ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Δεν υπάρχει λύση;…

Το θέμα με τον χαμό του Βαγγέλη Γιακουμάκη έχει συνταράξει όλους μας. Έχουν γραφεί και ειπωθεί πάρα πολλά πριν και μετά το τραγικό τέλος της υπόθεσης. Μέσα σε όλα αυτά θέλω να διατυπώσω και τις δικές μου σκέψεις ως άνθρωπος, ως δασκάλα, ως μάνα και ως γιαγιά.

Τα συναισθήματα που με κατακλύζουν είναι ΟΡΓΗ, θυμός, φόβος και στενοχώρια. Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω μπροστά μου δύο φωτογραφίες. Στη μία ο Βαγγέλης χαμογελά και λάμπει ολόκληρος. Στην άλλη σοβαρός, σε κοιτάζει με μια ανείπωτη μελαγχολία και θλίψη στα όμορφα μάτια του. Τόση μελαγχολία που σε προβληματίζει. Νιάτα, ομορφιά, ευγένεια, εξυπνάδα και τόσος πόνος… Φρίττω όταν σκέπτομαι το πόσο πρέπει να υπέφερε όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχολογικά αυτό το παιδί. Γιατί παιδί θα το πεις και ας ήταν γύρω στα 20, όταν οι ψυχολόγοι λένε ότι ενηλικιωνόμαστε στα 25 μας χρόνια.

Πόσα μυστικά κουβάλαγε αυτή η νεαρή ψυχή; Πόση κοροϊδία, άγχος, φόβο, αδικαιολόγητη ντροπή και πιο αδικαιολόγητες ενοχές έπρεπε να κλειδώνει στα κατάβαθα του είναι του; Πώς γίνεται να ζήσεις αν δεν μοιραστείς με κάποιον αυτό που σε μ α σ τ ι γ ώ ν ε ι και σε π λ η γ ώ ν ε ι φριχτά;

Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι με τις ίδιες αντοχές. Άλλος, αν βάλουμε ένα όριο ας πούμε το 100, μπορεί να το ξεπερνάει και να αντέχει ως το 150. Άλλος όμως μπορεί να φτάσει μέχρι το 90 ή το 80 ή και το 60. Δεν αντιδρούμε όλοι το ίδιο. Ο ψυχισμός μας, το περιβάλλον που έχουμε ανατραφεί, το DNA μας, ο χαρακτήρας που διαμορφώνουμε, όλα παίζουν ρόλο στο πώς θα αντιδράσουμε σε κάποια κομβική στιγμή της ζωής μας. Και καθένας από εμάς χειρίζεται πολύ διαφορετικά το όποιο πρόβλημα του εμφανιστεί.

Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που, όπως έλεγε μια σοφή καθηγήτριά μου: «Τις ψηλές καρυές πετροβολούν». Όλοι έχουμε ακούσει ότι το στάχυ που ξεπερνάει τα άλλα, του κόβουν την κορυφή, για να μην ξεχωρίζει (κάτι που μας έρχεται από γνωστό περιστατικό της αρχαίας Ελλάδος). Ο κόσμος θέλει την μετριότητα. Να είσαι ίσος από την μέση και κάτω και όχι από την μέση και πάνω. Τότε σου την «πέφτουν» κανονικά, επειδή ταράζεις τα λιμνάζοντα ύδατα και «Ποιος είσαι εσύ που ήρθες να μας ξεβολέψεις;». Εργάζεσαι χωρίς να κοιτάς ρολόϊ; Κατηγορείσαι γιατί εργάζεσαι. «Τι θέλεις δηλ. να παραστήσεις; Τον καλό;»

Προσφέρεις εθελοντικά βοήθεια για κάτι ωραίο; Τ’ ακούς κι από πάνω. Σου προσάπτουν φτηνές και ύπουλες βλέψεις: «Άντε μωρέ. Ό,τι κάνει, το κάνει για δική του προβολή…». Δεν διανοούνται καν ότι εσύ όντως μπορεί να νιώθεις υπέροχα, προσφέροντας ανιδιοτελώς σε κάποια εργασία.

Σε αυτόν λοιπόν τον καμβά, πώς θα έρθει αύριο ο κάθε εγγονός μου να ζήσει, να οραματιστεί, να αναμένει το χαμόγελο της αποδοχής;

«Δεν κτυπάμε, δεν σηκώνουμε χέρι, δεν μαλώνουμε». Αυτά ακούνε τα παιδιά μας στα σπίτια από τους περισσότερους γονείς τους.

Υπάρχουν όμως και γονείς που διδάσκουν: «Φάτους προτού σε φάνε. Χτύπα γιατί είσαι άνδρας. Μην χαριστείς σε κανέναν βλαμμένο που θα σου κάνει τον ξύπνιο είτε μέσα στην τάξη είτε στο διάλειμμα».

Και σμίγουν οι γόνοι των διαφορετικών οικογενειών στα σχολεία. Με διαφορετικές διδαχές να κουβαλάει ο καθένας στο κεφάλι του. Η πρώτη σύγκρουση στο διάλειμμα και ο μέγας χαμός στο ποδόσφαιρο. Μα και την μπάλα να απαγορέψουν οι δάσκαλοι, φτιάχνουν άλλη από χαρτιά ή παίρνουν μπουκάλια νερού, αρκεί να έχουν κάτι να κλωτσάνε. Αλίμονο σ’ εκείνον τον μαθητή που δεν είναι καλός στο ποδόσφαιρο. Έτσι και χάσει την μπάλα οι βρισιές δίνουν και παίρνουν.

Από ηλίθιος, βλαμμένος, «Φύγε! Δεν θα ξαναπαίξεις μαζί μας» μέχρι «Χαζέ! Είσαι κορίτσι! Ανίκανος…».

Η παρατήρηση στο Δημοτικό γίνεται και από τους εφημερεύοντες διδασκάλους και από τους διευθυντές. Συνήθως όμως η σύρραξη συνεχίζεται και μέσα στην τάξη και θέλει ο δάσκαλος γύρω στο τέταρτο να τα ηρεμήσει. Δεν στέλνουμε τα παιδιά αμέσως στον διευθυντή, για να κρατήσουμε κι ένα δέος γύρω από την θέση του. Αν όμως το πράγμα ξεφύγει και τα στείλεις στο γραφείο, ο Διευθυντής εκτός από νουθεσία, έστω και σε έντονο ύφος, τι άλλο μπορεί να κάνει; Ωραία. Καλεί τους γονείς. Φέρνει στην ανάγκη και τον Σχολικό Σύμβουλο, φωνάζει και την Δασκάλα Ειδικής Αγωγής – αν έχει το σχολείο.

Μετά – την άλλη μέρα – αν ο τάδε μαθητής εξακολουθεί να φέρεται επιθετικά στον δείνα μαθητή; Τι γίνεται; Συμβούλια διδασκάλων. Και μετά; Έρχεται η ωραία ημέρα που στέλνεις τον ταραξία στον Διευθυντή, όστις ερωτηθείς από τους συμμαθητές του «Τι έγινε στο γραφείο;» απαντά ειρωνικά: «Τι να γίνει; Τίποτε! Κάτι μου’ πε κι έφυγα! Ωραία ήταν! Θα ξαναπάω! Έτσι χάνω και το μάθημα!...». Στο Δημοτικό κάτι τέτοια, αν ο δάσκαλος είναι π ά ν τ α σε ετοιμότητα να αποτρέψει την επίθεση και να προστατέψει τον παθόντα, αν οι συνάδελφοι γνωστοποιούν στις συνεδριάσεις το είδος των περιστατικών που συμβαίνουν στις τάξεις, ώστε να ξέρουν τι θα αντιμετωπίσουν στις εφημερίες τους, αν οι εφημερίες γίνονται σωστά και τα μάτια μας είναι δεκατέσσερα σε όλα τα σημεία της αυλής, αν ελέγχουμε τις τουαλέτες αγοριών και κοριτσιών σ υ ν ε χ ώ ς, ίσως κάτι προλάβεις. Οι εφημερίες είναι δύσκολο πράγμα. Η επιτήρηση μεγάλη ευθύνη και πολύ δύσκολη. Πολλά σχολεία δεν έχουν στέγαστρο. Μες στη βροχή, στο χιόνι, στην κάψα του καλοκαιριού τρέχει ο δάσκαλος να προλάβει στριμωγμένος σ’ έναν χώρο με 200 παιδιά ή σε μια μεγάλη αυλή να επιτηρεί παιδιά που τρέχουν σαν τον άνεμο. Όχι ότι σίγουρα θα αποτρέψει ένα ατύχημα! Να είναι όμως μπροστά αν το παιδί πέσει ή τσακωθεί, ώστε να αντιδράσει άμεσα και για να μην κατηγορηθεί για ελλιπή επιτήρηση. Και υπάρχουν υπέροχοι εκπαιδευτικοί που τρέχουν δεξιά – αριστερά επιτηρώντας. Αν το σχολείο έχει σωστή δομή, οι νταήδες δεν πολυευδοκιμούν. Αν όμως η επιτήρηση είναι χαλαρή και η διεύθυνση αδιάφορη, το κακό σποράκι ανθίζει γρήγορα και βρίσκει προσοδοφόρο έδαφος για να επιβάλλει χίλιους δύο εκφοβισμούς. Από τα σχολεία που πέρασα η επιτήρηση ήταν σωστότατη. Υπέπεσε όμως στην αντίληψή μου, ότι σ’ ένα άλλο δημοτικό (δεν θα αναφέρω - για όποια αρνητικά παραδείγματα παρουσιάσω - τα ονόματα των σχολείων για ευνόητους λόγους) ένα μικρό παιδί της Α’ Δημοτικού, για ένα δίμηνο χανόταν στο διάλειμμα. Ο μικρός σπίτι έλεγε ότι όλα ήταν ωραία στο σχολείο. Οι γονείς του τον ρωτούσαν καθημερινά, ώσπου κάποια μέρα οι γονείς πέρασαν από το σχολείο κατά την διάρκεια του διαλείμματος. Έξω από τον περιφραγμένο χώρο, όσο κι αν κοίταξαν, δεν τον είδαν. Το ένα έφερε το άλλο. Ξαναπήγαν. Μίλησαν με συμμαθητές του. «Όχι, ο Π…. δεν έρχεται στο διάλειμμα». Κάποιο παιδάκι είπε: «Κρύβεται στο καμαράκι της καθαρίστριας, γιατί ο Τάδε τον τρομοκρατεί… Πολλές φορές πάω μαζί του και του κάνω παρέα…».

Κι αυτό γινόταν περίπου επί δίμηνο... Και η δασκάλα του δεν το είχε πάρει καν χαμπάρι… Εκφοβισμός από την Α’ Δημοτικού!... Σε παιδάκι, από παιδάκι… Και όλοι οι δάσκαλοι σε πλήρη άγνοια… Ευτυχώς οι γονείς έδωσαν ένα ωραίο τέλος, ευγενέστατοι προς όλες τις κατευθύνσεις, ανεκτικότατοι και συγκινητικά τρυφεροί και προς την άλλη μεριά.

Σε ένα γυμνάσιο, ένας μαθητής, βλέποντας κάποιους συμμαθητές του να έχουν απλώσει στο διάλειμμα, μια τεράστια σημαία της πατρίδος τους, αντέδρασε, λέγοντας ότι ένα ιερό σύμβολο παραμένει σπίτι μας και, τι θα γινόταν αν ένας Έλληνας άπλωνε τη σημαία του σ’ ένα σχολείο, ας πούμε της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας;…

Αυτά θα έπρεπε να ειπωθούν από τους καθηγητές – και ίσως να ειπώθηκαν – επειδή όμως στο Γυμνάσιο είναι άλλες ηλικίες, ίσως οι καθηγητές να ήταν συμβιβαστικοί για να προλάβουν τυχόν εξεγέρσεις. Το αποτέλεσμα;

Το παιδί οι άλλοι το φώναξαν «ρατσιστή», τον απείλησαν άγρια και την άλλη μέρα του είπαν ότι μόλις σχόλαγε θα τον κανόνιζαν. Το αγόρι ειδοποίησε με το κινητό του τους δικούς του, οι οποίοι ερχόμενοι την ώρα του σχολάσματος, βρήκαν ομάδα εξωσχολικών φίλων της «αντίπαλης» ομάδας να περιμένουν τον γιο τους να τον «κανονίσουν» μόλις σχόλαγε.

Έγινε χαμός. Όχι απ’ το σχολείο. Οι γονείς φώναξαν, προστάτεψαν, απείλησαν. Και πήγαιναν για μέρες μέχρι να βαρεθεί η άλλη ομάδα και να νιώσουν οι ίδιοι ότι είχε επανέλθει η ασφάλεια. Μέσα στο σχολείο, το παιδί παρέμεινε απόμακρο, με επιλογή στις παρέες, όμως σαν αντίβαρο είχε την καθημερινή συζήτηση με τους δικούς του που τον αποφορτίζουν και τον καθοδηγούν. Το θέμα είναι ότι αυτό το παιδί μ ί λ η σ ε. Ο καημένος ο Βαγγέλης δεν μπορούσε να μιλήσει. Κι αυτός ήταν ο Γολγοθάς του.

Ο Βαγγέλης δεν είχε εμπιστοσύνη – φαίνεται – στους θεσμούς. Και δεν είχε άδικο. Τα βασανιστήριά του ήταν σε όλους γνωστά. Δεν ενεργοποιήθηκε όμως καμμία ασπίδα προστασίας υπέρ του. Μα, μήπως βρήκε προστασία από συμμαθητές; Και τι ειρωνεία! Συμπατριώτες του ήταν οι Δήμιοί του. Βαρύς χαρακτηρισμός; Ίσως. Όμως ο Βαγγέλης δεν υπέστη ένα απλό bullying (που σημαίνει εκφοβισμός) μόνο. Υπέστη πολύ περισσότερα. Υπέστη βασανιστήρια που ήταν κολάσιμες πράξεις, εγκληματικής υφής, εφ’ όσον προέρχονται από ενήλικες. Τι είχε ο Βαγγέλης; Κάποια αναπηρία που – πάλι πολύ κακώς – θα τον κορόϊδευαν; Όχι. Ήταν ένας λεβέντης όμορφος, ήσυχος, έξυπνος, σεμνός, ευαίσθητος.

Αυτά τα παιδιά δυστυχώς στοχοποιούνται από ανεγκέφαλα πλάσματα που κατά λάθος λέγονται άνθρωποι και χαίρονται βασανίζοντας άλλους.

«Χτύπησε ο γιος μου τον Φ…..; Καλά του έκανε. Εγώ του έχω πει να πατάει επί πτωμάτων για να επιβιώσει».

Τάδε έφη πατήρ παιδιού στο Δημοτικό, όταν ο Διευθυντής τον κάλεσε να του κάνει συστάσεις για την συμπεριφορά του παιδιού του, μαθητή της Δ΄ τάξης.

«Πήρες το κινητό του γιου μου; Γιατί; Ο γιος μου κυρία μου είναι άνδρας και καλά κάνει και έχει στο κινητό του τσόντες. Τώρα κύριε Διευθυντά δώσε μου πίσω το κινητό – που κακώς στο έφερε η δασκάλα του – γιατί είναι πανάκριβο και το χρειάζομαι».

Τάδε έφη μητέρα αγοριού ΣΤ΄ τάξης που πιάστηκε να δείχνει σε συμμαθητές του το εκλεκτό περιεχόμενο του κινητού του!

Ό, τι λοιπόν είπε η δασκάλα, πως ο έρωτας δηλ. είναι ωραίο πράγμα και δεν έχει σχέση με αυτά που δείχνουν κάποιες ταινίες οι οποίες διαστρεβλώνουν την αλήθεια και κάνουν κακό στην ψυχή των παιδιών που είναι στην προεφηβεία, πήγε περίπατο.

Εδώ έχει ευθύνη η οικογένεια ναι ή όχι; Και γιατί πρέπει το παιδί να φέρνει κινητό στο σχολείο;

«Για να ξέρω ανά πάσα στιγμή που είναι το παιδί μου».

Όσοι μεγαλώσαμε χωρίς κινητά πάθαμε κάτι; Αν συμβεί το οτιδήποτε, θα σε ενημερώσει το σχολείο. Εκτός αν πιστεύεις, ότι έχοντας ένα κινητό το παιδί σου, σου λέει πάντα την αλήθεια…. Δηλ. δεν μπορεί να σου πει ψέμματα; Άσε που απαγορεύονται τα κινητά στο σχολείο και μάλιστα με κάμερα.

Το ερώτημα είναι: Πως μεγαλώνεις το παιδί σου;

Του λες να πατά επί πτωμάτων; 

Του λες να μην ξεκινάει καυγάδες και να είναι διαλλακτικός;

Ή του λες: «Κοίτα, δεν θα σκάψεις τον λάκκο του άλλου. Αλλά αν δεις ότι ο «άλλος» σου έχει σκάψει τον δικό σου λάκκο, δεν θα πας να πέσεις σαν βλάκας μέσα. Θα παλέψεις, θα αμυνθείς, θα φωνάξεις βοήθεια – δεν είναι ντροπή – θα ορθώσεις το ανάστημά σου».

Κι αν το παιδί παραείναι καλό, αν οι συμμαθητές δεν παίρνουν θέση, αν οι εκπαιδευτικοί είναι στον «κόσμο» τους, τότε τι; Περιμένεις να βρεθεί το παιδί σου σκοτωμένο σαν τον Βαγγέλη;

Ή παίρνεις το νόμο στα χέρια σου αφού οι θεσμοί είναι ανήμποροι και ανίκανοι να προλάβουν ένα έγκλημα;

Γιατί στην περίπτωση του Βαγγέλη πρόκειται για εγκληματική ενέργεια.

Υ π ά ρ χ ο υ ν ηθικοί αυτουργοί. Αυτοί, πώς θα τιμωρηθούν; Πώς θα αποδοθεί δικαιοσύνη;

Σ’ ένα σχολείο ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ στον Διευθυντή και στους δασκάλους – καθηγητές να μην ξέρουν τι γίνεται μέσα στον χώρο τους. Μπορεί ο Τάδε να μην είναι στην τάξη μου, να μην είναι μαθητής μου, όμως, αν συμβεί κάτι πρέπει να τρέξω να βοηθήσω γιατί στην ευρύτερη έννοια μαθητής μας, είναι και αυτός που πάει στο διπλανό τμήμα. Απαγορεύεται στους εκπαιδευτικούς η ΑΓΝΟΙΑ. Αν οι συμμαθητές είναι συνένοχοι, δεν μιλούν, έχουν τα στόματά τους κλειστά, το εκπαιδευτικό προσωπικό δεν μπορεί να επικαλεσθεί ως άλλοθι την ΑΓΝΟΙΑ. Δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή σου κάτι που διαιωνίζεται; Τότε δεν ενδιαφέρεσαι. Κι αν έχεις ειδοποιήσει τους ανωτέρους σου και δεν έχουν ακούσει ότι τους κρούεις τον κώδωνα του κινδύνου, πρέπει να αντικατασταθείτε όλοι πάραυτα ως ανίκανοι να υπηρετείτε το ιερό λειτούργημα που παιδαγωγεί, μορφώνει, προλαμβάνει και προφυλάσσει, το ιερό δηλ. λειτούργημα του εκπαιδευτικού.

Πολύ δύσκολη η περίπτωση του Βαγγέλη. Δεν μίλησε ποτέ, στην οικογένειά του για ό,τι τον συνέθλιβε. Ο βασανισμένος νιώθει τύψεις ότι δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί, ως άνδρας τον εαυτόν του. Λάθος αντίληψη αλλά μοιραία. Μάθετε στα παιδιά σας να σας ανοίγουν τα εσώψυχά τους και διδάξτε τα ότι αυτό δεν είναι δειλία. Αντιθέτως, θέλει πολλά κότσια να αντιμετωπίσει τον φόβο του, να τον μοιραστεί, να τον συζητήσει. Τότε μόνον θα βρεθεί λύση σωτηρίας. Αυτά βέβαια έρχονται αντιμέτωπα με κοινωνικά πιστεύω. «Άστον να ψηθεί, να τριφτεί, να αντρέψει. Ο στρατός που θα πάει θα του κάνει καλό….». Πόσο λάθος …. Ποιος είπε ότι όλοι μας μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε κάθε είδους καψόνι που μας επιφυλάσσουν; Λίγες είναι οι αυτοκτονίες στον στρατό, που επειδή είναι ένα πολύ κλειστό σώμα, βάζουν τελεία στο θέμα με την γνωμάτευση: «Αυτοκτόνησε ένεκα ψυχολογικών λόγων»;

Λένε ότι τώρα τα καψόνια έχουν μετριασθεί κατά πολύ, αλλά σε κάποιες μονάδες υπάρχουν ακόμη.

Πώς θ’ αντέξει τα καψόνια ένα ευαίσθητο παιδί; Και πόσο δίκιο έχουμε όταν λέμε στους μαθητές μας: «Προσέξτε. Να σέβεστε κάθε μορφή ζωής. Γιατί όποιος σήμερα επίτηδες πατήσει μια μυρμηγκοφωλιά, αύριο θα κλωτσήσει ένα γατάκι, μεθαύριο θα σκοτώσει ένα σκύλο, στη συνέχεια θα σπρώξει την μάνα του, θα βρίσει τον πατέρα του, και ακολούθως θα σπάσει στο ξύλο την γυναίκα και τα παιδιά του».

Πόσοι τα λένε αυτά; Πόσοι; Κάποιοι προτρέπουν τα δεκάχρονα παιδιά τους να σφάξουν τα ίδια (…) την κότα της αυλής, να πάνε να δουν το σφάξιμο της αγελάδας, να πιουν μπύρα ή κρασί στα δεκατέσσερα και όσο πιο νωρίς βάλουν χέρι στην κοπέλα που τους αρέσει (έστω κι αν εκείνη δεν συμφωνεί) τόσο πιο νωρίς θα γίνουν άνδρες και …. καλά θα της κάνουν.

Αυτοί οι υπάνθρωποι, πώς μπορούν να συμβιώνουν σε μια σχολή με άτομα από σωστές οικογένειες, με ευαισθησίες και ιδανικά; Θα πέσουν πάνω τους να τους φάνε, γιατί η πνευματική – κυρίως – ο μ ο ρ φ ι ά είναι γι’ αυτούς πρόκληση να δείξουν τον χειρότερο εαυτό τους, μη ανεχόμενοι την ύπαρξη του φωτός στον ματωμένο, διαστρεβλωμένο κόσμο τους. Αυτοί ήταν και οι Δήμιοι του Βαγγέλη, μιας και ήταν σίγουρα, οι ηθικοί αυτουργοί.

Θα τιμωρηθούν; Αν όχι, θα υπάρξει βεντέτα; Μα κι έτσι τα προβλήματα δεν θα λυθούν. Γιατί έτσι και σκοτώσεις έναν από αυτούς ή θα σε συλλάβει η αστυνομία ή θα ανταποδώσουν τον σκοτωμό οι συγγενείς των τραμπούκων. Μα και στις δύο περιπτώσεις, αν είσαι ο χαροκαμένος πατέρας, θα στερήσεις την ύπαρξή σου από το άλλο παιδί σου που θα το αφήσεις ανυπεράσπιστο στο στόμα των τεράτων. Δεν λέω στο στόμα των λύκων, γιατί όλα τα ζώα και οι λύκοι ειδικά, είναι υπέροχα πλάσματα. Είναι τέλειοι γονείς, θαυμάσιοι φίλοι, με αισθήματα συντροφικότητας και αυτοθυσίας.

Δεν πρέπει κανείς να ξαναπεί «αυτός φέρεται σαν ζώο». ΛΑΘΟΣ. Θα λέτε: «Αυτός φέρεται σαν τέρας ή σαν υπάνθρωπος». 

Τα ζώα δεν συγκρίνονται με εμάς. Το λιοντάρι θα σε φάει γιατί πεινάει και θέλει να θρέψει την οικογένειά του. Ούτε βασανιστήρια θα σου κάνει, ούτε θα σου «σκάψει τον λάκκο» ούτε θα σε κατηγορήσει, ούτε θα γελάσει εις βάρος σου. Ο συνάνθρωπός σου όμως και στην τωρινή περίπτωση, ο συμπατριώτης σου, πιθανόν να το κάνει.

Και γιατί δεν βρέθηκε πιο πριν ο Βαγγέλης; Λένε ότι αυτοκτόνησε. Εάν τον σκότωσαν και έβαλαν το μαχαίρι στο αριστερό του χέρι, εάν σκηνοθέτησαν δηλ. την αυτοκτονία, πώς θα αποδειχθεί; Κι εάν δεν αποδειχθεί παύουν να υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί; Είναι σωστό να μείνουν ατιμώρητοι;

Ξανά στην ερώτησή μου γιατί δεν βρέθηκε πιο νωρίς το σώμα του παιδιού. Λένε ότι έψαξαν εξονυχιστικά. Δεν ξέρω τι είναι για τους ιθύνοντες ο όρος εξονυχιστικά. Για μένα είναι κάτι που είδα σ’ ένα ξένο – τύπου – ντοκιμαντέρ. Οι 12 πρώτες ώρες είναι οι πιο κρίσιμες. Όσο απομακρυνόμαστε από την ώρα εξαφάνισης, ο χρόνος μετράει αντίστροφα και οι ελπίδες λιγοστεύουν. Στην υπόθεση που παρακολούθησα, όταν το νεαρό κορίτσι δεν παρουσιάστηκε και η οικογένεια ανησύχησε, συνετάχθη ομάδα ειδικών αστυνομικών και εθελοντών πολιτών με εκπαιδευμένα - για ανεύρεση ανθρώπου - σκυλιά. Προχωρούσαν σε παράλληλες οριζόντιες ευθείες γραμμές 20 ή 30 άτομα στη σειρά, πλάι πλάι. Βήμα – βήμα «χτένισαν» κυριολεκτικά μία πάρα πολύ μεγάλη έκταση. Αυτό επαναλήφθηκε ακριβώς με την ίδια ακρίβεια και τον ίδιο σχηματισμό για κάμποσες ημέρες. Ώσπου μέσα σε ένα λογικό αριθμό ημερών, βρήκαν – δυστυχώς – το πτώμα της άτυχης νέας. Εγώ, αυτό ξέρω ότι σημαίνει ο όρος: «χτένισαν την περιοχή». Κάτι που δεν είδα να συμβαίνει σε αυτήν την περίπτωση του δύστυχου φοιτητή που έχει συνταράξει και κατασυγκινήσει το πανελλήνιο.

Βρέθηκε το κορμάκι του, πολύ κοντά στη Σχολή και μάλιστα όχι σε τόσο απομονωμένη περιοχή. Δεν αντελήφθη κανείς το παραμικρό; Κάποια οσμή δεν πλανήθηκε στον αέρα; Κανείς δεν πέρασε από εκεί κοντά;… Άσε που ήταν κάπως απόμερα, ιδανικό μέρος για ραντεβού. Εκτός κι εάν το σώμα ήταν αλλού και μεταφέρθηκε, διαφορετικά ξανατονίζω, ότι δεν γίνεται να «χτένισαν» σωστά την περιοχή, εάν ήταν από την αρχή εκεί το κορμί του Βαγγέλη… Γνώμη μου.

Ο Βαγγέλης… Ενδιαφερόταν για όλα… Είχε υπογράψει μαζί με άλλους συμφοιτητές του επιστολή διαμαρτυρίας για τις ελλείψεις της Σχολής του. Σοβάδες που έπεφταν στα πιάτα τους την ώρα του φαγητού. Κρύο νερό μες στο καταχείμωνο. Πάγωνες για να κάνεις ένα ντους. Αυτό δυστυχώς το έχω ακούσει και για άλλες σχολές. Όπως για σχολές πλοιάρχων σε γνωστό νησί που παγώνουν δίχως θέρμανση και δίχως ζεστό νερό. Δηλ. στέλνεις το παιδί σου να σπουδάσει και γυρίζει με πνευμονία; Γιατί εδώ δεν έχουν γνώσιν οι φύλακες;

Από πάνω δε, η Τυροκομική Σχολή φιλοξενούσε διπλάσιους σπουδαστές από όσους θα μπορούσε να αντέξει. Οπότε έτσι και θα στριμώχνονταν στον ύπνο και η συγκατοίκηση, η αναγκαστική πλέον με πολλά άτομα, φέρνει ασφυξία, δυσφορία, εκνευρισμό και δεν προσφέρει το κατάλληλο περιβάλλον για ηρεμία και μελέτη. Όπου στοιβάζονται οι άνθρωποι – όπως συμβαίνει και στα ζώα αυτό – τα αποτελέσματα είναι δυσλειτουργικά, απρόβλεπτα και λίαν επικίνδυνα. Και συνάμα ο ρόλος του εκπαιδευτικού προσωπικού καθίσταται δυσχερέστατος. Χρειάζεται άμεσα υποστήριξη από εξειδικευμένο προσωπικό, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς τόσο για τους σπουδαστές, όσο και τους καθηγητές, που ίσως φοβούνται ακόμη και για την ζωή τους σε κάτι τέτοιες καταστάσεις. Στο εξωτερικό υπάρχουν ειδικά εκπαιδευμένοι φύλακες, ιδίως στα σχολεία που έχουν πολλά προβλήματα σε ορισμένες περιοχές.

Δεν γίνεται το πρόβλημα να διαιωνίζεται. Εάν οι ταραξίες δεν σέβονται τίποτε πρέπει να προστατευτούν και οι μαθητές και οι καθηγητές τους. Πώς; Με ποιον τρόπο; Έπρεπε να τρέξει, να κοιτάξει η πολιτεία να το βρει χθες κιόλας… Σήμερα είναι για έναν νεαρό άνδρα ήδη πολύ αργά. Γιατί να τρέμει το φυλλοκάρδι του κάθε γονέα για το παιδί του όταν έρθει η ώρα να σπουδάσει; Ζει στην Αθήνα. Πες ότι πέρασε στην Θεσσαλονίκη, Κοζάνη, Κέρκυρα, Κρήτη ή κάπου αλλού… Θα πρέπει να ζει τον εφιάλτη μήπως και κάποιοι στοχοποιήσουν το βλαστάρι του και αντί πτυχίο πάρει το πτώμα του παιδιού του;

Οι σαδιστικές αυτές συμπεριφορές πρέπει πάραυτα να παταχθούν στην βάση τους. Να ξεριζώσουνε το έγκλημα. Να διώξουν τους τραμπούκους; Να τους δ ι ώ ξ ο υ ν. Να πάρουν φύλακες εξειδικευμένους; Να τους π ά ρ ο υ ν. Και να μην αφήσουν σε χλωρό κλαρί όποιον καθηγητή αδιαφορεί για τα τεκταινόμενα στην σχολή του.

Εάν ένας σωστός σπουδαστής συναντήσει ένα τέρας μπροστά του, μακάρι να βρει την δύναμη να συγκρατήσει τα νεύρα του και να μην του μιλήσει. Να τον προσπεράσει, έστω κι αν μέσα του βράζει από δικαιολογημένο θυμό. Γιατί όταν απέναντι σου στέκει κάποιος νταής που σε προκαλεί εξευτελίζοντάς σε, θέλει μεγάλη αυτοκυριαρχία να προσπεράσεις χωρίς να του μιλήσεις. Οι άνθρωποι αυτοί τρέφονται - κυριολεκτικά - από τα νεύρα που σου προκαλούν καθώς και από τον φόβο που καταλαβαίνουν ότι σου υποδαύλισαν. Έτσι, εάν εσύ απαντήσεις, θα σε τσιγκλάνε συνεχώς και κάθε μέρα, αυτό θα γίνεται, σκοινί – κορδόνι, που θα διανθίζεται από κοροϊδευτικά σχόλια τα οποία αποβλέπουν να σε κάνουν «τούρμπο» και να σπάνε πλάκα μαζί σου. Γι’ αυτό λέμε μ η ν απαντήσεις στις προκλήσεις τους. Κι αν αύριο επαναληφθεί, εσύ πάλι δείξε α δ ι α φ ο ρ ί α και προσπέρασε. Μια, δυό, τρεις, θα δουν ότι δεν «τσιμπάς», θα βαρεθούν την αδιαφορία σου και θα ψάξουν για άλλο θύμα. Και πάλι όμως αυτό δεν είναι σίγουρο, γιατί αν έχουν πάθει εμμονή μαζί σου, τότε τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα.

Είναι αδύνατον να τα καταφέρεις μόνος σου. Πρέπει να ζ η τ ή σ ε ι ς  β ο ή θ ε ι α  α μ έ σ ω ς. Μακάρι οι θεσμοί να είναι άξιοι του λειτουργήματος που υπηρετούν, να σε προστατέψουν και να βάλουν στη θέση τους, τους αληθινά ψυχασθενείς. Γιατί όσοι φέρονται με τέτοια εγκληματική παρέκκλιση, σίγουρα έχουν κάποια διαταραχή προσωπικότητας. Έχουν μέσα τους στραβά δομημένη ολόκληρη κοσμοθεωρία και βαριά ψυχοπαθολογία. Αυτά είναι τα άτομα που δεν μπορούν να ζήσουν σε ένα νορμάλ περιβάλλον παρά μόνον όπου υπάρχει ζοφώδης αίσθηση του αστείου, άνθιση σάπιων ενστίκτων και η κυρίαρχη ύπαρξη μιας ανελέητης κακίας. Έστω κι αν ελλοχεύει σε εικοσάχρονα κορμιά. Κρίμα τα νιάτα τους. Αυτοί δεν πρέπει να λέγονται ά ν θ ρ ω π ο ι. Κι αλοίμονο στους συμπορευτές τους…

Όσο γι’ αυτούς που γνώριζαν, που άκουαν, που έβλεπαν και δεν μιλούσαν; Αυτοί είναι σ υ ν έ ν ο χ ο ι. Ας ζήσουν με τον θάνατο του Βαγγέλη στη συνείδησή τους. «Είμαι το ίδιο ένοχος με αυτόν που κάνει το κακό, αν το βλέπω και δεν κάνω κάτι να το εξαλείψω» λέει ένας μεγάλος σοφός.

Κι αν δεν μιλούσαν γιατί φοβόντουσαν, υπάρχουν και οι ανώνυμες καταγγελίες, τα τηλεφωνήματα στις γραμμές στήριξης…. Το έκαναν; Μόνο για μια καθηγήτρια που είχε γράψει στους γονείς του παιδιού άκουσα. Εδώ όντως επιμένεις. Βλέπετε ο Βαγγέλης δεν μιλούσε…. Μετά το γράμμα ίσως κάτι να υποψιάστηκε η οικογένεια, τα νέα όμως έρχονταν καθησυχαστικά…. Τόσο καθησυχαστικά όσο και η σιωπή του τάφου που άνοιξε… Κ ρ ί μ α στο παιδί, στους γονείς.

Κρίμα, στην κατάντια της κοινωνίας μας. Άραγε κατάλαβε το χαστούκι που έφαγε με την ιστορία του Βαγγέλη;

Μα κρίμα και για τους ηθικούς αυτουργούς που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τι σημαίνει ο όρος Άνθρωπος και οι λέξεις πατριωτάκι, συμφοιτητής, αγάπη, συμπαράσταση.

Αυτοί θα παντρευτούν και θα κάνουν παιδιά. Θα τα αναθρέψουν άραγε κατ’ εικόνα και ομοίωση; Τότε η φρίκη θα συνεχιστεί. Αλλά θα ζήσουν.

Ο Βαγγέλης όμως δεν πρόλαβε να ζήσει. Να πάρει το πτυχίο του. Να ερωτευθεί. Να γεννήσει παιδιά. Να γεράσει βλέποντας τα εγγόνια του και κάνοντας την δουλειά που σπούδασε με τόση αγάπη…

Και η αδελφή του δεν θα κρατήσει στην αγκαλιά της τον γιο του αδελφού της, το ανηψάκι της.

Ποιοι είναι αυτοί Θεέ μου, που αποφάσισαν ότι σήμερα και στο εξής η ζωή της μάνας και του πατέρα του Βαγγέλη πρέπει να είναι βουτηγμένη στο πένθος και στον καημό; Ποιοι είναι αυτοί που όρισαν ότι τα δάκρυα θα είναι μόνιμος κάτοικος της οικογένειάς τους;

Ακούστηκε καμιά κραυγή μετανοίας; Κάποιος ψίθυρος ντροπής; Ένας λυγμός ενοχής; Γεννάς ένα παιδί, το κάνεις λεβέντη, του δίνεις σωστές αρχές και έρχονται κάποια τέρατα να στον στερήσουν στα είκοσί του λουλουδιασμένα χρόνια…

Αλίμονο στον γονιό που θάβει το παιδί του. Εδώ πρόκειται για μια από τις πιο σκληρές τραγωδίες. Το μαχαίρι μπήχτηκε τόσο βαθειά στα σπλάχνα των δικών του, που δεν θα βγει ποτέ από την πληγή που άνοιξε και που δεν θα κλείσει ποτέ.

Προσωπικά αγωνιώ για όλα τα παιδιά. Οι κίνδυνοι που τα περιβάλλουν τεράστιοι και άπειροι. Γι’ αυτό και χρειάζονται δίπλα τους, σωστούς, ισχυρούς συμμάχους, γονείς, δασκάλους, συγγενείς, γνωστούς.

Η υπόθεση του Βαγγέλη μου θύμισε πολύ την υπόθεση του αδικοχαμένου Άλεξ. Πώς μπορούν να ζουν οι υπαίτιοι, γνωρίζοντας ότι μετά τόσα χρόνια η χαροκαμένη μάνα του δεν έχει ούτε τάφο να κλάψει το μοναχοπαίδι της; Και μάλιστα, όπως άκουσα στην τηλεόραση, να την απειλούν με σκαιά λόγια; Σίγουρα δεν είναι άνθρωποι ούτε αυτοί...

Ο ψυχίατρος κος Σούρας, καλεσμένος σε πρωινή εκπομπή εξήγησε τον ψυχικό Γολγοθά του Βαγγέλη. Σίγουρα υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί, άλλο εάν ο ελληνικός νόμος δεν έχει προβλέψει την παραδειγματική τιμωρία τους σε παρόμοιες περιπτώσεις. «Οι κύριοι» αυτοί παρενοχλούσαν συστηματικά τον συμπατριώτη τους, λεκτικά, σωματικά, πρακτικά. Και ποια θα είναι η κάθαρση; Το θέμα θα ξεχαστεί όπως ξεχάστηκε και το θέμα του παιδιού που οι συμμαθητές του τον κρέμασαν από την μπασκέτα; Τι απέγινε; Τιμωρήθηκε κανείς; Το παιδί τι γίνεται; Η οικογένεια δικαιώθηκε; Έτσι θα γίνει και τώρα; Θα ξεχαστεί μετά από κάποιες ημέρες η τραγωδία του Βαγγέλη; Και οι ένοχοι θα κυκλοφορούν ανενόχλητοι ανάμεσά μας; Ο κος Σούρας είπε ότι η θλίψη πρέπει να φαινόταν στον αδικοχαμένο νέο. Τα παιδιά που πέφτουν θύματα τραμπουκισμού, κλείνονται στον εαυτόν τους, αφαιρούνται, μελαγχολούν, πέφτει η επίδοσή τους στο σχολείο, διότι το μυαλό τους αναπλάθει συνεχώς τα βασανιστήρια που υπέστησαν. Ανέφερε δε, μία συγκλονιστική περίπτωση ενός νέου, ηλικίας 14 περίπου ετών. Το δικό του έγκλημα ήταν πως ήταν λεπτός και κοντός. Το έγκλημα των νταήδων του σχολείου του, ήταν ότι τον έπαιρναν σε κάθε διάλειμμα, τον έκλειναν στις τουαλέτες και τον ανάγκαζαν να τους θωπεύειεκεί που δεν πρέπει να σε ακουμπούν… Διαλύθηκε το παιδί. Οι γονείς κάτι κατάλαβαν, δεν μπορούσαν όμως να φανταστούν το τι τραβούσε το αγόρι τους καθημερινά στο σχολείο. Το προσέγγισαν, το κουβέντιασαν. Ευτυχώς που ζήτησαν και βοήθεια από εξειδικευμένο κέντρο. Το παιδί τους σώθηκε. Μίλησε. Βοηθήθηκε. Ξαναζωντάνεψε. Ελευθερώθηκε. Μακάρι όλες οι παρόμοιες περιπτώσεις να είχαν τέτοια ευτυχή κατάληξη. Μακάρι πάνω απ’ όλα να μην υπήρχε ο τραμπουκισμός. Εδώ χρειάζονται βοήθεια και οι ίδιοι οι βασανιστές. Θα την δεχτούν; Θα συνεργαστούν οι γονείς; Ποιος τους υποχρεώνει;

Στην ιστορία του Βαγγέλη ο κόσμος ζητά να δοθεί κάθαρση. Εάν η πολιτεία δεν επιληφθεί του θέματος, ας τους τιμωρήσει η κοινωνία με κοινωνικό αποκλεισμό. Να τους δείξει ότι τέτοια όντα δεν τα θέλει στους κόλπους της, τα ξερνάει. Εδώ κραυγάζει «το κοινό περί δικαίου αίσθημα». Πάει κάποιος από αυτούς στο περίπτερο; Να τον θεωρήσει αόρατο ο περιπτεράς και να μην τον εξυπηρετήσει. Πάει ο άλλος στον φούρνο; Να τον προγκίξει ο φούρναρης και να μην του δώσει ψωμί. Να γίνουν δακτυλοδεικτούμενοι. Να μην μπορούν να σταθούν σε χλωρό κλαρί. Να απομονωθούν. Όπως και κάποιοι άλλοι που είναι απροκάλυπτα προκλητικοί και ανείπωτα αισχροί. Βλέπετε, μόλις βρέθηκε το σώμα το παιδιού, ιταμά ανθρωπάρια ανέβασαν στο internet υβριστικά, ποταπά σχόλια που ξεσήκωσαν τον κόσμο όλο και ενεργοποιήθηκε πάραυτα η Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, με τον άξιο διοικητή της, τον κύριο Σφακιανάκη. Κατάφεραν λοιπόν να κατεβάσουν την φρικαλέα σελίδα, δεν την έσβησαν όμως, την κράτησαν, μήπως και η οικογένεια θελήσει να κινηθεί νομικά για προσβολή νεκρού και προσπάθεια εξάπλωσης υβριστικών σχολίων για τον θανόντα.

Η εφηβεία λένε κρατάει από τα 11 έως και τα 21 χρόνια. Δεν θα έπρεπε να είναι χρόνια χαράς και συντροφικότητας; Κάποια πλάσματα όμως αχαρακτήριστα, σπέρνουν συχνά τον πόνο και τον βόρβορο στα χρόνια τούτα. Άραγε, υπάρχει Θεία Δίκη; Ελπίζω να τους δείξει τον δρόμο της σωτηρίας, διαφορετικά ας τους αμείψει όπως πραγματικά τους αξίζει. 

Την Κυριακή το βράδυ της 17ης Μαρτίου, εδώ στην Αθήνα, στο Σύνταγμα, μαζεύτηκε κόσμος σε σιωπηλή διαμαρτυρία, κρατώντας φωτογραφίες του Βαγγέλη και πανό με φράσεις όπως: «Είμαστε όλοι Βαγγέλης». «Ο Βαγγέλης είναι παιδί μας» και στο διαδίκτυο αναρτήθηκαν χιλιάδες φωνές αγάπης, συμπαράστασης, συμπάθειας προς τον Βαγγέλη και την οικογένειά του. Την Δευτέρα το βράδυ στα Γιάννενα ετοιμάστηκε παρόμοια συνάθροιση διαμαρτυρίας. Χιλιάδες κόσμου με αναμμένα κεριά μαζεύτηκαν να αποχαιρετήσουν νοερά τον νεαρό σπουδαστή, να απαιτήσουν βουβά απόδοση δικαιοσύνης με τη συγκίνηση να πλανάται σαν φουσκοθαλασσιά παντού, εφ’ όσον ο Βαγγέλης αυτές τις μέρες έγινε το «δικό μας» παιδί και στο πρόσωπό του όλοι βλέπουμε τα παιδιά μας, τρομάζοντας στη σκέψη, του τι θα έχουν ν’ αντιμετωπίσουν όταν βγουν μόνα τους σ’ αυτήν την σκληρή πραγματικότητα. Ο Θεός ας δίνει κουράγιο στη δύστυχη οικογένεια του ν’ αντέξει το τραγικό κακό που τους βρήκε... Ζουν μια τρομερή τραγωδία που σπαράζει τα σωθικά κάθε λογικού ανθρώπου.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει κάπως πιο αδιάφοροι, πιο απόμακροι, πιο μοναχικοί. Οι καταστάσεις έχουν μεταλλάξει τις αντιδράσεις ενός ατόμου ιδίως μέσα στις απρόσωπες, πολύβουες μεγαλουπόλεις. 

Τι κρίμα που έπρεπε να φύγει ο Βαγγέλης για να δείξουμε την αγάπη μας και την συμπαράστασή μας, τόσο δυνατά σ’ έναν συνάνθρωπό μας…

Ως μάνα θέλω η πολιτεία να αλλάξει κάποιους νόμους. Να λάβει μέτρα για τέτοιου είδους καταστάσεις. Να στέλνουμε τα παιδιά μας για σπουδές χωρίς τον φόβο του τι θα συναντήσουν εκεί που πάνε….. Θέλω η πολιτεία να μας πει ότι μ π ο ρ ε ί να προστατέψει πλέον τα παιδιά μας και ότι αυτό θα γίνει πραγματικότητα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν θέλω το θέμα του Βαγγέλη να ξεχαστεί. Θέλω να υπάρξει πρόληψη. Το κράτος να προλαμβάνει και όχι να ανοίγονται τάφοι που μέσα τους θα θάβονται τα νιάτα και οι ελπίδες.

Άκουσα ότι ο αντίλαλος της πανελλήνιας αντίδρασης εισακούσθη και ότι θα καλυφθεί το κενό του νόμου που αναφερόταν σε θλιβερές καταλήξεις, όπως του Βαγγέλη. Άκουσα ότι πλέον θα καταδικάζονται όσοι ανάγκασαν κάποιον ν’ αυτοκτονήσει, προκαλώντας μη αναστρέψιμες ψυχικές διαταραχές και ασύστολη λεκτική και σωματική κακοποίηση.

Μ α κ ά ρ ι να γίνουν τα παραπάνω πραγματικότητα. Οι υπεύθυνοι να ξέρουν ότι θα λογοδοτήσουν, ότι οι πράξεις τους εμπεριέχουν ποινή φυλάκισης, ότι τα ονόματα και τα πρόσωπά τους θα δίνονται στη δημοσιότητα.

Κι εάν γίνουν οι σωστές κινήσεις και οι σ ω σ τ έ ς πράξεις, ίσως κάποιοι θρασύδειλοι τραμπούκοι το ξανασκεφτούν εάν πρέπει να ρισκάρουν να οδηγήσουν έναν συνάνθρωπό τους στον θάνατο.

Από την άλλη πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί μην τυχόν και κατηγορηθούν αδίκως άτομα που έχουν στοχοποιηθεί λανθασμένα. Αυτός είναι ένας πολύ μεγάλος κίνδυνος, γιατί έτσι και σου κολλήσει η ρετσινιά, ενώ είσαι αθώος, άντε να την βγάλεις από πάνω σου. Ίσως περάσει καιρός μέχρι να αποκατασταθεί η αλήθεια και εν τω μεταξύ εσύ να είσαι κατάπτυστος δίχως να φταις σε τίποτε. Και όταν τελικά η αλήθεια λάμψει, συνήθως μία σκιά αμφιβολίας θα σε ακολουθεί, που θα κάνει πολλούς να σε αντιμετωπίζουν με καχυποψία που καταρρακώνει τον ψυχισμό σου. Γι’ αυτό προσοχή ποιους κατηγορούμε. Εάν δεν είμαστε α π ο λ ύ τ ω ς σίγουροι, προσέχουμε το τι θα πούμε. Κίνδυνος μεγάλος και το διαδίκτυο. Αναρτήθηκαν φωτογραφίες φίλων του Βαγγέλη με την ένδειξη «Ιδού ποιοι σκότωσαν τον Βαγγέλη» και πάνω στο στήθος του ενός έχει γραφτεί «Ο ΑΡΧΗΓΟΣ».

Είναι σίγουρο κάτι τέτοιο; Μην πάρουμε στον λαιμό μας αθώους και τους κάνουμε θύματα ενός δικού μας bullying.

Λένε ότι κάποιοι μαθητές άρχισαν να μιλούν. Ισχύει; Μακάρι.

Λένε ότι γίνονται έρευνες. Πρέπει να περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα, μετά να μιλήσουμε και ανάλογα να εκφραστούμε ή να πράξουμε προς την σ ω σ τ ή όμως κατεύθυνση.

Τώρα το τι στοιχεία μπορεί να δώσει μετά τόσες ημέρες το κορμάκι του Βαγγέλη στα εγκληματολογικά εργαστήρια, άγνωστο. Η καθυστέρηση υπήρξε πολύ μεγάλη και κάποια στοιχεία μακάρι να μην έχουν αλλοιωθεί, κάτι που το φοβάμαι τα μάλα.

Οπότε εμείς ως γονείς τι κάνουμε; Λένε: «Μιλήστε και θωρακίστε τα παιδιά σας». Εάν κάποιος του επιτεθεί, ο γιος μας ή η κόρη μας να απλώσει το χέρι, να τον κοιτάξει στα μάτια και να πει με δυνατή φωνή: «ΣΤΑΜΑΤΑ». Εάν ο επίδοξος βασανιστής δεν υποχωρήσει, τότε να μιλήσει στον δάσκαλό του/της που κινητοποιείται ασυζητητί π ά ρ α υ τ α και ο π ω σ δ ή π ο τ ε να το πειστους γονείς του/της. Εάν χρειασθεί να ειδοποιηθεί η αστυνομία για κάποια επαναλαμβανόμενη παραβατική συμπεριφορά, τότε να ειδοποιηθεί. Να ξέρετε όμως, ότι επειδή αναφερόμαστε σε παιδιά πρέπει να απολογηθούν και οι γονείς για την συμπεριφορά του ανηλίκου γιου τους (ή και της θυγατέρας τους), οι οποίοι και φέρουν την μεγίστη ευθύνη. Συμπαραστάτες τους θα βρουν σίγουρα εξειδικευμένες ομάδες ψυχολόγων και συμβούλων, α ρ κ ε ί να θέλουν να συνεργαστούν.

Έχουμε ξαναπεί ότι κάποια παιδιά γίνονται αντικείμενα χλεύης πιο εύκολα από τ’ άλλα. Τα παχουλά παιδιά, τα αδύνατα, τα κοντά, όσα φορούν γυαλάκια ή σιδεράκια και όσα έχουν μια πολύ πιο ευαίσθητη πλευρά που τα φωνάζουν «κοριτσάκια». Στον κατάλογο μπαίνουν οι καλοί μαθητές που το λιγότερο που τους παρενοχλούν είναι με τη λέξη «φυτά», οι σκεπτόμενοι μοναχικοί τύποι, όσοι δεν αγαπούν τα σπορ και κάποια παιδάκια που από την φύση τους είναι πολύ πιο θηλυκά.

Εάν έχεις ένα τέτοιο παιδί – σας ρωτάω ως μάνα, δασκάλα και γιαγιά – τι θα κάνεις; Θα προσπαθήσεις να του αλλάξεις την φύση; Εάν είναι ένα χρυσό παιδί που δεν προκαλεί, ΕΣΥ θα το καταραστείς επειδή ντρέπεσαι για το τι θα πει ο περίγυρος; Δεν είπα ότι είναι εύκολο να το αποδεχθείς. Εάν όμως συμβεί ΕΣΥ πρέπει να το στηρίξεις δύο φόρες. Η Συγγρού περιμένει. Για να μην καταλήξει εκεί, στάσου δίπλα του, αγκάλιασέ το σφιχτά και πάλεψε μαζί του, διότι οι κίνδυνοι που θα αντιμετωπίσει είναι διπλάσιοι από ό, τι τα άλλα παιδιά. Όσες από αυτές τις περιπτώσεις σώθηκαν, είναι επειδή είχαν πάντα δίπλα τους σύμμαχο τρανό, την οικογένειά τους.

Μην ξεχνάτε ποτέ: Είναι το παιδί σας. Το σπλάχνο σας. Το αίμα σας. Πολεμήστε για την ευτυχία του. Συμβουλέψτε το. Δείξτε του έ μ π ρ α κ τ α πως ό, τι και αν του συμβεί να μην ντραπεί να σας το πει, να το κουβεντιάσει μαζί σας. Όλα μπορούν να αντιμετωπισθούν. Μόνον ο θάνατος δεν αντιμετωπίζεται, είναι κάτι το τετελεσμένο. Δεν πρέπει να φτάνει κανείς εκεί Π Ο Τ Ε.

Και εσείς παιδιά, εάν δείτε – στην χειρότερη περίπτωση – ότι δεν βρίσκετε συμπαράσταση ούτε από την οικογένειά σας, τότε πάρτε τα ηνία στα χέρια σας. Δεν αντέχεις σε μία οικότροφη σχολή τους εξευτελισμούς έστω κι αν έχεις μόνον τρεις μήνες ως το πτυχίο σου; Σου λένε οι δικοί σου «Κάνε υπομονή παιδί μου. Μην τους δίνεις σημασία. Σε τρεις μήνες αποφοιτάς»; Εάν δεν έχουν καταλάβει τον ψυχικό σου Γολγοθά που δεν αντέχεις να συνεχιστεί εις βάρος σου ούτε για ενενήντα ημέρες, τότε προστάτεψε ΕΣΥ τον εαυτόν σου. Φύγε. Είσαι είκοσι ετών. Ο Γολγοθάς σου φαίνεται και στην πτώση της βαθμολογίας σου. Δεν είσαι κανένα παλιόπαιδο. Δεν έδειξες ποτέ τέτοια συμπεριφορά. Εδώ να πω ότι δεν ξέρω εάν ή θ ε λ ε ς ε σ ύ να πας σε αυτήν την σχολή ή αν σε ανάγκασαν κι εσύ απλώς υπάκουσες. Για όλα τούτα, πάρε την ζωή στα χέρια σου. Εγκατάλειψε τα πάντα και σώσου. Σ ώ σ ε την ζωή σου. Γιατί να εξαφανιστείς; Τίποτε δεν χάρηκες. Η ζωή σού οφείλει ακόμη πολλά και ωραία πράγματα. Μην τα α π α ρ ν ι έ σ α ι. 

Καημένε Βαγγέλη… Καημένο παιδί δικό σου, δικό τους, δικό σας, δικό μου… Καημένα παιδιά μας… Σε τι κόσμο σας έχουμε φέρει… Ο Χριστός πρώτος και πολύ – πολύ αργότερα ο Βολταίρος είπε: «Μην κάνεις στον άλλον αυτό που δεν θέλεις να κάνουν σ’ εσένα». Πόση σοφία κρύβει… Και δυστυχώς αυτά τα σοφά λόγια τείνουν να ξεχαστούν. Εδώ κρύβεται όλη η ισορροπία μια έλλογης και έννομης κοινωνίας. Αυτοί που την ακολουθούν, είναι οι λίγοι που διατηρούν όρθιο και ανθρώπινο το κοινωνικό δυναμικό.

Άκουσα ότι μπήκαν οργισμένοι άνθρωποι στην αυλή της Σχολής, επιτιθέμενοι μόλις είδαν μερικούς φοιτητές στον προαύλιο χώρο, δίχως να εξετάσουν εάν όντως είναι εκείνοι που λέγεται ότι έφταιξαν. Κάτι το πολύ επικίνδυνο, εάν αφήσουμε την κατάσταση να ξεφύγει από τα χέρια του νόμου. Εδώ επεκράτησε η ψυχολογία του όχλου και η άκριτη, οργισμένη γνώμη του πλήθους. Παρ’ ολίγον μαζί με τα ξερά να καούν και τα χλωρά. Κίνδυνος. Κίνδυνος η οργή του πλήθους. Κίνδυνος τα λαϊκά δικαστήρια στην τηλεόραση και στις γειτονιές. Κίνδυνος η καθυστέρηση της εύρεσης της αλήθειας. Όλα τούτα δυναμιτίζουν την κοινή γνώμη που κοχλάζει σαν ηφαίστειο, έτοιμο να εκραγεί. Ο κόσμος ανησυχεί. Ο γονιός φοβάται μήπως και το δικό του παιδί έχει την τύχη του Βαγγέλη και ζητά γρήγορα την αποκάλυψη των ενόχων και την παραδειγματική τιμωρία τους. Για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα, εφ’ όσον τα παιδιά μας είναι το καθένα, ένα εν δυνάμει Βαγγέλης…

Και οι ιδιωτικοί ερευνητές (detectives); Ας κάνουν αθόρυβα την δουλειά τους και να μην βγαίνουν στην τηλεόραση εάν δεν έχουν κάτι συγκεκριμένο να πουν. Μπουχτίσαμε από εικασίες και λόγια που επαναλαμβάνονται δίχως να έχουν να προσθέσουν κάτι περισσότερο. Φτάνει πια η τόση υπερέκθεση στον φακό. Πρέπει κάποια στιγμή να θέτουμε εμείς οι ίδιοι τα όρια, σεβόμενοι την τραγικότητα του θέματος και την υπόληψη του επαγγέλματός μας.

Για την ώρα αναμένουμε την – ελπίζουμε – γρήγορη εξέλιξη των γεγονότων.

Το μόνο που μπορώ να πω από τα κατάβαθα της ψυχής μου, είναι: «Ο Θεός να ευλογεί τα παιδιά όλου του κόσμου και τα δικά μας».

Οι ουρανοί ας απλώσουν δίχτυ προστασίας επάνω από τις παιδικές ζωές, για τις οποίες εμείς οι γονείς δεν θα πάψουμε να ανησυχούμε ως τα βαθιά μας γεράματα. Γιατί και ογδόντα χρονών αν είσαι και το παιδί σου είναι εξήντα, πάντα παιδί σου θα είναι και πάντοτε θα νοιάζεσαι γι’ αυτό. Όχι ότι εμείς οι γονείς δεν κάνουμε λάθη. Κάνουμε και πολλά μάλιστα. Θεοί δεν είμαστε. Το θέμα όμως είναι να ενημερωνόμαστε, να ευαισθητοποιούμεθα και να έχουμε πάντα ανοιχτό μυαλό για να μπορούμε να προλάβουμε, να κατανοήσουμε και να βοηθήσουμε, στο όποιο πρόβλημα ταλανίσει τα παιδιά μας.

Γονείς και κοινωνία πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα και να μπλοκάρουμε, να εμποδίσουμε τους όποιους τραμπουκισμούς υποπέσουν στην αντίληψή μας. «Σιγά, υπερευαίσθητος είναι…. Εμείς πλάκα κάναμε…. Δεν το ξέραμε ότι θα το έπαιρνε τόσο στα σοβαρά….». Λ ά θ ο ς. Αυτό δεν είναι δικαιολογία. Άλλο πλάκα και άλλο bullying. Όταν ο άλλος βλέπεις ότι δεν γελά με το αστείο που του κάνεις, πρέπει να σταματήσεις α μ έ σ ω ς, γιατί ο «φίλος σου» φαίνεται ότι δεν το θεωρεί καθόλου αστείο αυτό που τον αναγκάζεις να υφίσταται. Κι αν το συνεχίσεις, η «πλάκα» σου γίνεται μαρτύριο και συ βασανιστής που πρέπει να λογοδοτήσεις.

Και κάτι ακόμα. Αναρωτήσου γιατί σου αρέσει να διασκεδάζεις εξευτελίζοντας τους άλλους… Μήπως εκτός από θύτης, υπήρξες κάποτε κι εσύ θύμα κάποιου ιδιότυπου bullying; Για σκέψου πώς σε ανέθρεψαν… Για σκέψου τι έπρεπε να κάνεις σε τρυφερή ηλικία για ν’ αποδείξεις ότι είσαι «άνδρας»… Κι εάν έχεις το θάρρος, ζήτα τώρα κιόλας, β ο ή θ ε ι α. Φυτά, ζώα και άνθρωποι, δεν αντέχουν πια την «αντρίκια» κακοποίησή σου…

Γεννιόμαστε αθώοι, έστω κι αν κουβαλάμε κάποιες κληρονομικότητες… Δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε εξελισσόμενοι, αντί να μεγαλώνουμε διαστρεβλώνοντας ό, τι σημαίνει συμπόνια, λεπτότητα, παλληκαριά και ανθρωπιά;

Λυπάμαι για τους θύτες… Χαμένες ψυχές, εκτός κι αν αντιληφθούν εγκαίρως το τι τους συμβαίνει και αλλάξουν πορεία. Πλάσματα δυστυχισμένα κατά βάθος που ίσως ντρεπόντουσαν να ρωτήσουν γιατί είναι ανοησία το ότι μόνον στους φίλους τους ερχόταν με δώρα ένας καλός Άγιος που λεγόταν Άγιος Βασίλης. Που ίσως πέτρωσαν τα δάκρυα στο σφάξιμο του αγαπημένου τους μικρού κουνελιού. Οι άνδρες δεν κλαίνε. Τι λάθος… Οι σωστοί άνδρες κλαίνε για ό, τι ωραίο χάνεται όπως και για ό,τι υπέροχο υπάρχει και θαυμάζουμε.

Λυπάμαι για τα παιδιά που τα αναθρέφουνε με ιδανικά και αρχές γιατί δεν ξέρω πόσο πρέπει να ματώσουν υπερασπιζόμενοι τις ιδέες που πρεσβεύουν.

Και πάνω απ’ όλα λυπάμαι γιατί μπροστά σ’ ένα κατεστραμμένο άγαλμα, σ’ ένα μαυρισμένο από γκράφιτι Πολυτεχνείο, σ’ ένα σπασμένο δένδρο, σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σκυλάκι, σ’ έναν ρεζιλεμένο από νταήδες μαθητή, βλέπω να ξεθωριάζει το θαυμάσιο νόημα της λέξης α ν θ ρ ω π ι ά. 

Εύχομαι να αποδοθεί η δικαιοσύνη σε ό, τι μας κατατρέχει. Και ίσως κάποιοι λίγοι εμπνευσμένοι «τρελοί» αγωνιστές, σώσουν τελικά τη γη και ξανακάνουν τον Άνθρωπο, αυτό που τον έπλασε ο Θεός: «Το πιο άξιο, δίκαιο και υπέροχο πλάσμα της Δημιουργίας Του».

(Εμφανίσεις filonas.gr: 777)