Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε,
πάντοτ’ ευκολόπιστε και πάντα προδομένε...
(Διονύσιος Σολωμός)
Από που να πιαστείς;
Ποιος σου δίνει χέρι να ορθωθείς;
Πρότυπα τωρινά πουθενά...Κι ύστερα σε θυμώνουν αν γυρίζεις πίσω στα ΑΡΧΑΙΑ για να πιαστείς. Δριμύ ΚΑΤΗΓΟΡΩ από αυτούς που όλα τα ξέρουν, όλα τα κρίνουν, όλα τα απορρίπτουν...
Πρότυπα σημερινά υπάρχουν, όμως δεν στα δείχνουν, τα θάβουν βαθιά. «Άλλους» ήρωες καλλιεργούν οι εφημερίδες, η τηλεόραση.
Να σε δείξει το «γυαλί» για 4 λεπτά κι ας πουλήσεις την ψυχή σου στον Μεφιστοφελή. Αυτό είναι το «ΑΠΑΝ».
Κι όλα γύρω σου μετριότητες. Γιατί δεν σου δείχνουν το ξεχωριστό; Γιατί δεν το τιμούν; Γιατί τα καλά παρέρχονται στα ψιλά των εφημερίδων; Γιατί δεν αφιερώνουν στους αληθινούς ήρωες χρόνο στην τηλεόραση;
«Όλοι χασομέρηδες.... Όλοι εαυτούληδες, ρουσφετολόγοι όλοι... Ο ωχαδερφισμός και το κλέπτειν καλά κρατεί...»
Και σε ρωτώ: Όλοι; Κι εδώ αντιδρώ...Ενίσταμαι. Οργίζομαι. Αναφωνώ- “Όχι!” Δεν είναι ΟΛΟΙ! Μη μας βάζετε όλους στο ίδιο σακί...
Κάποιοι ξεχωρίζουν... Ο μαθητής που διαβάζει για να κερδίσει τίμια το αύριο.
Ο αγρότης που γίνεται ένα με το χώμα της γης του.
Ο ναυτικός που η θάλασσα άργασε με την αλμύρα της το πρόσωπό του.
Ο γιατρός που αγοράζει το φάρμακο για τον ασθενή του. Ο επιστήμονας στο εργαστήρι του που πολεμά τον Δράκουλα του καρκίνου…
Ο δάσκαλος που δίνει την ψυχή του για να φωτίσει το νου και τις καρδιές των αυριανών σωστών πολιτών.
Ο φαντάρος που στα σύνορα κρατά την ελληνική σημαία ψηλά.
Αυτός που σέβεται και δεν ρυπαίνει τον δρόμο που πατά.
Αυτός - αυτή που πονάει να κόψει αλόγιστα, ένα μυρωμένο λουλούδι.
Αυτοί που ενδιαφέρονται, περιθάλπτουν και πονούν κάθε ζώο στον πλανήτη μας.
Αυτοί που τιμούν τα γηρατειά και ορθώνονται παρήγοροι φύλακες στην έρμη μοναξιά τους.
Εσύ που αν και δεν ξέρεις πώς θα περάσεις τις υπόλοιπες 12 μέρες ώσπου να πληρωθείς, έχεις ψυχή και ασχολείσαι με ό, τι όμορφο ανθίζει στην ψυχή σου.
Ψωμί με ντοματοπελτέ το μεσημέρι, αλλά εσύ θα γράψεις ένα ποίημα, θα φτιάξεις ένα έργο, θα πιάσεις την κατάθλιψη απ' τα μαλλιά και θα την τσαλακώσεις μες στα τραγούδια σου.
Όλοι αυτοί, όλοι εμείς, δεν είμαστε όλοι εκείνοι που γκρέμισαν τις τύχες μας και τσάκισαν χρόνια δουλειάς και θυσιών…
Δεν μπαίνουμε όλοι σε έναν ντορβά. Έστω κι αν κάποιοι μας πούνε γραφικούς, αλαφροΐσκιωτους ή και τρελούς. Αυτοί οι ωραίοι «τρελοί» κάνουν τη γη να γυρίζει ακόμα σωστά. Τόσοι πολλοί «σκοτεινοί» από τη μια. Τόσοι πιο λίγοι «φωτεινοί» από την άλλη.
Κι όμως η ζυγαριά ισορροπεί γιατί οι «φωτεινοί» έχουν βάρος, ενώ οι «σκοτεινοί» είναι κενοί...άδειοι ...ρηχοί. Έστω κι αν σκορπίζουν ομίχλη οι τελευταίοι με την κενότητά τους…
Φέρνουν αναταραχή, γκρεμίζουν όνειρα, κλειδώνουν μαγαζιά, στερούν την ελάχιστη άνεση, ισοπεδώνουν. Από την άλλη, οι άνθρωποι του ήλιου παλεύουν να μην τους καταπιεί το σκοτάδι.
Διδάσκουν ειρήνη, παιδεία, τέχνη, αξίες και ιδανικά εκεί που ανθίζει η κολακεία, ο εγωισμός το πονηρό εύκολο γεμάτο πειρασμούς κέρδος, η θεότητα του μηδενισμού και του ατομικισμού.
Φυτεύουν γεράνια και βασιλικούς μπροστά στην περιφρόνηση των αναγκών τους.
Αρχίζουν το τραγούδι για τη λευτεριά όταν δουν να τους γκρεμίζουν τις αξίες και τις ευκαιρίες της ζωής τους.
Σηκώνουν λάβαρα και στήνουν χορό όταν κάποιοι ξηλώνουν τα μάρμαρα της πόλης τους και μαζί ξηλώνουν τα ίδια τα σωθικά τους.
Όμως ως πού θα πάει το κακό της άγνωστης μοίρας;
Μας στερούν το δικαίωμα της ασφάλειας, του αύριο, το να μπορώ να ονειρεύομαι.
Δεν γνωρίζουμε πλέον τι θα φέρει η επόμενη ημέρα. Όχι τόσο για εμάς και τον καθένα από εμάς ξεχωριστά, όσο τι μέλει γενέσθαι με την κατακαημένη μας πατρίδα.
Την θωρώ λαβωμένη την όμορφη πατρίδα μου τον τελευταίο καιρό. Θαρρώ πως την έστησαν στην άκρη του γκρεμού και φοβάμαι μην πέσει... Την πλήγωσαν ξανά χέρια ελληνικά.
«Μετά τον Καποδίστρια, δεν ανέβηκε στην κυβέρνηση κανείς που να αγάπησε την Ελλάδα...»
Λέξεις τρομερές. Τι ήταν τότε όσοι από τότε την κυβέρνησαν; Τι ζητούσαν; Πού απέβλεπαν; Μόνον για τον εαυτό τους νοιαζόντουσαν;
«Το χρήμα, η εξουσία διαφθείρει συνειδήσεις...» Άλλος ένας τρομερός αφορισμός...Μα τόσο σωστός και πειρακτωμένα αληθινός...
Κι ο λαός;
«Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε,
πάντοτ’ ευκολόπιστε και πάντα προδομένε...»
Αυτό γίνεται συνεχώς.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και κανείς δεν βάζει μυαλό, ούτε οι μεν ούτε οι δε...Λάθη που επαναλαμβάνονται, διότι κανείς δεν παραδειγματίστηκε από το παρελθόν, από την Ιστορία.
Κι αυτός εδώ ο αντιστεκόμενος να σκέπτεται ποια τάξη θα πάρει του χρόνου...
Τα ταμεία αδειάσανε, το χρέος μας έπνιξε... Κι εγώ εδώ να συλλογιέμαι το πρόγραμμα για τ' αδέσποτα που ελάχιστοι δήμοι το έχουν εφαρμόσει.
Η σύνταξη κόπηκε όπως κόπηκαν και οι μισθοί...Βάλανε χέρι και στο εφάπαξ κι εσύ να μετράς τι σου μένει το μήνα για να υιοθετήσεις ένα παιδάκι του τρίτου κόσμου από τη Unicef, ή την Action Aid.
Με απασχολούν
σε απασχολούν,
τον απασχολούν,
τόσα πράγματα καθημερινά. Μπορούμε ακόμη κι ανησυχούμε για πολλά, έχουμε την πολυτέλεια αυτή γιατί υπάρχει μέσα μας ψυχή.
Οι μαθητές μου θέλουν - αν γινόταν – να δεθούν από το άγαλμα της Νίκης στο Λούβρο και να μην τους κουνήσει κανείς από εκεί ώσπου να καταφέρουν να το επαναφέρουν πίσω στην Ελλάδα Οι κόρες μου επιθυμούν να δουν τα γλυπτά του Παρθενώνα να επιστρέφουν απ' τη γκρίζα Αγγλία, στον μητρικό ιερό τους βράχο, την Ακρόπολη.
Ο πατήρ Βαρνάβας ονειρεύεται να μετατρέψει την περιοχή Γκύζη, σε παράδεισο. Οι γαμπροί μου, να κυνηγηθεί η παράνομη αλιεία και να εκλείψουν οι λαθροκυνηγοί.
Στο φωτοτυπείο της Μαρκέλλας συζητούν άνθρωποι πολλοί για την προστασία παιδιών και εντοπισμό εκείνων που εκμεταλλεύονται αθώες ψυχές.
Τα γεγονότα τρέχουν άδικα και καταιγιστικά. Και σ' αυτά τα άτομα μειώθηκε ο μισθός, αναποδογύρισε ο προ'υ'πολογισμός, κατστράφηκαν δουλειές, έπεσε ο τζίρος αισθητά.
Όμως δεν παραδίδονται. Παλεύουν για «τον άρτον ημών τον επιούσιο» και συνάμα τους απασχολούν χίλια δυο πράγματα.
Ίσως γιατί δεν έπαψαν να ελπίζουν. Ίσως γιατί έχουν στηρίξει την ύπαρξη τους σε αξίες βαθιές, αληθινές.
Ίσως γιατί είναι αγωνιστές οπότε δεν το βάζουν εύκολα κάτω.
Σίγουρα έχουν επηρεασθεί αρνητικά από πολιτικά τεκταινόμενα. Όμως δεν λένε να λυγίσουν. Απλά το «παλεύουν». Το πνεύμα τους ελεύθερο πετά πάνω από γήινες αλυσίδες, όσο κι αν το βάρος της πολλές φορές το σκοτεινιάζει το άδηλον αύριο.
Όμως θα κάνουν το παν για να ανταπεξέλθουν στις όποιες δυσκολίες φέρει τούτο το αύριο.
Κι αυτό επειδή είναι γεννημένοι αθλητές.
Δεν σκύβουν το κεφάλι σε καμιά σκλαβιά, ούτε σ' αυτής της ανέχειας.
Πιθανόν επειδή έχουν μέσα τους αληθινή ανθρωπιά. Έχουν το αθάνατο ελληνικό κύτταρο που συχνά «ξαποσταίνει, μα ξανά προς τον ήλιο τραβά».
Σ' αυτόν τον άφθαρτο, αιώνιο, πονεμένο ελληνικό λαό ακουμπάμε όλοι μας, τις ελπίδες μας.
Κι ο λαός αυτός ας μην ξεχνιόμαστε:
Είμαστε εμείς
είστε εσείς
είναι αυτοί όλοι
που κρατούν ακόμα μέσα τους τη δύναμη της Ανάστασης και το μοναδικό DNA του Έλληνα που δεν πρόδωσε τις αρχές του, που δεν σκλαβώθηκε από το χρήμα που δεν ταπεινώθηκε σαν προδότης των ιερότερων αξιών.
Σταθείτε όρθιοι και αντισταθείτε ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Ας σταθούμε όρθιοι αδέλφια.
Θα σταθούμε όρθιοι, γιατί είμαστε Έλληνες και δεν το ξεχνάμε ΠΟΤΕ!
(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.862)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου