου των αιώνων τα ζώα φωνάζουν:

«Νιώθουμε... Σεβαστείτε μας...»

Ποιος τα ακούει; Ο κλήρος πέφτει πάλι στους δασκάλους. Σε αυτούς που φτιάχνουν το αύριο...Οι δάσκαλοι πρέπει να μας δώσουν μια γενιά ανθρώπινη, ευαισθητοποιημένη… Εδώ η πολιτεία πρέπει να αναλάβει ουσιαστική δράση λίαν συντόμως και οι Δήμοι να αναλάβουν τη στείρωση των αδέσποτων. Είναι υποχρέωσή τους.

Τι ζητάει το κατοικίδιό μας; Αγάπη, φροντίδα, προσοχή, τα οποία στα ανταποδίδει στο χιλιαπλάσιο. Και αν ρωτούσατε τον σκυλάκο ή τη γατούλα σας θα σας έλεγε:

«Λυπόμαστε τα αδέλφια μας που τα πετούν στον δρόμο… Κατάπληκτα αναρωτιούνται: Γιατί; Τι έφταιξα; Πώς θα τα καταφέρω; Πονάω… Φοβάμαι… Λοιπόν, εγώ σ’ ευγνωμονώ που με αγαπάς… Σου ζητώ σαν χάρη, όταν φεύγεις για τις δουλειές σου, μη με ξεχνάς. Προσπάθησε να γυρίζεις κάπως σύντομα σπίτι, γιατί εσύ έχεις τόσες συναναστροφές, ενώ εγώ έχω μόνον εσένα μοναδική μου συντροφιά. Δεν αντέχω να νιώθω παραμελημένος, μοναχός. Δεν βλέπεις με πόση χαρά σε προϋπαντώ όταν επιστρέφεις στο σπίτι μας; Κι όταν θα έρθει εκείνη η δύσκολη ώρα που θα πρέπει να κοιμηθώ για πάντα, σε παρακαλώ στάσου δίπλα μου, χάιδεψε το κεφαλάκι μου, κράτα μου το ποδαράκι, κοίτα με τρυφερά στα μάτια, για να φύγω ήρεμα κι ευτυχισμένος, όπως ήρεμα κι ευτυχισμένα έζησα τόσα χρόνια κοντά σου, αγαπημένο μου αφεντικό…»

Η ώρα του τελικού χωρισμού είναι σπαρακτική, αλλά οι χαρές που προσφέρουν στη ζωή μας οι τετράποδοι φίλοι μας είναι πολύτιμες και αναντικατάστατες. Ομορφαίνουν τη ζωή μας, προσφέροντάς μας απέραντη, ανιδιοτελή αγάπη… Ένα ζωάκι που μεγαλώνει μαζί με το παιδί σας ή συντροφεύει εμάς ή και τους γονείς μας, είναι όντως μια αναντικατάστατη, αγνή συντροφιά.

Και όταν τα αδέσποτα δεν θα υπάρχουν πια στο δρόμο, όταν δεν θα πετάμε στο πεζοδρόμιο τα ζώα μας, όταν τα γαϊδουράκια δεν θα πεθαίνουν έρημα, παρατημένα στο κάμπο μετά από μια όλο προσφορά ζωή, όταν θα τιμωρούνται παραδειγματικά οι βασανιστές και οι δολοφόνοι των ζώων - δικών τους ή άλλων - με νόμο του κράτους, τότε θα μπορούμε να λέμε ότι η Ελλάδα μας είναι μια αληθινά πολιτισμένη χώρα...

Και να μην ξεχνάμε ότι τα μόνα εναπομείναντα αγνά πλάσματα αυτού του κόσμου, τα τελευταία επί γης αγγελάκια, είναι πλέον μόνον τα παιδιά και τα ζώα... Ας τα προστατέψουμε...

------------------------------------------------------------------------------------

Υ.Γ.1: Αν δείτε κακοποιημένα ζώα ή αφεντικό να χτυπά το κατοικίδιό του ή αν δείτε σκύλους δεμένους σε στύλους ή να ζουν σε μπαλκόνια, ειδοποιήστε το ανάλογο Τμήμα του Δήμου σας. Αν δεν ανταποκριθεί, καλέστε την Αστυνομία. Αν ολιγωρήσει, καλέστε τον Εισαγγελέα. Πρέπει να μπει πια ένα οριστικό τέλος σε αυτήν τν απαράδεκτη κατάσταση. Ενημερωθείτε:

www.pfpo.gr Πανελλήνια φιλοζωική Εταιρεία

Υ.Γ.2: Ο ορθός όρος είναι «φιλόζωος», επικράτησε όμως το «ζωόφιλος».

"Το κείμενο αυτό είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα (filonas.gr) δύο φορές. Στο τέλος αναγράφεται συμψηφισμένος ο αριθμός των προβολών και των δύο αναρτήσεων από την ιστοσελίδα αυτή".

(Εμφανίσεις filonas.gr: 682)