ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
Στίχοι σε κάποιους αγαπημένους – άτυχους μαθητές μου
Στον Νίκο Χατζάκη
Ήσουν το πρώτο μου παιδί που χάθηκε
από τα τόσα παιδιά που ’χα,
μέσα στα χρόνια του επαγγέλματος,
γι’ αυτό μου στοίχισε πολύ…
Τριάντα χρόνια έκανα για να το αποδεχτώ…
Και τώρα, Νίκο, μικρέ μου μαθητή
μπορώ να σε χαιρετήσω…
Μ’ ολοστρόγγυλα μάτια κοιτούσες
σοβαρός για να γράψεις το τεστ
Με χαρά μες στην τάξη γυρνούσες
κι όλα αυτά σαν να ήτανε χτες.
Σαν ατμός τόσα χρόνια περάσαν
κι αντί άντρας γερός να γενείς,
κει στην άσφαλτο έγραψες «τέλος»…
Τι καημός για τους δυό σου γονείς…
Πόσο ρίγος αυτοί οι γονείς σου…
Τα όργανά σου χαρίσαν, θυσία τρανή…
Μικρέ Νίκο σε στέρησε απ’ όλους
μια τρελή, φονική μηχανή…
*
Στο Θέμη Κούλπα
Δεν είναι εύκολο να χάνεις μαθητή σου,
ξεριζώνεται με φρίκη η καρδιά.
Τα παιδιά σου θέλεις πάντοτε να ζούνε
και να βγάζουν τα δικά τους τα κλαριά…
Γι’ αυτό Θέμη όταν ήρθε το μαντάτο
κεραυνός εμπήκε μέσα στην ψυχή...
Ο μικρός μου μαθητής πια δεν υπήρχε;
Μα, στα 20 τελειώνει η ζωή;
Δεν εμπόρεσα ποτέ να το «χωνέψω»
είναι πέρα ως πέρα κάτι τραγικό…
Τρυφερέ μου Θέμη σου γράφω
δυο γραμμές, για ένα «αντίο» οριστικό:
Προτιμούσες τα λουλούδια
και τ’ αστέρια
Προτιμούσες τα τραγούδια,
τα πουλιά!
Έτσι άρπαξες τον άνεμο μια μέρα
και επέταξες για πάντα μακριά…
(Εμφανίσεις filonas.gr: 1.924)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου